ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ေျပာင္းလိုက္တာ ၅ လေက်ာ္ပဲ ရွိေသးသည္...လူၾကီးအသစ္ရဲ႕ အျမင္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ့ရဲ အျမင္ေတြ အတန္ကြာဟေနသည္ ကို လၾကာလာတာႏွင့္အမွ် ပိုမိုသိျမင္လာရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အလုပ္မပင္ပန္းသမွ်၊ လူၾကီး ႏွင့္ အဆင္မေျပ မျဖစ္ရေလေအာင္ ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမလဲဆိုတာစဥ္းစားတာက စလို႕ ဤ ပို႕စ္ေလးေရးဖို အေၾကာင္းျဖစ္လာရသည္။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ က လူၾကီးႏွင့္ လူငယ္ အျမင္ကြာဟမႈေတြ ရွိလားဟု ျပန္စဥ္းစာမိသည္။ သတိတရႏွင့္ ကြာဟမႈေတြ ရွိခဲ့ေၾကာင္း အမွတ္ရေနသည္။
ဥပမာ..ကြ်န္ေတာ္ အျပင္စာမ်ား စဖတ္ကာ စ ကပါ။ လူငယ္သဘာဝအတိုင္း ကြ်န္ေတာစဖတ္တာ သိုင္းဝတၳဳေတြပါ။ ထိုမွတဆင့္ ယုဝတီၾကည္ေဝ၊ ဘုန္းႏိုင္၊ ဒဂုန္ေရႊျမွား၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ တို႕ကိုစဖတ္ခါစ...ဝတၳဳဖတ္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္ေကာင္းတုန္း ကာလ ျဖစ္သည္။ တေန႕ေတာ့ကြ်န္ေတာ့မိခင္က
"ဥပမာ..သားမွာ စာတအုပ္ပဲဖတ္ဖို႕ အခ်ိန္ရွိမယ္ ဆိုပါေတာ့၊ ဝတၳဳတအုပ္ နဲ႕ မဂၢဇင္း တအုပ္ သားမွာ ရွိတယ္ဆိုရင္၊ ဘယ္ဟာကို ဦးစားေပးျပီး ဖတ္မလဲ" ဟု ေမးပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မဆိုင္းမတြ
"ဝတၳဳပဲ ဖတ္မွာေပါ့ ေမေမရ၊ မဂၢဇင္း က အခန္းဆက္ေတြေရာ၊ အခန္းဖ်က္ေတြေရာ၊ အခန္းရပ္ေတြ ေရာ ရႈပ္ေနတာပဲ။ ျပီးေတာ့ သားက အခ်ိန္ဆြဲ ျပီး ေစာင့္ဖတ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး၊ တထိုင္တည္း ဖတ္ျပီး ..ျပီးေရာ" ဟုျပန္ေျဖလိုက္သည္။
ကြ်န္ေတာ့အေျဖ ရေတာ့မွ ေမေမ က စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပသည္။
"ေမေမ ဆိုရင္ေတာ့ မဂၢဇင္း ကို ေရြး မွာ ကြ၊ မဂၢဇင္း တအုပ္ကိုဖတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္နယ္ပယ္ေဒသ နဲ႕ ပက္သက္တဲ့ သတင္း အခ်က္အလက္ေတြ၊ ကိုယ့္နယ္ အေနနဲ႕ အေရးမၾကီးေပမဲ့ တႏိုင္ငံ လံုးအေနနဲ႕ အေရးၾကီးတဲ့ သတင္းေတြ၊ စီးပြါးေရးသတင္းေတြ၊ အခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးေတြ စသျဖင့္ သုတေတြ ရသေတြ အမ်ားၾကီး ေပး ႏုိင္တယ္" ဟု စိတ္ကူးယဥ္ ေနေသာ သားကို လက္ေတြ႕ေပၚေရာက္ ေအာင္ဆြဲတင္ေပးသည္။ ဒါက ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိတဲ့ ပထမ ဆံုး လူၾကီး လူငယ္ အျမင္ ကြဲ လြဲမႈပါ။
ေနာက္ ဥပမာ က ကြ်န္ေတာ္ ၁၀ တန္းေအာင္ျပီးခါစ၊ ဆိုင္မွာ ကူေနတုန္းက ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ရဲ႕ တိတ္ေခြဆိုင္ေသးေသး ေလး မွာ လိုအပ္တဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြ ကို ရန္ကုန္ က သြားသြားဝယ္ ရပါသည္။ တေန႕ေတာ့ လူငယ္ ၾကိဳက္ တိတ္ေခြ ၂ ေခြတျပိဳင္တည္းထြက္လာ၏။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ထုတ္ေဝသူတို႕သည္ တိတ္ေခြေကာင္း ၂ ခု ကို တျပိဳင္တည္း ျဖန္႕ေလ့မရွိေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ တေခြက အရမ္းေပါက္သြား လွ်င္ တျခား အေခြ မွာ ေကာင္းပါ လွ်က္ ေရာင္းရသင့္သမွ် မေရာင္းရေတာ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ထြက္သည့္ အေခြ ၂ ေခြကို တိတ္ေခြ A ႏွင့္ တိတ္ေခြ B ပဲဆိုပါေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ စမ္းနားေထာင္ျပီးသည္ အခါ ကြ်န္ေတာ့မိခင္က ပဲ ေမးပါသည္။
"ဘယ္ အေခြေပါက္မယ္ထင္သလဲ သား"
၂ ေခြယွဥ္နားေထာင္ျပီး.. ကြ်န္ေတာ္က အေခြ A ကိုၾကိဳက္ေနသည္ မို႕
"အေခြ A ကေပါက္မယ္ထင္တယ္ ေမေမ ရ"
"ေမေမ ကေတာ့ အေခြ B ေပါက္မယ္ ထင္တယ္" ဟု ေမေမ က သူ႕အျမင္ကိုေျပာသည္။ သူ႕ေရြးခ်ယ္မႈ(အျမင္) မွန္ပါသည္။ ထိုတိတ္ေခြ မွာ ယေန႕တိုင္လူငယ္မ်ားၾကားတြင္ အေရာင္းတြင္က်ယ္ဆဲ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့၏ ဒုတိယ ေျမာက္ကြဲလြဲေသာ မွားယြင္းေသာ အျမင္လည္းျဖစ္ေပသည္။
ေနာက္ထပ္ ဥပမာ က ေတာ့ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္ တက္ေနတုန္းက ျဖစ္သည္။ အေဆာင္ ေနရင္း ခင္ေနေသာ ညီတေယာက္ ရွိသည္။ သူကလည္း စာ အလြန္ဖတ္သည္။ ထိုညီ မွာ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္အသက္ကြာ လွ အမ်ားဆံု ၂ ႏွစ္သာရွိမည္။ တေန႕ေတာ့ အင္းယား မွာ ထိုင္ၾကရင္း ျငင္းၾကေတာ့တာပါပဲ။ သူက ေမာ္ဒါန္ ကဗ်ာ ကို ကဗ်ာ အျဖစ္ မွတ္ယူ ေစလိုသည္။ ကြ်န္ေတာက လည္း ေမာ္ဒါန္ ကဗ်ာက ေမာ္ဒါန္ ကဗ်ာ၊ ကဗ်ာ က ကဗ်ာ.. နံမည္ သာဆင္တူယိုးမွား ရွိေပမဲ့ မတူညီေသာ အႏုပညာ ၂ ခုဟုေျပာဆိုျငင္းဆန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က
"ကဗ်ာ ရဲ႕ အသက္က ကာရန္ ကြ။ ကာရန္ေၾကာင့္သာ ကဗ်ာ ဆိုတာ အရွည္သျဖင့္ က်န္သကြ၊ ကာရန္ မပါရင္ ဖတ္လို႕ေကာင္းလည္း ခဏဆို ေမ့သြားတာပဲ"
"ကိုလင္းေဇာ္ က လည္း တုန္းလိုက္ တာ အဂႍလိပ္မွာေတာင္ Free Verse ဆိုတဲ့ ကာရန္ မဲ့ကဗ်ာေတြ ရွိတယ္ဗ်" ဟု ကြ်န္ေတာ့ကို ျပန္ႏွိပ္ကြပ္ပါသည္။
"မရွိဘူးလို႕မေျပာပါဘူဗ်ာ...မတူတာကိုသာ ေျပာျပတာပါ...ဥပမာ.. ေနျခည္ျဖာမွ ေႏြးေသာေၾကာင့္၊ ေလျပည္လာက ေအးေသာေၾကာင့္၊ ေရႊျပည္ဌာန ေဝးေသာေၾကာင့္၊ မဲဇာေတာင္ေျခ၊ ပြဲခါေညာင္ေရ စတာေတြဟာ ကာရန္ ပါလို႕သာ ခုထိ က်န္တာဟ" ကြ်န္ေတာ္ကပဲ ဆက္ျပီး "ျပီးေတာ့လည္း ေရွးက လူေတြ ဟာ မွတ္ခ်င္သားခ်င္ ရင္ ကာရန္ နဲ႕သာ မွတ္တာပါပဲ ဥပမာ...လွည္းဝန္ရိုးသံတညံညံတို႕...အုတ္ၾကစ္ေက်ာ္ေအးတို႕..စတာေတြဟာ ကာရန္ပါလို႕သာ...ရြတ္ဆိုရာမွာ အသံခ်ိဳတယ္ မွတ္ရလြယ္တယ္ မ်ိဳးဆက္တခုမွတခုထိ မွတ္မိႏိုင္ၾကတာကြ...ကာရံမပါတဲ့ မင္းတို႕ေမာ္ဒါန္ ကဗ်ာေတြ ဟာ..ဒီေန႕ဆိုျပီး နက္ဖန္က်..ဘာရြတ္ခဲ့လဲ ဆိုတာေတာင္ မမွတ္မိႏိုင္ဘူး"
အဲဒီလို ျငင္းခဲ့ၾကေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိ သူလည္းသူ႕အျမင္ကို မစြန္႕ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေမာ္ဒါန္ ကဗ်ား မ်ားဖတ္ေလ့ရွိေပမဲ့.. သိပ္မထိလွေပ။ လူၾကီး နဲ႕ လူငယ္ လို အသက္မကြာ ေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အျမင္မတူခဲ့ၾကပါ။
ေနာက္ဆံုး ဥပမာ ကေတာ့ လုပ္ငန္း ခြင္မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ပထမ ဆံုး အလုပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ ရာထူးတူ တြဲအလုပ္လုပ္ လုပ္ရသူမွာ ေကာ္ေကးဆပ္ လူမ်ိဳး အဖိုးၾကီး ျဖစ္သည္။ အလုပ္စိမံ ခန္႕ခြဲမႈေပၚတြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ နည္းနည္း မွ် အျမင္ မတူသူ ျဖစ္သည္။ သူက ျဖည္းျဖည္း ေလးေလး သာ ဆြဲ၍ အလုပ္လိုသည္။ သူ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ က အမွားအယြင္း နည္းေအာင္၊ ကာစတမၼာ ရဲ ကြန္ပလိန္း နည္းေအာင္၊ အမွားေၾကာင္ထပ္ခါ ထပ္ခါလုပ္ရျပီး ကုန္က်စရိတ္ မတက္ေအာင္ ဟု အေၾကာင္း ျပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့အျမင္က တမ်ိဳးျဖစ္ျပီး အခ်ိန္တိုင္းသည္ ေငြ ဟု ျမင္ထားသည္။ ပေရာဂ်က္ကို ေႏွးေႏွး လုပ္၍ ဆြဲဆန္႕ လွ်င္ ကုန္က်စရိတ္ပိုမ်ားျပီး၊ အျမတ္အစြန္းနည္းမည္၊ သတ္မွတ္ထားေသာ ရက္ထက္ ေစာ၍ ျပီးလွ်င္ ကုန္က်စရိတ္ ျဖတ္ေတာက္ႏိုင္၍ ကုမၸဏီအတြက္အျမတ္ပိုရမည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕အတြက္ ေဘာနပ္စ္ ပိုရမည္ ဟုတြက္သည္။ ျပီးတတ္သမွ် တြန္းလုပ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေႏွးေႏွး ဆြဲ လုပ္ေသာ သူ႕အၾကား ေန႕တိုင္းလိုလို စကားမ်ားၾကရသည္။ ကြ်န္တာ္ဝင္ျပီး ၆ လ အၾကာမွာပဲ သူအလုပ္ထြက္သြားသည္။
ဒုတိယ အလုပ္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့လူၾကီး မွာ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္သည္။ အသက္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ့ထက္ၾကီး လွ်င္ ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္ ေလာက္သာ ရွိမည္။ ဒုတိယ အလုပ္ကို စဝင္ ခါစတြင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးႏွင့္ အနည္းငယ္ မွ်မတည့္ေပ။ သူကလည္း သူ႕စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြ စံေတြႏွင့္ မကိုက္ညီ သမွ် ကြ်န္ေတာ့ကို ဆူပူပါသည္။ ပေရာဂ်က္ တခု၏ အတိုင္ပင္ခံ အဖြဲ႕တြင္ ပါဝင္ရသည္ မို႕ လည္း စနစ္တက် အျမင္က်ယ္က်ယ္ ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုတိုင္ကလည္း သူ႕စံမ်ား၊ စည္းကမ္း မ်ားမွာ အင္မတန္ေကာင္းသည္ ဟု လက္ခံေသာေၾကာင့္ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားပါသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း စိတ္တံခါး ဖြင့္ထားသူ၊ Open Door ေပၚလစီ က်င့္သံုး သည္မို႕ လက္တြဲလုပ္၍ အင္မတန္ မွ အဆင္ေျပသြားသည္။ အလုပ္ဝင္ျပီး ေလလ အၾကာတြင္ မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုင္တြယ္ရေသာ ကဏၰကို ဝင္မစြက္ေတာ့ပါ။ ျပႆနာ တခုကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႕ အေျခတင္ေဆြးေႏြးေလ့ ရွိသည္။ ကုမၸဏီ အတြင္းပိုင္းတြင္ အားလံုးတူညီေသာ အျမင္ရျပီ ဆိုမွ ျပင္ပ အဖြဲ႕အစည္း ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းသည္။ ၾကာၾကာေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ မွာ ရင္ဆိုင္ရ မလြယ္ေသာ၊ တန္ဖိုးရွိေသာအၾကံမ်ား ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ေပးႏုိင္ေသာ အဖြဲ႕အျဖစ္ အျမဲေနရာ အေပးခံရသည္။ လူၾကီး လူငယ္ တို႕၏သေဘာထား အျမင္တူညီမႈ၊ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္မႈ၊ မွန္ကန္ေသာ စီမံ ခန္႕ခြဲ မႈ တို႕၏ ရလာဒ္ဟု ပင္ဆိုခ်င္ပါသည္။
အထက္ပါ ဥပမာ မ်ားကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားျပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့၊ လူၾကီး လူငယ္တို႕၏ သေဘာတူညီမႈ၊ ကြဲလြဲမႈတို႕သည္ ေနရာတိုင္းတြင္ ရွိေနခဲ့သည္၊ ရွိေနသည္၊ ရွိေနဦးမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုတူညီမႈ ကြဲလြဲမႈတို႕ ကို ေကာင္းစြာစီမံ ခန္႕ခြဲ ႏိုင္မည္ ဆိုလွ်င္၊ မိမိပူးေပါင္း ပါဝင္ရာ အဖြဲ႕ အစည္း၏ ဖြံျဖိဳးစည္ပင္ရာ၊ တဦးခ်င္းစီ၏ တိုးတက္ရာ သို႕ ဦးတည္မည္ျဖစ္ေသာ္ လည္း၊ မွားယြင္းစြာ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္း မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အဖြဲ႕အစည္း၏ က်ဆံုးရာ၊ တဦးခ်င္းစီ၏ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးရာသို႕သာ ဦးတည္ေပလိမ့္မည္။ မွားယြင္းေသာ စီမံခန္႕ခြဲမႈ၏ အက်ိဳးဆက္မွာ လည္း ေရတိုတြင္ သိသာထင္ရွားျခင္းမရွိပဲ၊ ေရရွည္ကာလ တခုၾကာျမင့္ျပီးမွသာ ျဗဳန္းကနည္း ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္မို႕ လက္တေလာအေနျဖင့္ ကိုင္တြယ္ပံု မွားသည္ မွန္သည္ ေျပာဆိုေဝဖန္ ရန္ မလြယ္လွေပ။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစ အထက္ပါ လူၾကီး လူငယ္ ဥပမာ မ်ားမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ မွတ္မွတ္ ရရ ရွိလွေပေတာ့သည္။
Saturday, October 16, 2010
Friday, July 16, 2010
၁ဝ တန္းေအာင္ဂါထာ
ဥံဳ မပ်င္းနဲ႕၊ မပ်င္းနဲ႕
ခုလည္းမပ်င္းန႕ဲ၊ ေနာင္လည္းမပ်င္းနဲ႕
ဘယ္ေတာ့မွ မပ်င္းနဲ႕။
မွတ္ခ်က္။ ။ ၁ဝ တန္းႏွစ္ Assembly တြင္ ဆရာ ဦးၾကည္သန္း ေပးခဲ့ေသာ ဂါထာတပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။
ခုလည္းမပ်င္းန႕ဲ၊ ေနာင္လည္းမပ်င္းနဲ႕
ဘယ္ေတာ့မွ မပ်င္းနဲ႕။
မွတ္ခ်က္။ ။ ၁ဝ တန္းႏွစ္ Assembly တြင္ ဆရာ ဦးၾကည္သန္း ေပးခဲ့ေသာ ဂါထာတပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။
ရည္မွန္းခ်က္
ရည္မွန္းခ်က္ တက္ၾကြေသာအခါ
အိမ္ေရွ႕ ဥပရာဇာ။
ရည္မွန္းခ်က္ ပ်က္မြေသာအခါ
ေနာက္ေဖး သုဘရာဇာ။
ေလာကထဲမွာ ငါ...
တခါတခါ အိမ္ေရွ႕ ဥပရာဇာ၊
တခါတခါ ေနာက္ေဖးသုဘရာဇာ။
မွတ္ခ်က္။ ၁ဝ တန္းႏွစ္ ဆရာ ဦးၾကည္သန္း ေျပာၾကားေသာ ဆံုးမစကားမွ မွတ္မိေသာ အပိုဒ္ကေလးျဖစ္ပါသည္။
အိမ္ေရွ႕ ဥပရာဇာ။
ရည္မွန္းခ်က္ ပ်က္မြေသာအခါ
ေနာက္ေဖး သုဘရာဇာ။
ေလာကထဲမွာ ငါ...
တခါတခါ အိမ္ေရွ႕ ဥပရာဇာ၊
တခါတခါ ေနာက္ေဖးသုဘရာဇာ။
မွတ္ခ်က္။ ၁ဝ တန္းႏွစ္ ဆရာ ဦးၾကည္သန္း ေျပာၾကားေသာ ဆံုးမစကားမွ မွတ္မိေသာ အပိုဒ္ကေလးျဖစ္ပါသည္။
Saturday, July 3, 2010
ဇူလိုင္ လ ၏ အေတြးမိုးစက္မ်ား
ဇူလိုင္လ သို႕ေရာက္လာျပန္ေပျပီ။ ယၡင္ကဆိုလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ျပည္မွာ မိုးျဖိဳင္ျဖိဳင္က် ျပီမို႕ ေတာင္သူလယ္သမား ဦးၾကီးမ်ား အလုပ္မ်ားရေသာ အခ်ိန္ေပ။ လယ္သမားဦးၾကီး မ်ားသာမက၊ ထိုသူတို႕၏ သားငယ္ သမီးငယ္ မ်ားပါ လယ္ေတာလိုက္ဆင္းသူ ဆင္း၊ အိမ္တြင္ ကေလးထိန္းသူ ထိန္းေပ မို႕ ေက်ာင္းဖြင့္ျပီးသည့္တိုင္ ေက်ာင္းတက္ပ်က္ကြက္သူ မ်ားေသာကာလ လည္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို မိဘမ်ား နည္းတူ ေမတၲာထားၾကေသာ ဆရာ ဆရာမ မ်ား ထီးတေခ်ာင္း နွင့္ ေက်ာင္းတက္ရန္၊ ေက်ာင္တက္မပ်က္ကြက္ ရန္တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ ရင္း တအိမ္တက္ တအိမ္ဆင္း ႏွင့္ အလုပ္မ်ားရေသာ ကာလလည္းျဖစ္ ေပေတာ့သည္။
ဇူလိုင္ လႏွင့္ပက္သက္၍ ငယ္ငယ္က ေအာ္က်က္ခဲ့ရေသာ အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝ သည့္ကဗ်ာေလးမ်ားကိုလည္း သတိရမိသည္။
"မ်က္ရည္ သြန္လို႕၊ ဘဝင္ညိႈး
ဇူလိုင္ ၁၉"
ေၾသာ္...သတိရမဲ့ ရျပန္ေတာ့၊ စိတ္အစဥ္ကို ညို႕မိႈင္းအုပ္ဆိုင္းေစ သည့္ ထိုအပိုဒ္ မ်ိဳးေလေတြမွ ဘာေၾကာင့္ သတိရ မိရပါလိမ္။ အဘယ့္ေၾကာင္ ဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္ က ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႕တိုင္းက်ေရာက္ေသာ အာဇာနည္ ေန႕ကို စနစ္တက် က်င္းပျမဲသာျဖစ္သည္။ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ မနက္ ၁၀ နာရီ ၄၅ ဝန္းက်င္္ တြင္ျဖစ္ မည္၊ ဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ဥေၾသာ ဆြဲသည္။ ၾကားသမွ်ျပည္သူ အေပါင္းက လုပ္သမွ် အလုပ္အားလံုးရပ္ကာ တမိနစ္ခန္႕ ျငိမ္ေပးရသည္။ တဦးတေယာက္ ကိုမွ ေလာ္စပိကာ ႏွင့္ တိုက္တြန္းရန္ မလို႕၊ အားလံုးတညီတညာ တည္း အသိတရားအျပည့္ ႏွင့္ ေခတၱျိငိမ္ သက္ၾကသည္။ ဥေၾသာသံ မဆံုးမျခင္း၊ ရပ္ေနလွ်က္ပင္ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထ ၍ မ်က္ရည္ဆို႕ၾကရသည္ ဆို႕ၾကရပါသည္။ ယၡဳေခတ္တြင္မေတာ့ ဤအစဥ္အလာ တို႕လည္းမရွိေတာ့ျပီ။ သိမွီ လိုက္ေသာကြ်န္ေတာ္၏ အာရံုတြင္ပင္ ေရးေရးမွ် သာ ရွိေတာ့ေသာ ဤအေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ တို႕သည္၊ ေခတ္လူငယ္မ်ားအဖို႕ အိပ္ရာဝင္ ပံုျပင္မ်ိဳးအျဖစ္သာ ခံစားမိၾကေပမည္။ ေခတ္ေတြမည္သို႕ပင္ေျပာင္းပါေစ ၁၉၆၅ ဝန္းက်င္က ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးသားေသာ "ေျပာလိုက္ပါဘိ ေဟာပါဘိ" ကဗ်ာမွာ လည္း မေမ့ႏိုင္စရာ သမိုင္းဝင္ ကဗ်ာေလးျဖစ္ရေပသည္။ ထိုကဗ်ာေလး အားမေမ့ မေလွ်ာ့ မွတ္တမ္းတင္ရလွ်င္၊
"ငါ့ညီေျပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္း၏သက္လွယ္၊ မင့္သားငယ္သည္
သက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ ျပည့္ခဲ့ျပီ။
သူသံုးႏွစ္သား၊ ေဖၚခ်င္းမ်ားႏွင့္
အူယား ဖားယား
ကစားရာမွ၊ ႏြားရုပ္ခ်၍
နတ္က်သည့္သြင္၊ မင့္ရင္ခြင္သို႕
ေျပးဝင္ပုန္းလာ၊ သူ႕မူရာကို
ငါျမင့္ခဲ့၏ မွတ္မိ၏။
မိုးကစိုစို၊ က်ီးအုပ္ျပိဳ၍
ထိုမွ ဤမွ၊ တို႕လမ္းမတြင္
ပ်ံၾကဝဲၾက၊ ငရဲထသို႕
အံုၾကြျမည္အာ၊ မသာယာကို
ငါၾကားခဲ့၏၊ မွတ္မိ၏၊
ထိုေန႕ကပင္၊ ထိုခ်ိန္ထင္၏
သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ျပည္သူ႕ပန္းသည္
ပြင့္လန္းကာစ၊ ေၾကြလိုက္ရ၏
ေျမခ သတင္း၊ မိုးၾကိဳးခြင္းသို႕
အိမ္တြင္းအိမ္ျပင္၊ တို႕လမ္းခြင္၌
မခ်င္မရဲ၊ ဝမ္းနည္းခံခက္
မ်က္စိမ်က္ႏွာ၊ ညိႈးၾကရွာသည္
ရြာဦးပိုင္းမွ သင္းခ်ိဳင္းထိ။
ငါ့ညီေျပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္း၏သားငယ္၊ ႏွစ္ဆယ္သက္စစ္
သူတို႕ေခတ္၌
တိုင္းခ်စ္ျပည္ခင္၊ ျမတ္ေစခ်င္၏
မင္းျမင္ငါၾကား၊ စကားဥဒါန္း
ဆန္း၏သတၱိ၊ ဆန္း၏သမာဓိ
ဆန္း၏ပညာ၊ ဆန္းမွာဆံုေပါင္း
ေယာက်ႍားေကာင္းတို႕၊ ေခါင္းေဆာင္သေဘာ
မင့္သားေခ်ာကို
ေျပာလိုက္ပါဘိ ေဟာပါဘိ။ (၁၉၆၅ - ေဇာ္ဂ်ီ)
ပညာတတ္ စာေပရွင္တို႕၏ စာေပလကႍာတို႕ သည္ သမိုင္း အားမွတ္တမ္း တင္သလို ေခတ္ကိုလည္း ေပၚလြင္ေစသည္မို႕၊ ထာဝစဥ္ က်န္ေသာ လက္စြမ္းမ်ား၊ ေခတ္ တစ္ေခတ္ ကိုေလ့လာ အကဲခတ္ႏိုင္ ေသာ စာေပလက္ရာမ်ားဟုသာဆိုခ်င္ပါသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ၏ တို႕တိုင္းျပည္ ကဗ်ာ ၊ သင္ေသသြားေသာ္ ကဗ်ာ မ်ားကိုေလ့လာၾကည့္ မည္ဆိုလွ်င္လည္း ဆရာ့ ေစတနာ ႏွင့္ ပြင့္လင္းေျပာင္ေျမာက္ေသာအေရး အသားတို႕ကိုေတြ႕ရမည္ မွာမလြဲေပ။
ဇူလိုင္ လႏွင့္ပက္သက္၍ ငယ္ငယ္က ေအာ္က်က္ခဲ့ရေသာ အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝ သည့္ကဗ်ာေလးမ်ားကိုလည္း သတိရမိသည္။
"မ်က္ရည္ သြန္လို႕၊ ဘဝင္ညိႈး
ဇူလိုင္ ၁၉"
ေၾသာ္...သတိရမဲ့ ရျပန္ေတာ့၊ စိတ္အစဥ္ကို ညို႕မိႈင္းအုပ္ဆိုင္းေစ သည့္ ထိုအပိုဒ္ မ်ိဳးေလေတြမွ ဘာေၾကာင့္ သတိရ မိရပါလိမ္။ အဘယ့္ေၾကာင္ ဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္ က ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႕တိုင္းက်ေရာက္ေသာ အာဇာနည္ ေန႕ကို စနစ္တက် က်င္းပျမဲသာျဖစ္သည္။ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ မနက္ ၁၀ နာရီ ၄၅ ဝန္းက်င္္ တြင္ျဖစ္ မည္၊ ဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ဥေၾသာ ဆြဲသည္။ ၾကားသမွ်ျပည္သူ အေပါင္းက လုပ္သမွ် အလုပ္အားလံုးရပ္ကာ တမိနစ္ခန္႕ ျငိမ္ေပးရသည္။ တဦးတေယာက္ ကိုမွ ေလာ္စပိကာ ႏွင့္ တိုက္တြန္းရန္ မလို႕၊ အားလံုးတညီတညာ တည္း အသိတရားအျပည့္ ႏွင့္ ေခတၱျိငိမ္ သက္ၾကသည္။ ဥေၾသာသံ မဆံုးမျခင္း၊ ရပ္ေနလွ်က္ပင္ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထ ၍ မ်က္ရည္ဆို႕ၾကရသည္ ဆို႕ၾကရပါသည္။ ယၡဳေခတ္တြင္မေတာ့ ဤအစဥ္အလာ တို႕လည္းမရွိေတာ့ျပီ။ သိမွီ လိုက္ေသာကြ်န္ေတာ္၏ အာရံုတြင္ပင္ ေရးေရးမွ် သာ ရွိေတာ့ေသာ ဤအေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ တို႕သည္၊ ေခတ္လူငယ္မ်ားအဖို႕ အိပ္ရာဝင္ ပံုျပင္မ်ိဳးအျဖစ္သာ ခံစားမိၾကေပမည္။ ေခတ္ေတြမည္သို႕ပင္ေျပာင္းပါေစ ၁၉၆၅ ဝန္းက်င္က ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးသားေသာ "ေျပာလိုက္ပါဘိ ေဟာပါဘိ" ကဗ်ာမွာ လည္း မေမ့ႏိုင္စရာ သမိုင္းဝင္ ကဗ်ာေလးျဖစ္ရေပသည္။ ထိုကဗ်ာေလး အားမေမ့ မေလွ်ာ့ မွတ္တမ္းတင္ရလွ်င္၊
"ငါ့ညီေျပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္း၏သက္လွယ္၊ မင့္သားငယ္သည္
သက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ ျပည့္ခဲ့ျပီ။
သူသံုးႏွစ္သား၊ ေဖၚခ်င္းမ်ားႏွင့္
အူယား ဖားယား
ကစားရာမွ၊ ႏြားရုပ္ခ်၍
နတ္က်သည့္သြင္၊ မင့္ရင္ခြင္သို႕
ေျပးဝင္ပုန္းလာ၊ သူ႕မူရာကို
ငါျမင့္ခဲ့၏ မွတ္မိ၏။
မိုးကစိုစို၊ က်ီးအုပ္ျပိဳ၍
ထိုမွ ဤမွ၊ တို႕လမ္းမတြင္
ပ်ံၾကဝဲၾက၊ ငရဲထသို႕
အံုၾကြျမည္အာ၊ မသာယာကို
ငါၾကားခဲ့၏၊ မွတ္မိ၏၊
ထိုေန႕ကပင္၊ ထိုခ်ိန္ထင္၏
သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ျပည္သူ႕ပန္းသည္
ပြင့္လန္းကာစ၊ ေၾကြလိုက္ရ၏
ေျမခ သတင္း၊ မိုးၾကိဳးခြင္းသို႕
အိမ္တြင္းအိမ္ျပင္၊ တို႕လမ္းခြင္၌
မခ်င္မရဲ၊ ဝမ္းနည္းခံခက္
မ်က္စိမ်က္ႏွာ၊ ညိႈးၾကရွာသည္
ရြာဦးပိုင္းမွ သင္းခ်ိဳင္းထိ။
ငါ့ညီေျပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္း၏သားငယ္၊ ႏွစ္ဆယ္သက္စစ္
သူတို႕ေခတ္၌
တိုင္းခ်စ္ျပည္ခင္၊ ျမတ္ေစခ်င္၏
မင္းျမင္ငါၾကား၊ စကားဥဒါန္း
ဆန္း၏သတၱိ၊ ဆန္း၏သမာဓိ
ဆန္း၏ပညာ၊ ဆန္းမွာဆံုေပါင္း
ေယာက်ႍားေကာင္းတို႕၊ ေခါင္းေဆာင္သေဘာ
မင့္သားေခ်ာကို
ေျပာလိုက္ပါဘိ ေဟာပါဘိ။ (၁၉၆၅ - ေဇာ္ဂ်ီ)
ပညာတတ္ စာေပရွင္တို႕၏ စာေပလကႍာတို႕ သည္ သမိုင္း အားမွတ္တမ္း တင္သလို ေခတ္ကိုလည္း ေပၚလြင္ေစသည္မို႕၊ ထာဝစဥ္ က်န္ေသာ လက္စြမ္းမ်ား၊ ေခတ္ တစ္ေခတ္ ကိုေလ့လာ အကဲခတ္ႏိုင္ ေသာ စာေပလက္ရာမ်ားဟုသာဆိုခ်င္ပါသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ၏ တို႕တိုင္းျပည္ ကဗ်ာ ၊ သင္ေသသြားေသာ္ ကဗ်ာ မ်ားကိုေလ့လာၾကည့္ မည္ဆိုလွ်င္လည္း ဆရာ့ ေစတနာ ႏွင့္ ပြင့္လင္းေျပာင္ေျမာက္ေသာအေရး အသားတို႕ကိုေတြ႕ရမည္ မွာမလြဲေပ။
သင္ေသသြားေသာ္
ေၾသာ္...လူ႕ျပည္ေလာက၊ လူ႕ဘဝကား
အိုရနာရ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္။
သို႕တျပီးကာ၊ သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တို႕ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္၏မ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း
ၾကီးပြါးတက္ျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္ဦးခ်၍၊ အမွ်ေဝရာ
ေစတီသာႏွင့္ သစၥာအေရာင္
ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ ဝင္းလ်က္က်န္ေစသတည္း။ ။(ေဇာ္ဂ်ီ)
အိုရနာရ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္။
သို႕တျပီးကာ၊ သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တို႕ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္၏မ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း
ၾကီးပြါးတက္ျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္ဦးခ်၍၊ အမွ်ေဝရာ
ေစတီသာႏွင့္ သစၥာအေရာင္
ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ ဝင္းလ်က္က်န္ေစသတည္း။ ။(ေဇာ္ဂ်ီ)
တို႕တိုင္းျပည္
ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႕
တို႕ရြာတို႕ေျမ၊ တို႕ရြာေျမဝယ္
ေစတီစပါး၊ မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲ ႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ယာစကာမ်ိဳး၊ တညိႈညိႈးႏွင့္
ပုထိုးျမင့္ေမာင္း၊ ေက်ာင္းၾကိဳေက်ာင္းၾကား
လွည့္လည္သြားလွ်က္
မစားေလရ၊ ဝမ္းမဝ၍
ဆြမ္းမွ်မတင္ႏိုင္ ရွိမည္တည္း။
ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႕
တို႕ရြာတို႕ေျမ၊ တို႕ရြာေျမဝယ္
ေရခ်ိဳေသာက္ရန္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္
သီးႏွံခ်ိဳပ်ား၊ မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ျမင္သာျမင္ရ၊ မစားရ၍
ေတာကျပိတၱာ ျဖစ္မည္တည္း။
ထေလာ့ျမန္မာ၊ ျမန္မာထေလာ့
အားမေပ်ာ့ႏွင့္၊ မေလွ်ာ့လံုးလ
သူကစ၍၊ ငါကအားလံုး
လက္ရံုးမ်ားေျမာင္၊ ဥာဏ္မ်ားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ၾကေလ၊ ေဆာင္ၾကေလေလာ့
ဤေျမဤရြာ၊ ဘယ္သူ႕ရြာလဲ
ဤယာစပါး၊ ဘယ္သူ႕စပါးလဲ
ထားေလာ့တာဝန္၊ ပြန္ေလာ့လုပ္ငန္း
ဥာဏ္ေရွ႕ပန္း၍
တဝမ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း။ ။ (ေဇာ္ဂ်ီ)
တို႕ရြာတို႕ေျမ၊ တို႕ရြာေျမဝယ္
ေစတီစပါး၊ မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲ ႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ယာစကာမ်ိဳး၊ တညိႈညိႈးႏွင့္
ပုထိုးျမင့္ေမာင္း၊ ေက်ာင္းၾကိဳေက်ာင္းၾကား
လွည့္လည္သြားလွ်က္
မစားေလရ၊ ဝမ္းမဝ၍
ဆြမ္းမွ်မတင္ႏိုင္ ရွိမည္တည္း။
ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႕
တို႕ရြာတို႕ေျမ၊ တို႕ရြာေျမဝယ္
ေရခ်ိဳေသာက္ရန္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္
သီးႏွံခ်ိဳပ်ား၊ မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ျမင္သာျမင္ရ၊ မစားရ၍
ေတာကျပိတၱာ ျဖစ္မည္တည္း။
ထေလာ့ျမန္မာ၊ ျမန္မာထေလာ့
အားမေပ်ာ့ႏွင့္၊ မေလွ်ာ့လံုးလ
သူကစ၍၊ ငါကအားလံုး
လက္ရံုးမ်ားေျမာင္၊ ဥာဏ္မ်ားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ၾကေလ၊ ေဆာင္ၾကေလေလာ့
ဤေျမဤရြာ၊ ဘယ္သူ႕ရြာလဲ
ဤယာစပါး၊ ဘယ္သူ႕စပါးလဲ
ထားေလာ့တာဝန္၊ ပြန္ေလာ့လုပ္ငန္း
ဥာဏ္ေရွ႕ပန္း၍
တဝမ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း။ ။ (ေဇာ္ဂ်ီ)
Tuesday, June 22, 2010
MRT ေပၚမွ ေန႕စဥ္ျမင္ကြင္းမ်ား (၁)
ကြ်န္ေတာ့အလုပ္က စင္ကာပူရဲ႕ အေရွ႕ ပိုင္းမွာ ရွိျပီး၊ ကြ်န္တာ္ေနတာ က စင္ကာပူအေနာက္ပိုင္းဆိုေတာ့၊ တေန႕ တေန႕ ကို ၄၅ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ အျမဲပဲ ရထားစီရသည္။ နိစၥဓူဝ ဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရႈ႕ခင္းေတြမွာလည္း မသာယာေတာ့ပါ။ အိပ္တဲ့အခါအိပ္၊ ငိုက္တဲ့အခါငိုက္၊ စာဖတ္တဲ့အခါဖတ္နဲ႕ ခရီးသြားခ်ိန္ကို ကုန္ဆံုးရပါသည္။ တခါတေလက်ေတာ့ အိပ္ေရးကဝလို႕ ထပ္အိပ္ဖို႕ၾကိဳးစားေတာ့ လည္း မရ၊ စာက်ေတာ့လည္းမဖတ္ခ်င္ေအာင္ကိုပ်င္းေနေတာ့သည္။ ထိုအခါ မ်ိဳးဆိုလွ်င္ေတာ့ ေတြးခ်င္ရာေတြး၊ ေငးခ်င္ရာေငး ဆိုသည့္ အလုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္လုပ္ပါသည္။ ေငးေမာေတြးေတာရင္း ရထားေပၚ က လူမ်ား၏ အမူ အက်င့္ စရိုက္ လကၡဏာမ်ားကိုတျဖည္းျဖည္း သတိထားမိလာသည္။
တခ်ိဳ႕ကလည္း ရထားေပၚေအာ္ၾကီး ဟစ္က်ယ္ စကားေျပာလို႕၊ တခ်ိဳ႕ကလည္းငိုက္လို႕၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း P2P ဂိမ္းေဆာ့လို႕၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း i-phone ေလးထုတ္ျပီး Video ၾကည့္လို႕၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ရထားရဲ႕ အသံလႊင့္စနစ္က ဘာေတြပဲေၾကျငာေန ေၾကျငာေန သူတို႕အလုပ္မဟုတ္ဘူး ဆိုျပီး သီခ်င္းေတြ အက်ယ္ၾကီးဖြင့္လို႕၊ အဲ...ငိုေနတဲ့ ကေလးကပါ ပါလာရင္ ရထားတခု လံုးဆူညံပြက္ေလာရိုက္ျပီး အသံပိုင္းဆိုင္ရာ ငရဲျပည္လို႕ေတာင္ေျပာလို႕ရပါသည္။ ရထား၏အလိုေလွ်ာက္အသံလႊင့္စနစ္ မွာလည္း ၃ မိနစ္တခါေလာက္ေၾကျငာေနသည္ ျဖစ္ရာ ခရီးတိုသြားေသာ သူအတြက္သိပ္မသိသာေသာ္ျငားလည္း၊ ၄၅ မိနစ္၊ ၁နာရီ စီးနင္းလိုက္ပါရသူအတြက္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထိုဝိပါကဝဋ္ ကို မနက္တခါ၊ ညေနတခါ ခံရပါသည္။ ၾကာၾကာေနေတာ့ ၾကားသမွ်အသံ အားလံုးကို နားမေထာင္တတ္ေသာအက်င့္ ကြ်န္ေတာ္ရသြားပါသည္။
ျမင္သမွ်ထဲတြင္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခားမွတ္မိေနတာေလးေတြရွိသည္။ ထိုအထဲတြင္ ယၡဳညေန ေတြခဲ့ရေသာ သူတဦးလည္းပါသည္။ ညေနက ကြ်န္ေတာ္ရထားေပၚတြင္ ေနရာရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တက္ျပီး ဒုတိယ မွတ္တိုင္တြင္ တရုတ္တေယာက္တက္လာပါသည္။ ထိုသူမွာ သားသားနားနားဝတ္ဆင္ထားျပီး၊ ရွပ္အင္းက်ီကိုအျပင္ထုတ္ဝတ္ထားသည္။ i-phone နားၾကပ္ကိုနားထဲထည့္၍ ထားျပီး ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနေသာေနရာ၏ေရွ႕တြင္လာရပ္သည္။ မီးရထား ဘူတာမွ စတင္ထြက္ခြါတယ္ဆိုရင္ပဲ အဆိုပါလူမွာ သူ၏လုပ္ငန္းစဥ္ ကိုစပါေတာ့သည္။ ဘယ္ဖက္ လက္ေမာင္းရင္းတြင္ရွိေသာ နီနီ အဖုကေလးမ်ား ကို တဗ်င္းဗ်င္း မည္ေအာင္ ကုတ္ပါေတာ့သည္။ ထိုသူ ကုတ္ရာမွာ ထြက္လာေသာ အမွဳန္အမႊား မ်ားမွာ တဖက္မွ ေနေရာင္တန္းမ်ားၾကားတြင္ အထင္းသားေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ ခဏ နား၍ တခါ ညာဖက္ လက္ဖ်ံ တြင္ရွိေသာ နီနီ အဖုမ်ားကိုတဖန္ ကုတ္ျပန္သည္။ အမႈန္မ်ား ကေတာ့ ထိုသူ၏ေဘးတြင္ ပ်ံဝဲလွ်က္ရွိသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ၏ ညာလက္သည္းတြင္ဝင္ေနေသာ ေခ်းကို ဘယ္ဘက္လက္သည္း ႏွင့္ကုတ္ထုတ္၍၊ ဘယ္ဘက္လက္သည္းတြင္ ဝင္ေနေသာ ေခ်းကို ညာဖက္လက္သည္းႏွင့္ ကုတ္ထုတ္သည္။ ထိုသူေခါင္းမွလည္း ယားပံုရပါသည္။ တခါေခါင္းကို ကုတ္ျပန္သည္။ သူ၏ဆံပင္မ်ားမွာ မည္းတခ်ိဳ႕၊ ျဖဴတလီရွိကာ၊ ေခါင္းကုတ္ရသည္နွင့္ အားမရဟန္ တခါတခါ လက္ညိွဳး၊ လက္မ တို႕ႏွင့္ ညွပ္ကာ ဆံပင္မ်ား ကိုဆြဲလိုက္ေသး သည္။ ထို႕ေနာက္ အေလာတၾကီးပင္ ဝင္လာသည့္ SMS ကိုျပန္လိုက္သည္။ SMS ျပန္ျပီး ဖုန္းကို ေဘာင္းဘီ အိတ္အတြင္းျပန္ ထည့္ကာ သူ၏ လုပ္ငန္းစဥ္ ကိုျပန္စပါသည္။ ဒီတခါေတာ့ ဦးေခါင္း ႏွင့္ လက္ေမာင္း မွ အဖု မ်ား မဟုတ္ေတာ့ပါ၊ ပိုအတြင္းက်လာပါသည္။ အျပင္ထုတ္ဝတ္ထားေသာ အင္းက်ီ အတြင္း လက္ႏိႈက္ကာ အသံေပါင္းစံုထြက္ေအာင္ သူ၏ ဗိုက္ကို ကုတ္ျပန္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ကနဦးက လုပ္ခဲ့သည့္ အတိုင္း လက္သည္းမွ ေခ်းမ်ားကို ထုတ္ျပီး ေဘာင္ဘီ ႏွင့္ ပုတ္ခါကာ လက္ကို သန္႔စဥ္ လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မီးရထား မွာလည္း လူအတက္ အဆင္း မ်ားေသာ City Hall ဘူတာကို ေက်ာ္လြန္ ခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ထိုသူ လည္း လႈပ္လႈပ္ ရွားရွား ျဖစ္သြားေသာ ခရီးသည္ အတက္ အဆင္းျငိမ္ သြားသည္ ႏွင့္ ေနာက္ တမ်ိဳးစျပန္ပါသည္။ လက္ကို အင္းက်ီေအာက္ျပန္ထည့္ ခါ ခ်က္မွ ေခ်းထုတ္ျပန္ပါသည္။ ပိပိ ရိရိ လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ဝွက္ ထုတ္သည္ မဟုတ္ပါေပ။ ဗိုက္ကို လွန္ထုတ္ျပီးသည့္ အျပင္၊ ထြက္လာသည့္ ေခ်းဖတ္ကိုပင္ အေသအခ်ာ ၾကည့္ေနပါသည္။ ေနရာ မွပဲ ထေျပးရေတာ့ မလို ကြ်န္ေတာ့မွာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရထားမွာ Redhill ဘူတာသို႕ဝင္လာျပီး ထိုသူမွာကသုတ္ကရက္ ႏွင့္ ဆင္းသြားရာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ မွာ ထိုအခါက်မွ အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႈမိရေတာ့သည္။
ထိုမွ် သန္႕ရွင္းေသာ ေမာင္တရုတ္ဆင္းသြားျပီး၊ ကြ်န္ေတာ့ေရွ႕ လာရပ္ေသာ ခရီးသည္မွာ အသက္ ၅၀ ခန္႕အရြယ္ရွိ တရုတ္မၾကီး တဦးျဖစ္သည္။ အသက္ ၅၀ ခန္႕ ထင္ရေသာ္ျငားလည္း၊ ထိုအမ်ိဳးသမီးမွာ ပိန္ပိန္ ပါးပါးႏွင့္ အပ်ိဳေလး ရႈံးရေအာင္ျပင္ဆင္ ထားသည္။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ေပါင္ဒါ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ အိုင္းလိုင္နာ အျပည့္ႏွင့္ မႈန္လို႕၊ ဆံပင္မွာ လည္းအတို အေကာက္ ကို အနီ ေရာင္ဆိုးထားသည္။ အားလံုးထဲတြင္ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ သူမ၏ ဝတ္စားထားပံုပင္ ျဖစ္သည္။ အေပၚပိုင္းတြင္ ေမာ္ဒယ္စိမ္း ေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ၾကိဳးတေခ်ာင္းကိုယ္ၾကပ္ အင္းက်ီကိုဝတ္ဆင္ထားကာ၊ ေအာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ လူျမင္လွ်င္အထူးစိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္း ေအာင္ဝတ္ဆင္ထားသည္။ အျပင္က အျဖဴေရာင္ေဘာင္းဘီ၊ ပြပြတိုတို ဝတ္ထားျပီး၊ အေရာင္ေတာက္ေတာက္ အစိမ္း၊အျပာ၊အနီ တို႕ႏွင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ ေျပာက္ၾကား အတြင္းခံ ကိုဝတ္ ဆင္ထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မ်က္ႏွာဘယ္ ထားရမည္မသိ။ တခ်ိန္တည္းမွာလည္း အင္းက်ီလက္ျပတ္ေတာင္မွ မနည္းတိုက္တိုက္ တြန္းတြန္းဝတ္ခိုင္းရေသာ မိမိ တိုင္းျပည္မွ လူၾကီးမ်ား ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္စဥ္းစား မိသည္။ သိပ္မၾကာ လိုက္ပါ Jurong East ဘူတာေရာက္ေသာ အခါ ထိုအမ်ိဳးသမီး မွာျပာရိျပာယာ ႏွင့္ ဆင္းသြားျပန္သည္။
Jurong East ဘူတာမွ တက္လာေသာ သားအမိမွ သာ၍စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းေပေတာ့သည္။ ထိုသားအမိ မွာျမန္မာ မ်ားျဖစ္ၾကေၾကာင္း မိခင္အားၾကည့္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေျပာဆိုေနေသာစကားသံမ်ားမွလည္းေကာင္း သိမွတ္ရသည္။ မိခင္မွာ ဆံပင္ကိုၾကက္ဆံမွီး က်စ္၍ ဆံပင္ကိုေသေသခ်ာခ်ာ ထံုးဖြဲ႕ ထားသည္။ အင္က်ီလက္ရွည္ ရင္ဖုန္းဝတ္ဆင္ထားျပီး၊ ထမီ ကိုေျခမ်က္ေစ့ ဖုန္းေအာင္ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဖိနပ္မွာလည္း ျမန္မာ ျပည္ျဖစ္ ပိႏၷဲ ဖိနပ္ကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။ Made in Burma လို႕ရဲရဲ ေၾကြးေၾကာ္ႏိုင္ေသာ အေနအထားပါေပ။ သို႕ေသာ္... သို႕ေသာ္...သူမ၏သမီးငယ္ ဝတ္ဆင္ထားပံု အားေလ့လာၾကည့္ပါဦးစို႕။ အေပၚမွ စြတ္ၾကယ္အျဖဴ အၾကပ္ကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။ ေအာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေပါင္ၾကားညွပ္ သည္မွ် တိုေနေသာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေဘာင္းဘီမ်ိဳး မွာ တကယ့္ကို အရွက္လံုသည္ဆိုရံုမွ် ရွည္ေသာ ေဘာင္းဘီ မ်ိဳးျဖစ္သည္။ တရုတ္မေလးမ်ားလည္း ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေဘာင္းဘီ မ်ိဳး ဝတ္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕က ပိန္ပိန္ေသးေသး ႏွင့္ သူယာဥ္ေက်းမႈႏွင့္သူ။ ျမန္မာ မိန္းကေလး မ်ားကေတာ့ ထံုးဆံအတိုင္း ေျခသလံုးတုတ္၊ ေပါင္တုတ္...ထိုမိန္းကေလးတြင္ ပိုဆိုးသည္က ေျခသလံုး ႏွင့္ ေပါင္မ်ားတြင္ ဂ်ပိုး ကိုက္ထားသလို အနီေရာင္ ျပင္ကြက္ အဖုၾကီး မ်ား အထင္းသားရွိေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ ႏွင့္ ၾကိဳက္တာဝတ္တယ္ ဘာျဖစ္လဲဟုဆိုလွ်င္မူ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေရာ ဘာေျပာႏိုင္မည္နည္း...ဘာမ်ားေျပာႏိုင္မည္နည္း။
ထူးဆန္းပါေပ့ စင္ကာပူရယ္....
တခ်ိဳ႕ကလည္း ရထားေပၚေအာ္ၾကီး ဟစ္က်ယ္ စကားေျပာလို႕၊ တခ်ိဳ႕ကလည္းငိုက္လို႕၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း P2P ဂိမ္းေဆာ့လို႕၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း i-phone ေလးထုတ္ျပီး Video ၾကည့္လို႕၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ရထားရဲ႕ အသံလႊင့္စနစ္က ဘာေတြပဲေၾကျငာေန ေၾကျငာေန သူတို႕အလုပ္မဟုတ္ဘူး ဆိုျပီး သီခ်င္းေတြ အက်ယ္ၾကီးဖြင့္လို႕၊ အဲ...ငိုေနတဲ့ ကေလးကပါ ပါလာရင္ ရထားတခု လံုးဆူညံပြက္ေလာရိုက္ျပီး အသံပိုင္းဆိုင္ရာ ငရဲျပည္လို႕ေတာင္ေျပာလို႕ရပါသည္။ ရထား၏အလိုေလွ်ာက္အသံလႊင့္စနစ္ မွာလည္း ၃ မိနစ္တခါေလာက္ေၾကျငာေနသည္ ျဖစ္ရာ ခရီးတိုသြားေသာ သူအတြက္သိပ္မသိသာေသာ္ျငားလည္း၊ ၄၅ မိနစ္၊ ၁နာရီ စီးနင္းလိုက္ပါရသူအတြက္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထိုဝိပါကဝဋ္ ကို မနက္တခါ၊ ညေနတခါ ခံရပါသည္။ ၾကာၾကာေနေတာ့ ၾကားသမွ်အသံ အားလံုးကို နားမေထာင္တတ္ေသာအက်င့္ ကြ်န္ေတာ္ရသြားပါသည္။
ျမင္သမွ်ထဲတြင္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခားမွတ္မိေနတာေလးေတြရွိသည္။ ထိုအထဲတြင္ ယၡဳညေန ေတြခဲ့ရေသာ သူတဦးလည္းပါသည္။ ညေနက ကြ်န္ေတာ္ရထားေပၚတြင္ ေနရာရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တက္ျပီး ဒုတိယ မွတ္တိုင္တြင္ တရုတ္တေယာက္တက္လာပါသည္။ ထိုသူမွာ သားသားနားနားဝတ္ဆင္ထားျပီး၊ ရွပ္အင္းက်ီကိုအျပင္ထုတ္ဝတ္ထားသည္။ i-phone နားၾကပ္ကိုနားထဲထည့္၍ ထားျပီး ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနေသာေနရာ၏ေရွ႕တြင္လာရပ္သည္။ မီးရထား ဘူတာမွ စတင္ထြက္ခြါတယ္ဆိုရင္ပဲ အဆိုပါလူမွာ သူ၏လုပ္ငန္းစဥ္ ကိုစပါေတာ့သည္။ ဘယ္ဖက္ လက္ေမာင္းရင္းတြင္ရွိေသာ နီနီ အဖုကေလးမ်ား ကို တဗ်င္းဗ်င္း မည္ေအာင္ ကုတ္ပါေတာ့သည္။ ထိုသူ ကုတ္ရာမွာ ထြက္လာေသာ အမွဳန္အမႊား မ်ားမွာ တဖက္မွ ေနေရာင္တန္းမ်ားၾကားတြင္ အထင္းသားေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ ခဏ နား၍ တခါ ညာဖက္ လက္ဖ်ံ တြင္ရွိေသာ နီနီ အဖုမ်ားကိုတဖန္ ကုတ္ျပန္သည္။ အမႈန္မ်ား ကေတာ့ ထိုသူ၏ေဘးတြင္ ပ်ံဝဲလွ်က္ရွိသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ၏ ညာလက္သည္းတြင္ဝင္ေနေသာ ေခ်းကို ဘယ္ဘက္လက္သည္း ႏွင့္ကုတ္ထုတ္၍၊ ဘယ္ဘက္လက္သည္းတြင္ ဝင္ေနေသာ ေခ်းကို ညာဖက္လက္သည္းႏွင့္ ကုတ္ထုတ္သည္။ ထိုသူေခါင္းမွလည္း ယားပံုရပါသည္။ တခါေခါင္းကို ကုတ္ျပန္သည္။ သူ၏ဆံပင္မ်ားမွာ မည္းတခ်ိဳ႕၊ ျဖဴတလီရွိကာ၊ ေခါင္းကုတ္ရသည္နွင့္ အားမရဟန္ တခါတခါ လက္ညိွဳး၊ လက္မ တို႕ႏွင့္ ညွပ္ကာ ဆံပင္မ်ား ကိုဆြဲလိုက္ေသး သည္။ ထို႕ေနာက္ အေလာတၾကီးပင္ ဝင္လာသည့္ SMS ကိုျပန္လိုက္သည္။ SMS ျပန္ျပီး ဖုန္းကို ေဘာင္းဘီ အိတ္အတြင္းျပန္ ထည့္ကာ သူ၏ လုပ္ငန္းစဥ္ ကိုျပန္စပါသည္။ ဒီတခါေတာ့ ဦးေခါင္း ႏွင့္ လက္ေမာင္း မွ အဖု မ်ား မဟုတ္ေတာ့ပါ၊ ပိုအတြင္းက်လာပါသည္။ အျပင္ထုတ္ဝတ္ထားေသာ အင္းက်ီ အတြင္း လက္ႏိႈက္ကာ အသံေပါင္းစံုထြက္ေအာင္ သူ၏ ဗိုက္ကို ကုတ္ျပန္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ကနဦးက လုပ္ခဲ့သည့္ အတိုင္း လက္သည္းမွ ေခ်းမ်ားကို ထုတ္ျပီး ေဘာင္ဘီ ႏွင့္ ပုတ္ခါကာ လက္ကို သန္႔စဥ္ လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မီးရထား မွာလည္း လူအတက္ အဆင္း မ်ားေသာ City Hall ဘူတာကို ေက်ာ္လြန္ ခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ထိုသူ လည္း လႈပ္လႈပ္ ရွားရွား ျဖစ္သြားေသာ ခရီးသည္ အတက္ အဆင္းျငိမ္ သြားသည္ ႏွင့္ ေနာက္ တမ်ိဳးစျပန္ပါသည္။ လက္ကို အင္းက်ီေအာက္ျပန္ထည့္ ခါ ခ်က္မွ ေခ်းထုတ္ျပန္ပါသည္။ ပိပိ ရိရိ လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ဝွက္ ထုတ္သည္ မဟုတ္ပါေပ။ ဗိုက္ကို လွန္ထုတ္ျပီးသည့္ အျပင္၊ ထြက္လာသည့္ ေခ်းဖတ္ကိုပင္ အေသအခ်ာ ၾကည့္ေနပါသည္။ ေနရာ မွပဲ ထေျပးရေတာ့ မလို ကြ်န္ေတာ့မွာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရထားမွာ Redhill ဘူတာသို႕ဝင္လာျပီး ထိုသူမွာကသုတ္ကရက္ ႏွင့္ ဆင္းသြားရာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ မွာ ထိုအခါက်မွ အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႈမိရေတာ့သည္။
ထိုမွ် သန္႕ရွင္းေသာ ေမာင္တရုတ္ဆင္းသြားျပီး၊ ကြ်န္ေတာ့ေရွ႕ လာရပ္ေသာ ခရီးသည္မွာ အသက္ ၅၀ ခန္႕အရြယ္ရွိ တရုတ္မၾကီး တဦးျဖစ္သည္။ အသက္ ၅၀ ခန္႕ ထင္ရေသာ္ျငားလည္း၊ ထိုအမ်ိဳးသမီးမွာ ပိန္ပိန္ ပါးပါးႏွင့္ အပ်ိဳေလး ရႈံးရေအာင္ျပင္ဆင္ ထားသည္။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ေပါင္ဒါ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ အိုင္းလိုင္နာ အျပည့္ႏွင့္ မႈန္လို႕၊ ဆံပင္မွာ လည္းအတို အေကာက္ ကို အနီ ေရာင္ဆိုးထားသည္။ အားလံုးထဲတြင္ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ သူမ၏ ဝတ္စားထားပံုပင္ ျဖစ္သည္။ အေပၚပိုင္းတြင္ ေမာ္ဒယ္စိမ္း ေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ၾကိဳးတေခ်ာင္းကိုယ္ၾကပ္ အင္းက်ီကိုဝတ္ဆင္ထားကာ၊ ေအာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ လူျမင္လွ်င္အထူးစိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္း ေအာင္ဝတ္ဆင္ထားသည္။ အျပင္က အျဖဴေရာင္ေဘာင္းဘီ၊ ပြပြတိုတို ဝတ္ထားျပီး၊ အေရာင္ေတာက္ေတာက္ အစိမ္း၊အျပာ၊အနီ တို႕ႏွင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ ေျပာက္ၾကား အတြင္းခံ ကိုဝတ္ ဆင္ထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မ်က္ႏွာဘယ္ ထားရမည္မသိ။ တခ်ိန္တည္းမွာလည္း အင္းက်ီလက္ျပတ္ေတာင္မွ မနည္းတိုက္တိုက္ တြန္းတြန္းဝတ္ခိုင္းရေသာ မိမိ တိုင္းျပည္မွ လူၾကီးမ်ား ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္စဥ္းစား မိသည္။ သိပ္မၾကာ လိုက္ပါ Jurong East ဘူတာေရာက္ေသာ အခါ ထိုအမ်ိဳးသမီး မွာျပာရိျပာယာ ႏွင့္ ဆင္းသြားျပန္သည္။
Jurong East ဘူတာမွ တက္လာေသာ သားအမိမွ သာ၍စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းေပေတာ့သည္။ ထိုသားအမိ မွာျမန္မာ မ်ားျဖစ္ၾကေၾကာင္း မိခင္အားၾကည့္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေျပာဆိုေနေသာစကားသံမ်ားမွလည္းေကာင္း သိမွတ္ရသည္။ မိခင္မွာ ဆံပင္ကိုၾကက္ဆံမွီး က်စ္၍ ဆံပင္ကိုေသေသခ်ာခ်ာ ထံုးဖြဲ႕ ထားသည္။ အင္က်ီလက္ရွည္ ရင္ဖုန္းဝတ္ဆင္ထားျပီး၊ ထမီ ကိုေျခမ်က္ေစ့ ဖုန္းေအာင္ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဖိနပ္မွာလည္း ျမန္မာ ျပည္ျဖစ္ ပိႏၷဲ ဖိနပ္ကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။ Made in Burma လို႕ရဲရဲ ေၾကြးေၾကာ္ႏိုင္ေသာ အေနအထားပါေပ။ သို႕ေသာ္... သို႕ေသာ္...သူမ၏သမီးငယ္ ဝတ္ဆင္ထားပံု အားေလ့လာၾကည့္ပါဦးစို႕။ အေပၚမွ စြတ္ၾကယ္အျဖဴ အၾကပ္ကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။ ေအာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေပါင္ၾကားညွပ္ သည္မွ် တိုေနေသာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေဘာင္းဘီမ်ိဳး မွာ တကယ့္ကို အရွက္လံုသည္ဆိုရံုမွ် ရွည္ေသာ ေဘာင္းဘီ မ်ိဳးျဖစ္သည္။ တရုတ္မေလးမ်ားလည္း ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေဘာင္းဘီ မ်ိဳး ဝတ္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕က ပိန္ပိန္ေသးေသး ႏွင့္ သူယာဥ္ေက်းမႈႏွင့္သူ။ ျမန္မာ မိန္းကေလး မ်ားကေတာ့ ထံုးဆံအတိုင္း ေျခသလံုးတုတ္၊ ေပါင္တုတ္...ထိုမိန္းကေလးတြင္ ပိုဆိုးသည္က ေျခသလံုး ႏွင့္ ေပါင္မ်ားတြင္ ဂ်ပိုး ကိုက္ထားသလို အနီေရာင္ ျပင္ကြက္ အဖုၾကီး မ်ား အထင္းသားရွိေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ ႏွင့္ ၾကိဳက္တာဝတ္တယ္ ဘာျဖစ္လဲဟုဆိုလွ်င္မူ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေရာ ဘာေျပာႏိုင္မည္နည္း...ဘာမ်ားေျပာႏိုင္မည္နည္း။
ထူးဆန္းပါေပ့ စင္ကာပူရယ္....
Friday, April 9, 2010
ထိန္းသိမ္းရမည့္ ပတ္၀န္းက်င္
ေဖေဖၚ၀ါရီ ခရီးသြားကျပန္လာပီး စိတ္၀င္စားတဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ကိုစေရးျဖစ္ေပမဲ့ အဆံုးမသတ္ႏိုင္လို႕ ပိုစ္ ၃ ခုေလာက္ Draft မွာေအာင္းေနခဲ့ပါတယ္။ စိတ္၀င္းစား မိေနတဲ့ေခါင္းစဥ္ကလည္းေတာ္ေတာ္ မ်ားတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ ကိုတိုင္က ကစဥ္ကလွ်ားနဲ႕ ဘာမွပီးေျမာက္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ ပီးခဲ့တဲ့အပတ္က စာတိုက္ပံုးစစ္ေတာ့မွ SOS ဆိုပီး စာအုပ္ငယ္ တခုနဲ႕ CD တျပားေတြ႕ရေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ တခုထပ္တိုးလာျပန္တာပါပဲ။ ပိုဆိုးတာက အဲဒီ စာအုပ္ေပၚမူတည္ျပီး ပိုပီးသိစရာေတြ၊ သိခ်င္လာတာေတြ ပိုမ်ားလာျပန္တာပါပဲ။ စာအုပ္ေလးက ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး လို႕ထင္ရေပ့မဲ့ သက္သက္လြတ္ စားဖို႕ကိုသာေစာင္းေပးပီး ေရထားတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ အသား ႏွင့္ အသီးအႏွံ မွ်တေအာင္ စားရမွာ ပဲ ဟု ငယ္ငယ္ ကတည္းကခံယူထားတာ မို႕ သူ႕ စာအုပ္မွာပါလာတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးကို သာကိုယ္က ပို စိတ္၀င္စားမိတယ္။
ကမၻာၾကီး ပို ပူလာတယ္၊ ကာဗြန္ေတြေၾကာင့္ ဆိုတာက လြဲလို႕ က်န္တဲ့ဗဟုသုတ ဘာမွ် မရွိခဲ့တာအမွန္ပါ။ ကမၻာ နဲ႕ ကာဗြန္ ဘယ္လို ဆက္သြယ္ ပက္သက္ေန သလဲ၊ ကာဗြန္က ဘာေၾကာင့္ ကမၻာ ကိုပူေစ တာလည္း ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ တခါမွ မစဥ္းစားဖူး တဲ့အေၾကာင္း အရာေတြပါ။ စိတ္မ၀င္စားခဲတာလည္းပါမွာပါ။ ခုေတာ့ တကမၻာလံုးကလည္း Global Warming ၊ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ပူလိုက္တာသားေရ ၄၀ ဒီဂရီ စဲစယက္ ေတာင္ရွိတယ္ ဆိုတာေတြကို အဆက္မျပတ္ၾကားေနရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ SOS ဆိုတဲ့ စာအုပ္ ကေလးက ကြ်န္ေတာ့ အေတြးထဲမွာေတာင္ မရွိတဲ့ ေမးခြန္း ေတြကို ရွာေဖြဖတ္ရွဳဖို႕ တြန္းအားေပးခဲ့တယ္။
ပထမဦး ဆံုးစိတ္၀င္တစား သိလိုက္ရတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ကမာၻၾကီး ကိုယ္တိုင္ က အပူေတြထုတ္လႊတ္ေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ထုတ္လႊတ္လိုက္ေသာ အပူပမာဏရဲ႕ ၂၀ ရာခုိင္ႏွံဳး ဟာ ကမာၻ အပါအ၀င္ ျဂိဳေတြလည္ပတ္မူ စြမ္းအင္ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚ လာတာျဖစ္ပီး၊ က်န္တဲ့ ၈၀ ရာခိုင္ႏွဳံး ကေတာ့ ေရဒီယိုသတၱိၾကြပီး လွ်ပ္စစ္သံလိုက္လွိဳင္းထုတ္ လႊတ္မွဳ႕ေၾကာင့္လို႕ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေနရာက် မွ ကာဗြန္က ၀င္ပီး အက်ိဳး(အဆိုး)ျပဳတာပါ။ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္နဲ႕ တခ်ိဳ႕ ဂတ္စ္ေတြက ကမာၻေျမက စြန္႕လိုက္တဲ့ အပူေတြကို အာကသထဲ အလြယ္တကူေရာက္မသြားေအာင္ စုတ္ယူထိန္းသိမ္း ထားလိုက္တာပါ။ အဲဒီလိုျဖစ္ရပ္ ကိုေတာ့ Greenhouse effect လို႕ေခၚပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ စဥ္းစား စရာက ဟိုးကနဦးအစကတည္းက ကမာၻကလည္ေန တယ္၊ နဂိုကတည္းကလည္း ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ေတြရွိေနတယ္၊ ခုမွဘာလို႕ Global Warming ထေအာ္ရသလဲ၊ ဘာလို႕ ကမာၻ႕ အပူခ်ိန္ပိုတက္လာရလဲ။ အၾကမ္းအားျဖင့္ေတာ့ ကမာၻႏွင့္ အ၀ွမ္း ျမိဳ႕ျပေတြ တိုးတက္လာၾကတယ္...တိုးတက္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ျမိဳ႕ျပလိုအပ္ခ်က္အရ သစ္ပင္ေတြခုတ္ရျခင္း၊ ျမိဳ႕ျပ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားမွ ေဘးထြက္ ဓါတ္ေငြ႕အျဖစ္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္မ်ား ေလထုအတြင္းစြန္႕ထုတ္လာၾကျခင္း (ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၊ စက္ရံုမ်ား၊ စိုက္ပ်ိဳးေျမအတြက္ သစ္ေတာမီးရွိဳ႕ျခင္းမ်ား) ေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟုဆိုရေပမည္။ သစ္ပင္၊ ေအာက္ဆီဂ်င္ႏွင့္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ ဆက္သြယ္မွဳကိုေတာ့ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားသိပီးသားမို႕ အေထြအထူး အျဖစ္အက်ယ္မေျပာေတာ့ပါ။ အက်ဥ္းအားျဖင့္ သစ္ပင္သည္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ကို အသံုးျပဳကာ အလင္းျဖင့္အစာဖြဲ႕စီးပီး ေအာက္ဆီဂ်င္ကို ေလထုအတြင္းသို႕ေဘးထြက္ဓါတ္ေငြ႕အျဖစ္ျပန္လည္ထုတ္လႊတ္ေပးသည္။ ဤဆက္သြယ္ခ်က္ကို သိေသာ္ညားလည္း အရြယ္ေရာက္ပီးသစ္ပင္ တပင္သည္ တႏွစ္လွ်င္ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ မည္မွ်စုတ္ယူ၍၊ ေအာက္ဆီဂ်င္မည္မွ်ထုတ္သနည္းဟုေမး လွ်င္မူ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းေျဖရန္ မလြယ္ကူလွေပ။
Breathing Earth ၏အဆိုအရ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဗမာႏိုင္ငံသည္ ၅၄ မိနစ္ တိုင္း ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ တန္ ၁၀၀၀ ထုတ္လုပ္ေနပီး၊ ပ်မ္းမွ်ျခင္းအားျဖင့္ လူတေယာက္သည္ တႏွစ္လွ်င္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ ၀.၂ တန္ေလထု အတြင္းသို႕ရွဳထုတ္လွ်က္ရွိသည္။ အရြယ္ေရာက္ပီး သစ္ပင္တစ္ပင္၏ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ စုပ္ယူႏွံဳးမွာမူ တႏွစ္လွ်င္ပ်မ္းမွ်အားျဖင္ ၄၃ ေပါင္ႏွံဳး ရွိ၍၊ ေအာက္ဆီဂ်င္ထုတ္လုပ္ႏွံဳးမွာမူ တႏွစ္လွ်င္ ၁၁၅ေပါင္ႏွံဳးရွိ သည္ဟု Colorado Tree အဖြဲ႕အစည္း၏ ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္အရသိရွိရသည္။ အရြယ္ေရာက္ပီး သစ္ပင္ဟုဆိုရာ၌ သစ္ပင္ ပင္စည္လံုးပတ္ သည္ ရင္ညြန္႕အျမင့္(၁.၅ မီတာ) ၌ ၂၀ လက္မ ၀န္းက်င္ရွိေသာ သစ္ပင္မ်ိဳးကိုဆိုလို ျခင္းျဖစ္သည္။
အထက္ပါ အခ်က္အလက္မ်ားအရ လက္ရွိ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံ၏ ကာဗြန္ထုတ္လုပ္ႏွံဳး ကိုထိန္းသိမ္းႏိုင္ရန္ လူတေယာက္အတြက္ သစ္ပင္ (20 DBH) ၂ ပင္လိုအပ္ပါသည္။ လက္ရွိသစ္ ထုတ္လုပ္မွဳအေျခအေန၊ သစ္ေတာထိန္းသိမ္းမွဳ အေျခအေန မည္သိုရွိသည္ မသိ၍ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံ ၏ ecosystem မပ်က္မစီး ရွိေသးသည္ဟု ေျပာရန္ခက္လွသည္။ ဥပမာ သစ္ေတာမ်ား ရွိေသးသည္ဟု ဆိုေသာ္ညားလည္း ၀ါးေတာ သို႕မဟုတ္ ေတာျပဳတ္စပ္ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။ ျမန္မာ့ သစ္ေတာစီးမံ ခန္႕ခြဲမွဳႏွင့္ ပက္သက္၍ သစ္ေတာဦးစီး မွလည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံတကာမွ လည္းေကာင္း စာတမ္းမ်ားစြာ ထြက္ရွိထားေသာ္လည္း၊ စားတမ္းမ်ား သုေတသနမ်ား ႏွင့္ဆန္႕က်င္စြာျမန္မာ့ ရာသီဥတုမွာ ဆိုး၀ါးသထက္ ဆိုး၀ါး လာေနေပသည္။ မိုးေလ၀သ ဦးစီးဌာန ၏ ခန္႕မွန္းခ်က္ အရ ေနာင္တြင္ ျမန္မာ ျပည္ပ၌ အက္ဆစ္မိုး စရြာႏိုင္သည္ ဟုဆိုပါသည္။ Earth Trends ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ နဲ႕ ပက္သက္တဲ့ ေပပါတခု ကိုလည္း ဒီမွာေတြ႕ႏိုင္ပါ တယ္။
ဤေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့တာေလးေတြ ကို ေကာက္ေၾကာင္းျပန္ဆြဲလိုပါသည္။ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ ဓါတ္ေငြ႕မ်ားေၾကာင့္ ကမာၻၾကီးပိုမို ပူေႏြးလာပီး၊ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမွဳ ျမိဳ႕ျပဖြံ႕ျဖိဳး လာမွဳတို႕က လည္း ေလးထုအတြင္းကာဗြန္ဒိုင္ ေအာက္ဆိုက္မ်ားျပားေစကာ ကမာၻ႕ ပူေႏြးမွဳကို အရွိန္အဟုန္ ျမွင့္ေပးလွ်က္ရွိသည္။ ဤႏွံဳး အတိုင္းဆက္လက္ သြားမည္ဆိုလွ်င္ ေနာင္တြင္ ကမာၻေပၚ၌ လူသား အပါအ၀င္ သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ား အသက္ရွင္ေနထိုင္ရန္ အင္မတန္ ခက္ခဲေပ လိမ့္မည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ မ်က္ျမင္ေတြ႕ရန္ေတာ္ေတာ္ လိုေသးသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။ လက္ရွိ လက္ေတြ႕ ေတြျမင္ႏိုင္တာကေတာ့ ေရခဲေတာင္မ်ား အရည္ေပ်ာ္ေနျခင္း၊ ပင္လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္ ျမင့္တက္လာျခင္း ႏွင့္ 24 မတ္လ 2010 ရက္ေန႕ တိုင္းမ္ သတင္း စာတြင္ ပါလာေသာ New Moore Island ေျပာက္ဆံုး သြားျခင္းတို႕ပင္ ျဖစ္သည္။
ပင္လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္ျမင့္တက္ လာျခင္းကို သာမာန္ မွ် မၾကည့္ဘဲ၊ ထဲထဲ ၀င္၀င္ ေလ့လာၾကည့္ မည္ဆို လွ်င္လည္း စိတ္၀င္စား စရာေကာင္းလွသည္။ သိပၸံ ပညာရွင္တို႕၏ အဆိုအရ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ စုႏွစ္အတြင္း ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္သည္ ႏွစ္စဥ္ 0.2 လက္မ ႏွံဳး ႏွင့္ျမင့္တက္လွ်က္ရွိသည္။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ဖြံျဖိဳး တိုးတက္မွဳႏွင့္ ေရအရင္းအျမစ္သည္ ခြဲျခား၍ မျဖစ္ႏိုင္ သလို႕ ႏိုင္ငံမ်ား၏ ျမိဳ႕ေတာ္ မ်ားသည္ လည္း ပင္လယ္ကမ္းရိုးတန္း အစပ္တြင္သာရွိၾကသည္။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ အတိုင္းအတာ တခုအထိျမင့္တက္လာခ်ိန္တြင္ ေရလႊမ္းမိုးမွဳ၊ သဘာ၀ေဘးအႏၱရယ္ ႏွင့္ ေရာဂါဘယ မ်ားကို ထိုျမိဳ႕ၾကီးမ်ားက ပိုမို ခံစားရမည္မွာ မလြဲေပ။
ထိုေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေနထိုင္ေသာ ကမာၻေျမၾကီး အရွည္သျဖင့္ စိမ္းလန္းသာယာေရး၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ႏွင့္ တျခားသက္ရွိသတၱ၀ါ မ်ား ျပဳန္းတီးေပ်ာက္ကြယ္ မသြားေစရန္ တဦးျခင္းစီ တေယာက္ျခင္းစီ အေနႏွင့္ တစံုတခု အျမန္ဆံုး လုပ္ေပး သင့္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ျမင္မိသည္။ တစ္ဦး ျခင္းစီ တြင္ ပိုမို၍ ေကာင္းမြန္ေသာ အစီအမံ မ်ားရွိေနႏိုင္သည္ မို႕ ဤပို႕စ္ေလး ကို ဖတ္မိသူမ်ားလည္း သစ္ပင္ စိုက္ပါ ဆိုသည့္ ေယ်ဘံုယ် အၾကံဥာဏ္ မွ်ႏွင့္ မပိတ္ဆို႕လိုပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ တြင္ေတာ့ ထိုထက္ေကာင္း သည့္ အၾကံ မရွိေသးသည္ မို႕ သစ္ပင္စိုက္ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ့ အတြက္၊ အမ်ား အတြက္၊ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ ၁ ဆက္၊ ၂ ဆက္၊ ၃ ဆက္ အတြက္ ကြ်န္ေတာ္သစ္ပင္စိုက္ပါ မည္။
Other Ref: http://rainforests.mongabay.com/deforestation/2000/Myanmar.htm
http://earthtrends.wri.org/pdf_library/cp/cli_cou_104.pdf
http://www.time.com/time/health/article/0,8599,1974819,00.html
ကမၻာၾကီး ပို ပူလာတယ္၊ ကာဗြန္ေတြေၾကာင့္ ဆိုတာက လြဲလို႕ က်န္တဲ့ဗဟုသုတ ဘာမွ် မရွိခဲ့တာအမွန္ပါ။ ကမၻာ နဲ႕ ကာဗြန္ ဘယ္လို ဆက္သြယ္ ပက္သက္ေန သလဲ၊ ကာဗြန္က ဘာေၾကာင့္ ကမၻာ ကိုပူေစ တာလည္း ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ တခါမွ မစဥ္းစားဖူး တဲ့အေၾကာင္း အရာေတြပါ။ စိတ္မ၀င္စားခဲတာလည္းပါမွာပါ။ ခုေတာ့ တကမၻာလံုးကလည္း Global Warming ၊ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ပူလိုက္တာသားေရ ၄၀ ဒီဂရီ စဲစယက္ ေတာင္ရွိတယ္ ဆိုတာေတြကို အဆက္မျပတ္ၾကားေနရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ SOS ဆိုတဲ့ စာအုပ္ ကေလးက ကြ်န္ေတာ့ အေတြးထဲမွာေတာင္ မရွိတဲ့ ေမးခြန္း ေတြကို ရွာေဖြဖတ္ရွဳဖို႕ တြန္းအားေပးခဲ့တယ္။
ပထမဦး ဆံုးစိတ္၀င္တစား သိလိုက္ရတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ကမာၻၾကီး ကိုယ္တိုင္ က အပူေတြထုတ္လႊတ္ေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ထုတ္လႊတ္လိုက္ေသာ အပူပမာဏရဲ႕ ၂၀ ရာခုိင္ႏွံဳး ဟာ ကမာၻ အပါအ၀င္ ျဂိဳေတြလည္ပတ္မူ စြမ္းအင္ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚ လာတာျဖစ္ပီး၊ က်န္တဲ့ ၈၀ ရာခိုင္ႏွဳံး ကေတာ့ ေရဒီယိုသတၱိၾကြပီး လွ်ပ္စစ္သံလိုက္လွိဳင္းထုတ္ လႊတ္မွဳ႕ေၾကာင့္လို႕ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေနရာက် မွ ကာဗြန္က ၀င္ပီး အက်ိဳး(အဆိုး)ျပဳတာပါ။ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္နဲ႕ တခ်ိဳ႕ ဂတ္စ္ေတြက ကမာၻေျမက စြန္႕လိုက္တဲ့ အပူေတြကို အာကသထဲ အလြယ္တကူေရာက္မသြားေအာင္ စုတ္ယူထိန္းသိမ္း ထားလိုက္တာပါ။ အဲဒီလိုျဖစ္ရပ္ ကိုေတာ့ Greenhouse effect လို႕ေခၚပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ စဥ္းစား စရာက ဟိုးကနဦးအစကတည္းက ကမာၻကလည္ေန တယ္၊ နဂိုကတည္းကလည္း ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ေတြရွိေနတယ္၊ ခုမွဘာလို႕ Global Warming ထေအာ္ရသလဲ၊ ဘာလို႕ ကမာၻ႕ အပူခ်ိန္ပိုတက္လာရလဲ။ အၾကမ္းအားျဖင့္ေတာ့ ကမာၻႏွင့္ အ၀ွမ္း ျမိဳ႕ျပေတြ တိုးတက္လာၾကတယ္...တိုးတက္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ျမိဳ႕ျပလိုအပ္ခ်က္အရ သစ္ပင္ေတြခုတ္ရျခင္း၊ ျမိဳ႕ျပ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားမွ ေဘးထြက္ ဓါတ္ေငြ႕အျဖစ္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္မ်ား ေလထုအတြင္းစြန္႕ထုတ္လာၾကျခင္း (ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၊ စက္ရံုမ်ား၊ စိုက္ပ်ိဳးေျမအတြက္ သစ္ေတာမီးရွိဳ႕ျခင္းမ်ား) ေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟုဆိုရေပမည္။ သစ္ပင္၊ ေအာက္ဆီဂ်င္ႏွင့္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ ဆက္သြယ္မွဳကိုေတာ့ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားသိပီးသားမို႕ အေထြအထူး အျဖစ္အက်ယ္မေျပာေတာ့ပါ။ အက်ဥ္းအားျဖင့္ သစ္ပင္သည္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ကို အသံုးျပဳကာ အလင္းျဖင့္အစာဖြဲ႕စီးပီး ေအာက္ဆီဂ်င္ကို ေလထုအတြင္းသို႕ေဘးထြက္ဓါတ္ေငြ႕အျဖစ္ျပန္လည္ထုတ္လႊတ္ေပးသည္။ ဤဆက္သြယ္ခ်က္ကို သိေသာ္ညားလည္း အရြယ္ေရာက္ပီးသစ္ပင္ တပင္သည္ တႏွစ္လွ်င္ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ မည္မွ်စုတ္ယူ၍၊ ေအာက္ဆီဂ်င္မည္မွ်ထုတ္သနည္းဟုေမး လွ်င္မူ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းေျဖရန္ မလြယ္ကူလွေပ။
Breathing Earth ၏အဆိုအရ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဗမာႏိုင္ငံသည္ ၅၄ မိနစ္ တိုင္း ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ တန္ ၁၀၀၀ ထုတ္လုပ္ေနပီး၊ ပ်မ္းမွ်ျခင္းအားျဖင့္ လူတေယာက္သည္ တႏွစ္လွ်င္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ ၀.၂ တန္ေလထု အတြင္းသို႕ရွဳထုတ္လွ်က္ရွိသည္။ အရြယ္ေရာက္ပီး သစ္ပင္တစ္ပင္၏ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ စုပ္ယူႏွံဳးမွာမူ တႏွစ္လွ်င္ပ်မ္းမွ်အားျဖင္ ၄၃ ေပါင္ႏွံဳး ရွိ၍၊ ေအာက္ဆီဂ်င္ထုတ္လုပ္ႏွံဳးမွာမူ တႏွစ္လွ်င္ ၁၁၅ေပါင္ႏွံဳးရွိ သည္ဟု Colorado Tree အဖြဲ႕အစည္း၏ ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္အရသိရွိရသည္။ အရြယ္ေရာက္ပီး သစ္ပင္ဟုဆိုရာ၌ သစ္ပင္ ပင္စည္လံုးပတ္ သည္ ရင္ညြန္႕အျမင့္(၁.၅ မီတာ) ၌ ၂၀ လက္မ ၀န္းက်င္ရွိေသာ သစ္ပင္မ်ိဳးကိုဆိုလို ျခင္းျဖစ္သည္။
အထက္ပါ အခ်က္အလက္မ်ားအရ လက္ရွိ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံ၏ ကာဗြန္ထုတ္လုပ္ႏွံဳး ကိုထိန္းသိမ္းႏိုင္ရန္ လူတေယာက္အတြက္ သစ္ပင္ (20 DBH) ၂ ပင္လိုအပ္ပါသည္။ လက္ရွိသစ္ ထုတ္လုပ္မွဳအေျခအေန၊ သစ္ေတာထိန္းသိမ္းမွဳ အေျခအေန မည္သိုရွိသည္ မသိ၍ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံ ၏ ecosystem မပ်က္မစီး ရွိေသးသည္ဟု ေျပာရန္ခက္လွသည္။ ဥပမာ သစ္ေတာမ်ား ရွိေသးသည္ဟု ဆိုေသာ္ညားလည္း ၀ါးေတာ သို႕မဟုတ္ ေတာျပဳတ္စပ္ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။ ျမန္မာ့ သစ္ေတာစီးမံ ခန္႕ခြဲမွဳႏွင့္ ပက္သက္၍ သစ္ေတာဦးစီး မွလည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံတကာမွ လည္းေကာင္း စာတမ္းမ်ားစြာ ထြက္ရွိထားေသာ္လည္း၊ စားတမ္းမ်ား သုေတသနမ်ား ႏွင့္ဆန္႕က်င္စြာျမန္မာ့ ရာသီဥတုမွာ ဆိုး၀ါးသထက္ ဆိုး၀ါး လာေနေပသည္။ မိုးေလ၀သ ဦးစီးဌာန ၏ ခန္႕မွန္းခ်က္ အရ ေနာင္တြင္ ျမန္မာ ျပည္ပ၌ အက္ဆစ္မိုး စရြာႏိုင္သည္ ဟုဆိုပါသည္။ Earth Trends ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ နဲ႕ ပက္သက္တဲ့ ေပပါတခု ကိုလည္း ဒီမွာေတြ႕ႏိုင္ပါ တယ္။
ဤေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့တာေလးေတြ ကို ေကာက္ေၾကာင္းျပန္ဆြဲလိုပါသည္။ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ ဓါတ္ေငြ႕မ်ားေၾကာင့္ ကမာၻၾကီးပိုမို ပူေႏြးလာပီး၊ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမွဳ ျမိဳ႕ျပဖြံ႕ျဖိဳး လာမွဳတို႕က လည္း ေလးထုအတြင္းကာဗြန္ဒိုင္ ေအာက္ဆိုက္မ်ားျပားေစကာ ကမာၻ႕ ပူေႏြးမွဳကို အရွိန္အဟုန္ ျမွင့္ေပးလွ်က္ရွိသည္။ ဤႏွံဳး အတိုင္းဆက္လက္ သြားမည္ဆိုလွ်င္ ေနာင္တြင္ ကမာၻေပၚ၌ လူသား အပါအ၀င္ သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ား အသက္ရွင္ေနထိုင္ရန္ အင္မတန္ ခက္ခဲေပ လိမ့္မည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ မ်က္ျမင္ေတြ႕ရန္ေတာ္ေတာ္ လိုေသးသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။ လက္ရွိ လက္ေတြ႕ ေတြျမင္ႏိုင္တာကေတာ့ ေရခဲေတာင္မ်ား အရည္ေပ်ာ္ေနျခင္း၊ ပင္လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္ ျမင့္တက္လာျခင္း ႏွင့္ 24 မတ္လ 2010 ရက္ေန႕ တိုင္းမ္ သတင္း စာတြင္ ပါလာေသာ New Moore Island ေျပာက္ဆံုး သြားျခင္းတို႕ပင္ ျဖစ္သည္။
ပင္လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္ျမင့္တက္ လာျခင္းကို သာမာန္ မွ် မၾကည့္ဘဲ၊ ထဲထဲ ၀င္၀င္ ေလ့လာၾကည့္ မည္ဆို လွ်င္လည္း စိတ္၀င္စား စရာေကာင္းလွသည္။ သိပၸံ ပညာရွင္တို႕၏ အဆိုအရ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ စုႏွစ္အတြင္း ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္သည္ ႏွစ္စဥ္ 0.2 လက္မ ႏွံဳး ႏွင့္ျမင့္တက္လွ်က္ရွိသည္။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ဖြံျဖိဳး တိုးတက္မွဳႏွင့္ ေရအရင္းအျမစ္သည္ ခြဲျခား၍ မျဖစ္ႏိုင္ သလို႕ ႏိုင္ငံမ်ား၏ ျမိဳ႕ေတာ္ မ်ားသည္ လည္း ပင္လယ္ကမ္းရိုးတန္း အစပ္တြင္သာရွိၾကသည္။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ အတိုင္းအတာ တခုအထိျမင့္တက္လာခ်ိန္တြင္ ေရလႊမ္းမိုးမွဳ၊ သဘာ၀ေဘးအႏၱရယ္ ႏွင့္ ေရာဂါဘယ မ်ားကို ထိုျမိဳ႕ၾကီးမ်ားက ပိုမို ခံစားရမည္မွာ မလြဲေပ။
ထိုေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေနထိုင္ေသာ ကမာၻေျမၾကီး အရွည္သျဖင့္ စိမ္းလန္းသာယာေရး၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ႏွင့္ တျခားသက္ရွိသတၱ၀ါ မ်ား ျပဳန္းတီးေပ်ာက္ကြယ္ မသြားေစရန္ တဦးျခင္းစီ တေယာက္ျခင္းစီ အေနႏွင့္ တစံုတခု အျမန္ဆံုး လုပ္ေပး သင့္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ျမင္မိသည္။ တစ္ဦး ျခင္းစီ တြင္ ပိုမို၍ ေကာင္းမြန္ေသာ အစီအမံ မ်ားရွိေနႏိုင္သည္ မို႕ ဤပို႕စ္ေလး ကို ဖတ္မိသူမ်ားလည္း သစ္ပင္ စိုက္ပါ ဆိုသည့္ ေယ်ဘံုယ် အၾကံဥာဏ္ မွ်ႏွင့္ မပိတ္ဆို႕လိုပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ တြင္ေတာ့ ထိုထက္ေကာင္း သည့္ အၾကံ မရွိေသးသည္ မို႕ သစ္ပင္စိုက္ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ့ အတြက္၊ အမ်ား အတြက္၊ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ ၁ ဆက္၊ ၂ ဆက္၊ ၃ ဆက္ အတြက္ ကြ်န္ေတာ္သစ္ပင္စိုက္ပါ မည္။
Other Ref: http://rainforests.mongabay.com/deforestation/2000/Myanmar.htm
http://earthtrends.wri.org/pdf_library/cp/cli_cou_104.pdf
http://www.time.com/time/health/article/0,8599,1974819,00.html
Tuesday, February 23, 2010
မိတ္ေဆြတု (၁၆) ေယာက္…
အညဒတၱဳဟရ မည္ေသာ မိတ္ေဆြတု (၄) ေယာက္
(၁) အခါခပ္သိမ္း မိမိထံမွ ပစၥည္းဥစၥာကိုသာ ေဆာင္ယူေလ့ရွိတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၂) မိမိထံသို႔ တစံုတရာ အနည္းငယ္မွ်ကိုသာ ယူလာၿပီး အမ်ားအျပားကို ေဆာင္ယူေလ့ ရွိတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၃) ေဘးအႏ ၱရယ္ တစံုတခုႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕လာေသာအခါ၌ လာေရာက္မွီခိုကာ အမႈကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ၿပီးလွ်င္ အမႈကိစၥၿပီးစီးေသာအခါ ျပန္လွည့္၍ မၾကည့္၊ သတိမရတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၄) သူ၏အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ သက္သက္ကိုသာ လာေရာက္မွီခိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
၀စီပရမ မည္ေသာ မိတ္ေဆြတု (၄) ေယာက္
(၁) မိတ္ေဆြ မေန႔ကလာလွ်င္ျဖင့္ ရႏိုင္ေပ၏။ ယေန႔မွ လာသည့္အတြက္ မေပးရပါ ဟူ၍ အတိတ္ျဖစ္ေသာ စကားတို႔ျဖင့္ ခ်ီးေျမွာက္ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြအတု။
(၂) မိတ္ေဆြ လာတာ ေစာေနပါသည္၊ နက္ျဖန္ သန္ဘက္ေလာက္ ဆိုလွ်င္ ရႏိုင္ေပ၏ ဟု အနာဂတ္ျဖစ္ေသာ စကားတို႔ျဖင့္ ခ်ီေျမွာက္ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၃) မိတ္ေဆြအား ဤ၀တၳဳ၊ ဤပုဆိုးႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည့္ အတြက္ ေပးခ်င္ပါသည္၊ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္၌ ဤတစ္ခု၊ ဤတစ္ထည္သာ ရွိသည့္အတြက္ မေပးရပါ ဟု အခ်ည္းႏွီးေသာ စကားတို႔ျဖင့္ ခ်ီးေျမွာက္ ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၄) မိတ္ေဆြအား တစံုတခု ရထားျဖစ္ေစ၊ လွည္းျဖစ္ေစ အလိုရွိက ငွားခ်င္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း လွည္း၌ ၀င္ရိုးက်ဳိးေနသည္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ရထား၌ ဘီးပ်က္ေနသည္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း အပ်က္စကားႏွင့္သာ ခ်ီးေျမွာက္ ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
အႏုပိယဘာဏီ မည္ေသာ မိတ္ေဆြတု (၄) ေယာက္
(၁) မေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္ရန္ တိုင္ပင္ပါကလည္း ေကာင္း၏ ဟူ၍ ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၂) ေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္ရန္ တိုင္ပင္ပါကလည္း မေကာင္း၏ ဟူ၍ ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၃) ေရွ႕တြင္သာ ေက်းဇူးစကားကို ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၄) မ်က္ကြယ္ရာ၌ ေက်းဇူးမဲ့ စကားကို ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
အပါယသဟာယ မည္ေသာ မိတ္ေဆြတု (၄) ေယာက္
(၁) အရက္ေသစာ ေသာက္စားမႈ၌ တိုက္တြန္းတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၂) အေလာင္းအစား ကစားမႈ၌ တိုက္တြန္းတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၃) ပြဲလမ္းသဘင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၌ တိုက္တြန္းတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၄) ညအခ်ိန္မေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္မႈ၌ တိုက္တြန္းတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
copy from:http://ashinnyanadipa.blogspot.cc
စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္းကိုယ္၏က်မ္းမာျခင္းႏွင့္ျပည့္စုံပါေစ
(၁) အခါခပ္သိမ္း မိမိထံမွ ပစၥည္းဥစၥာကိုသာ ေဆာင္ယူေလ့ရွိတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၂) မိမိထံသို႔ တစံုတရာ အနည္းငယ္မွ်ကိုသာ ယူလာၿပီး အမ်ားအျပားကို ေဆာင္ယူေလ့ ရွိတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၃) ေဘးအႏ ၱရယ္ တစံုတခုႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕လာေသာအခါ၌ လာေရာက္မွီခိုကာ အမႈကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ၿပီးလွ်င္ အမႈကိစၥၿပီးစီးေသာအခါ ျပန္လွည့္၍ မၾကည့္၊ သတိမရတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၄) သူ၏အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ သက္သက္ကိုသာ လာေရာက္မွီခိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
၀စီပရမ မည္ေသာ မိတ္ေဆြတု (၄) ေယာက္
(၁) မိတ္ေဆြ မေန႔ကလာလွ်င္ျဖင့္ ရႏိုင္ေပ၏။ ယေန႔မွ လာသည့္အတြက္ မေပးရပါ ဟူ၍ အတိတ္ျဖစ္ေသာ စကားတို႔ျဖင့္ ခ်ီးေျမွာက္ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြအတု။
(၂) မိတ္ေဆြ လာတာ ေစာေနပါသည္၊ နက္ျဖန္ သန္ဘက္ေလာက္ ဆိုလွ်င္ ရႏိုင္ေပ၏ ဟု အနာဂတ္ျဖစ္ေသာ စကားတို႔ျဖင့္ ခ်ီေျမွာက္ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၃) မိတ္ေဆြအား ဤ၀တၳဳ၊ ဤပုဆိုးႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည့္ အတြက္ ေပးခ်င္ပါသည္၊ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္၌ ဤတစ္ခု၊ ဤတစ္ထည္သာ ရွိသည့္အတြက္ မေပးရပါ ဟု အခ်ည္းႏွီးေသာ စကားတို႔ျဖင့္ ခ်ီးေျမွာက္ ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၄) မိတ္ေဆြအား တစံုတခု ရထားျဖစ္ေစ၊ လွည္းျဖစ္ေစ အလိုရွိက ငွားခ်င္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း လွည္း၌ ၀င္ရိုးက်ဳိးေနသည္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ရထား၌ ဘီးပ်က္ေနသည္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း အပ်က္စကားႏွင့္သာ ခ်ီးေျမွာက္ ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
အႏုပိယဘာဏီ မည္ေသာ မိတ္ေဆြတု (၄) ေယာက္
(၁) မေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္ရန္ တိုင္ပင္ပါကလည္း ေကာင္း၏ ဟူ၍ ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၂) ေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္ရန္ တိုင္ပင္ပါကလည္း မေကာင္း၏ ဟူ၍ ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၃) ေရွ႕တြင္သာ ေက်းဇူးစကားကို ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၄) မ်က္ကြယ္ရာ၌ ေက်းဇူးမဲ့ စကားကို ေျပာဆိုတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
အပါယသဟာယ မည္ေသာ မိတ္ေဆြတု (၄) ေယာက္
(၁) အရက္ေသစာ ေသာက္စားမႈ၌ တိုက္တြန္းတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၂) အေလာင္းအစား ကစားမႈ၌ တိုက္တြန္းတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၃) ပြဲလမ္းသဘင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၌ တိုက္တြန္းတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
(၄) ညအခ်ိန္မေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္မႈ၌ တိုက္တြန္းတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။
copy from:http://ashinnyanadipa.blogspot.cc
စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္းကိုယ္၏က်မ္းမာျခင္းႏွင့္ျပည့္စုံပါေစ
Wednesday, February 3, 2010
အေတြး အပိုင္းအစမ်ား
ခုတေလာ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစာေနမိတာေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္... ဥပမာ၊ ႏိုင္ငံတခု ဘက္ေပါင္းစံုတိုးတက္ေစခ်င္လွ်င္ ဘာေတြက အေရးၾကီးပါသလဲ...သဘာ၀အရင္းအျမစ္လား၊ လူသားမ်ား၏ စဥ္းစားေတြေခၚႏိုင္စြမ္း ႏွင့္ တီထြင္ဖန္တီးႏိုင္မွဳလား။ ၎အခ်က္အလက္မ်ား ျပည့္စံုကာမွ် ႏွင့္ သမမွ်တေသာ၊ စည္းလံုးညီညြတ္ေသာ၊ ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခု၊ ႏိုင္ငံတခု တည္ေထာင္ႏိုင္မည္ေလာ...စသျဖင့္ မဆံုးႏိုင္ေသာ အေတြးေရယာဥ္ေၾကာမွာ ေျမာေနမိသည္။ ဘာျဖစ္လို႕ စဥ္းစားမိလည္း ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံကို တျခား ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ အာရွႏိုင္ငံေလးေတြႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္မိလို႕ ဟုဆိုရမွာပါ ပဲ။ အဆံုးသတ္ေကာက္ ခ်က္ခ်မိတာေတာ့ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ပညာတတ္ေျမာက္မွဳ ႏွုံး ႏွင့္ စဥ္းစား ေတြးေခၚႏိုင္မွဳ ႏွဳံးသည္ ထိုႏိုင္ငံ၏ ကံၾကမၼာကို ျပဳျပင္သည္ ဟုသာဆိုခ်င္ပါသည္။ ႏိုင္ငံတခု၏ အစဥ္အလာကို ေလ့လာၾကည့္မည္ ဆိုလွ်င္ လူမ်ိဳးရွိသလား၊ စာေပရွိသလား၊ ယဥ္ေက်းမွဳရွိသလား စသည္ျဖင့္ ေျခေျချမစ္ျမစ္ ေလ့လာရေပမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံကိုေမးမည္ ဆိုလွ်င္ ရွိတာေပါ့ဟု တျပိဳင္တည္း၀ိုင္းေျဖၾကမွာမနည္းေပ။ တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ လူမ်ိဳးၾကီး ၇ မ်ိဳးေတာင္ရွိသည္ ဟုဆိုၾက ေပဦးမည္။ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ဂုဏ္ယူ ရေသာ ကြ်န္ေတာ့ ႏိုင္ငံ၏ လူမ်ိဳးၾကီးမ်ား သည္ ျပည္နယ္အလိုက္ လူမ်ိဳးပင္မက၊ သက္ဆိုင္ရာစာေပ ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမွဳမ်ားပါ အသီးသီးရွိၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ သာစဥ္ေျမးဆက္ အဆင့္ဆင့္တိုးတက္ခဲ့ပါရဲ႕လားဟုေမးလွ်င္ ဆိတ္ဆိတ္ ေနၾကရေပမည္။ ယုတ္ေလွ်ာ့ေပ်ာက္ကြယ္ေန သည္ကိုပင္ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ ယေန႕ေခတ္တြင္ တိုးတက္မွဳရွိပါသလားဆိုေသာ ေမးခြန္းသည္ ရန္စသည္ႏွင့္ပင္ တူေကာင္းတူေပလိမ့္မည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမွဳေတြ၊ စာေပေတြ တိုးတက္မွဳမရွိဘဲ ယုတ္ေလွ်ာ့ေပ်ာက္ကြယ္ ကုန္ရပါသလဲ။ ထိုကဲ့သို႕ ေသာေမးခြန္းကို ေမးခြန္းႏွင့္သာ ျပန္ေျဖရမည္ထင္ပါသည္။ သက္ဆိုင္ရာလူးမ်ိဳးတို႕သည္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ အလြယ္တကူရၾကပါရဲ႕လား၊ အသစ္အသစ္ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ မ်ိဳးဆက္တို႕သည္ အသိအျမင္ၾကီးမားပါရဲ႕လား၊ အေတြးအေခၚရင့္သန္ပါရဲ႕ လား၊ အေျမာ္အျမင္ထြန္းေပါက္ပါရဲ႕လား၊ အက်င့္သိကၡာခိုင္မာပါရဲ႕လား၊ အေတြ႕အၾကံဳက်ယ္၀န္းပါရဲ႕လား၊ တာ၀န္သိစိတ္ တာ၀န္ယူစိတ္ေရာရွိၾကပါရဲ႕လား ဟူ၍ အဆင့္ဆင့္ စမ္းစစ္ရေပမည္။ ထိုကဲ့ သို႕ေသာလူသား စြမ္းရည္မ်ားရရွိရန္မည္သူ႕ အေပၚတြင္မူတည္ပါသနည္း၊ မည္သူ႕တာ၀န္လဲ ဟုေမးလွ်င္မူ မိသားစုတိုင္း၏တာ၀န္ ဟုဆိုရေပမည္။ မိမိ မ်ိဳးဆက္တြင္မွ ဥာဏ္အားစိုက္၍ မိမိ၏ေနာက္မ်ိဳးဆက္အား အထက္ပါလူသားစြမ္းရည္မ်ားရရွိေအာင္၊ ရယူႏိုင္ေအာင္ အခြင့္အေရးဖန္တီး မေပးႏိုင္လွ်င္ မိမိ မွီတင္းေနထိုင္ရာ ေဒသ၏ ယဥ္ေက်းမွဳ စာေပတို႕မွာ တိုးတက္ျခင္းႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႕ေကာင္းေကာင္းၾကီးေရာက္ရေပလိမ့္မည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ထိုလူသားစြမ္းရည္တို႕သည္ လူ႕အဖြဲ႕ အစည္းတခု၏ လူတိုင္းလူတိုင္းတြင္ ရွိသင့္ပါသနည္း၊ ရွိရပါမည္နည္း။ ေမးသင့္ ေမးထိုက္ေသာ ေမးခြန္းဟုပင္ဆိုရေပမည္။ ေအးေအး ေနလို႕ရပါလွ်က္ႏွင့္ ထိုရွဳပ္ရွဳပ္ေထြးေထြး ေတြအဘယ့္ေၾကာင္ရွိရပါမည္နည္း။ လူတဦးသည္ အသိဥာဏ္ပညာ၊ အေတြ႕အၾကံဳ ရင့္က်က္လာသည္ႏွင့္ အမွ် စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္မွဳ၊ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ႏိုင္မွဳသည္ ကြ်ဲကူးေရပါ ဆိုသလို တိုိးတက္လာျမဲေပ။ ႏွိဳင္းႏွိဳင္းဆဆ ေတြးေတြး ေခၚေခၚ ရွိေသာလူတဦး၏ စဥ္းစားလုပ္ကိုင္ေသာ ကိစၥ၊ ေျပာဆိုေသာ အေၾကာင္း အရာတို႕သည္၊ ျဖစ္သလိုေနထိုင္ခဲ့ေသာ လူတဦး၏ အျပဳအမူ ႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ အမွားႏွင့္ အေတာ္ေ၀းကြာမည္မွာ မုတ္ခ်မလြဲေပ။ မိသားတစု ျခင္းစီက ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးျပီးေသာ ထိုမ်ိဳးဆက္တခု လူလားေျမာက္လာခ်ိန္တြင္ တႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာ ႏွင့္ လူေတာ္ လူေကာင္း အရည္အခ်င္းျပည့္၀ေသာလူမ်ားကိုသာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ မည္သည့္ စနစ္ကိုတည္ေထာင္သည္ျဖစ္ပေစ၊ လူေတာ္ကေလးမ်ား၏ ေကာင္းမြန္ေသာေစတနာ ႏွင္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ အေျမာ္အျမင္ေၾကာင့္ထိုတိုင္း ျပည္မွာ ယဥ္ေက်းမွဳ၊ ဘာသာ၊ စာေပ ဘက္ေပါင္းစံုမွာ တိုးတက္မည္မလြဲေပ။ ထိုလူသားတို႕၏ စြမ္းရည္ကို တိုးတက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သေရြ႕ ထိုတိုင္းျပည္သည္ တိုးတက္မွဳသည္ တိုးတက္မွဳရေစဖို႕ အေၾကာင္းျဖစ္သကဲ့သို႕ အေပါင္းစက္၀ိုင္းအတြင္းမွာ ပင္ အလီလီေသာ တိုးတက္မွဳတို႕ရရွိေပလိမ့္မည္။
Tuesday, January 26, 2010
Online မွ D-FORM ေလွ်ာက္္ရန္
ျမန္မာျပည္ ကိုအလည္ျပန္လည္မယ့္ ေမာင္ႏွမေတြ D-FORM ေလွ်ာက္စရာလို - မလို အတြက္ အသံုး၀င္မယ္ ထင္လို႕ပါ။
E- Departure Form ကင္းလြတ္ခြင့္ျပဳသူမ်ား
- Leave, Log, Dependent, Business အျဖစ္ သတ္မွတ္ ရရွိထားသူ မ်ားအနက္မွ ရက္ေပါင္း(၃၀) အတြင္း ျပန္လည္ထြက္ ခြာမည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား၊
- ဗီဇာအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာျပီးေနာက္ ရက္ေပါင္း(၃၀) အတြင္း ျပန္လည္ထြက္ခြာမည့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား၊
- ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ႏိုင္ငံျခားသံတမန္မ်ား သံရံုးအဖြဲ႕၀င္မ်ား၊၎တို႕၏ မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ ကုလသမဂၢ UN ၀န္ထမ္းမ်ား၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႕တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ားႏွင့္ မိသားစု၀င္မ်ား၊
တျခား အခ်က္အလက္မ်ားကိုလည္း ေအာက္ပါ Website မွာ သြားေရာက္ၾကည့္ရွဳ လို႕ရပါတယ္...
E- Departure Form ကင္းလြတ္ခြင့္ျပဳသူမ်ား
- Leave, Log, Dependent, Business အျဖစ္ သတ္မွတ္ ရရွိထားသူ မ်ားအနက္မွ ရက္ေပါင္း(၃၀) အတြင္း ျပန္လည္ထြက္ ခြာမည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား၊
- ဗီဇာအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာျပီးေနာက္ ရက္ေပါင္း(၃၀) အတြင္း ျပန္လည္ထြက္ခြာမည့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား၊
- ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ႏိုင္ငံျခားသံတမန္မ်ား သံရံုးအဖြဲ႕၀င္မ်ား၊၎တို႕၏ မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ ကုလသမဂၢ UN ၀န္ထမ္းမ်ား၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႕တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ားႏွင့္ မိသားစု၀င္မ်ား၊
တျခား အခ်က္အလက္မ်ားကိုလည္း ေအာက္ပါ Website မွာ သြားေရာက္ၾကည့္ရွဳ လို႕ရပါတယ္...
Tuesday, January 5, 2010
၆ တန္းႏွစ္ ကြ်န္ေတာ့ အမွတ္တရ
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ Blog ထဲက “ရခဲ့တဲ့ ဆု စူးခဲ့တဲ့ စိတ္ ဒဏ္ရာ” ဆိုတဲ့ Post ေလးဖတ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ state ေက်ာင္းသားဘ၀ တုန္းက အမွတ္တရ အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြ ကို ျပန္သတိရမိသည္။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းစာဆိုတာကို လံုး၀စိတ္၀င္းစားျခင္းမရွိ ဘဲတခ်ိန္းလံုးကစားဖို႕ သာ လံုးပန္းေနခဲ့သည္။ ေက်ာင္းမွာဆိုလွ်င္လည္း ေက်ာင္းမွသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ ေမ်ာက္႐ွဳံး ေအာင္ေဆာ့၊ အိမ္ျပန္လာေတာ့ လမ္းထဲက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေနပူပူေအာက္တြင္ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ေဆာ့ရျပန္ပါသည္။ စာၾကည့္ဖို႕ မေျပာႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့မွာေဆာ့ရတာပင္ လက္မလည္ပါ။ ေဖေဖ ႏွင့္ ေမေမ မွာ ညေန ၆ နာရီမွအိမ္ျပန္ေရာက္ေလ့ ရွိသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ထိေတြ႕ခ်ိန္ အင္မတန္ နည္းပါးလွပါသည္။ သို႕ေသာ္ မိဘတို႕၏ထံုးစံ အတိုင္း က်ဴရွင္ပို႕ျခင္း၊ ကြ်န္ေတာ့၏ တိုးတက္မႈ႕ အေျခေနကို ဆရာမ်ားအားစံုစမ္းေမးျမန္းျခင္းျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့ ၏ပညာေရးအတြက္အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ရွိခဲ့သည္။ မည္သို႕ပင္ ဆရာမ်ားထံ အပ္ႏွံ၍ ဆို ဆံုးမေစကာမူ ကြ်န္ေတာ့ပညာေရးအေျခအေန မွာတိုးတက္မလာခဲ့ပါ။ “မရွု႕ သား စာေမးရင္မ်က္လံုးၾကီးကလည္ကလည္နဲ႕စားမရ ဘူး” ဟူ၍သာမၾကာခဏအတိုင္ခံခဲ့ၾကရ သည္။ စာပင္မရေသာ္လည္း အရွိန္ခပ္ျပင္းျပင္းျဖင့္ ေရွ႕ မွျဖတ္သြားေသာ ဆိုက္ကားေနာက္မွီး ေပၚသို ဖတ္ခနဲဆို ပါသြားတတ္ေသာ၊ လူၾကီးသူမ မ်ားပင္သြားေလ့ မရွိသည့္ ျမစ္ကမ္းေဘး ေခ်ာင္းကမ္းေဘး၊ ရပ္ကြက္ၾကိဳ ရပ္ကြက္ၾကားပါက်န္ သြားေရာက္ ကစားတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့ ကို ကြ်န္ေတာ့မိဘ မ်ားက စိတ္အပ်က္ၾကီး ပ်က္လွ်က္ရွိၾကသည္။ စိတ္ပ်က္မည္ ဆိုလွ်င္လည္း ပ်က္စရာပင္။ ကြ်န္ေတာ့ အကိုမွာ ထိပ္တန္းမွ စာေတာ္သူဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္ လည္း စာညံ့သူ၊ စာမရသူအျဖစ္ အတိုင္မခံရေပ။ ကြ်န္ေတာ့ အမ မွာလည္း ပထမ ဆုကို ကန္ထရိုက္ ဆြဲထားသလား ဆိုရေအာင္ ဆုအျမဲရသူ။ ကြ်န္ေတာ့ က်မွသာ မၾကာခဏ အတိုင္ခံရ၍ ဒီတေယာက္ေတာ့သြားျပီးဟု (ေနာင္အခါ ကြ်န္ေတာ့မိဘမ်ား ျပန္ေျပာျပမွ သိရသည္) စိတ္ညစ္လွ်က္ရွိၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ေလးတန္းႏွစ္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ အေမက ကြ်န္ေတာ္စာမရ၍ အတိုင္ခံရသည္ ကိုရွက္ ေၾကာင္း၊ ကစားကို ေရွာ့ ၍ စာၾကည့္ရန္ဆံုးမသည္။ ကြ်န္ေတာ့ ေၾကာင့္ အေမရွက္သည္ ဆို၍၊ ရွက္ျခင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ေသာ္ လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကစားျခင္းကိုေရွာ့၍ ကြ်န္ေတာ့ အိမ္၌ရွိေစ ခ်င္ေသာ ေမေမ့ အလိုက် ေက်ာင္းမွျပန္လာ လွ်င္ အိမ္မွာသာ ေန၍ လမ္းအတြင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ထြက္ မကစားျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေက်ာင္းစာ ႏွင့္နီးလာ သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္ လည္းကြ်န္ေတာ္ စာမၾကည့္ျဖစ္ေသးပါ။ အိမ္၌ အိပ္သည္၊ စားသည္ အဖြါးအား ေမေမ ေမးလွ်င္ စာၾကည့္ေၾကာင္း ညာခိုင္းသည္။ အဖြါးက လည္းကြ်န္ေတာ့ ကို အသည္း ဆိုေတာ့ “ အေမ့ ေျမးစာၾကည့္လား” ဟုေမး လွ်င္ “ေအး… အိမ္မွာပဲ စာၾကည္တယ္” ဟုကာကြယ္ ေပးသည္။
ဤသို႕လွဳပ္လီ လွဳပ္လဲ့ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ၆ တန္းသို႕ေရာက္လာသည္။ ၆ တန္းမေရာက္မီ ၃ တန္းမွ စတင္၍ ကြ်န္ေတာ္ေပါင္း သင္းခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးမွာ စာအင္မတန္စာေတာ္ ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သည္။ ပထမ ဆု ႏွင့္ ဒုတိယ ဆုကို သူတို႕ကသာေတာက္ေလွ်ာက္ ယူထားသည္။ ၆ တန္းႏွစ္ ၏ ပထမ ဆံုး အဂ္လိပ္ စာ အခ်ိန္တြင္ အဂ္လိပ္စာ ဆရာ ထုတ္ခိုင္းလိုက္သည္ က ျမန္မာစာ ဖတ္စာ အုပ္ေပ။ ထို႕ေနာက္ “ထိပ္ဆံုး သို႕” အမည္ရေသာ ကဗ်ာ ရွိသည့္ စာမ်က္ႏွာသို႕ လွန္ခိုင္းကာ၊ ထိုကဗ်ာေလးအား သံေနသံထား ျဖင့္ ဖတ္ျပ၍ ကဗ်ာ၏ အဓိပၸါယ္ ကို ေစ့ေစ့ငုငု ရွင္းျပသည္။ ထိုကဗ်ာေလး ကိုယေန႕ တိုင္ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိေနပါေသး သည္။
“ထိပ္ဆံုး သို႕”
တေတာင္ေပၚ တေတာင္ဆင့္၊ ေတာင္အျမင့္ ပတ္ျခံရံ
တေတာင္ဆံုးျပန္ေတာ့၊ တလံုးက်န္ျပန္ေပသမို႕
ဖန္ဖန္ေလ အားအင္ႏိွုးလို႕ရယ္၊ ၾကိဳးေလွ်ာက္ရျပန္
ခါတေလတကယ္ပန္းတာေၾကာင့္၊ ေတာ္ပါျပီဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု
ရပ္တန္းကရပ္ မယ္ၾကံ၊ အမွန္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္မလား
စခဲ့မိဟာေပါ့ တေန႕မွာ၊ ဆံုးရာေရာက္ပါလိမ့္မယ္
အားေလွ်ာ့ကာဆုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕၊ စိတ္ႏြမ္းအသာေျဖဦး
မာလာေငြကန္ေရးေအးရယ္ႏွင့္၊ ငွက္ေတးကိုအာရံုဆင္လို႕
မူတသြင္အားအင္သစ္လိုက္ပ၊ ခ်စ္ဖြယ္လူသား။
ကြ်န္ေတာ့ဘ၀ တြင္စိတ္ဓါတ္က်ေနသည့္ အခ်ိန္မ်ား၊ အခက္အခဲတခုကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္လို သည့္ အခါမ်ားတြင္ ထိုကဗ်ာေလး အားသတိရမိကာ အခက္ခဲအား လံုးလြယ္ခဲ့ရသည္။ ထို ကဗ်ာေလးအား သတိရမိသည္ ႏွင့္အမွ် ထိုကဗ်ာ ေလးအားရြတ္ဆို၍ ဆံုးမခဲ့ ေသာ ကြ်န္ေတာ္ တို႕၏ ဆရာ ဦးညြန္ေရႊ အားလည္း သတိရ ေက်းဇူးတင္ မဆံုးရွိရသည္။ ၆ တန္းႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္ တို႕အတန္း၏ အတန္းပို္င္ဆရာမွာ ပထ၀ီဘာသာ သင္ေသာ ဆရာမ ေဒၚေအးေအးစိုး ျဖစ္သည္။ ပထမဆံုး အခ်ိန္စ၀င္ ကတည္းက ဆရာမ က စည္းကမ္းတင္း ၾကပ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အားကစားေရးရာႏွင့္ အပန္းေျဖမွဳ အပိုင္းတြင္ သူမ်ားအခန္းမ်ား ထက္ရရွိ ေအာင္လုပ္ေပးမည္ျဖစ္ျပီး၊ ပညာေရးတြင္ အနည္းငယ္မွ် အေလွ်ာ့ေပးမည္ မဟုတ္ ေၾကာင္း၊ ရွက္တတ္သူအား ရွက္တတ္သည့္ အေလွ်ာက္၊ ေၾကာက္တတ္သူအား ေၾကာက္တတ္သည့္ အေလွ်ာက္ ဆိုဆံုးမ၍ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပညာေရး အရည္အေသြး ျမွင့္တင္သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႕ေၾကာင့္ ၾကိဳးစားႏိုင္ပါေသာ ဥာဏ္ရည္ ဥာဏ္ေသြးရွိလွ်က္ ႏွင့္ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္မရွိေသာ၊ မၾကိဳးစားေသာ တပည့္မ်ားအားထိထိေရာက္ေရာက္ ဆံုးမကာ အေရးယူသြားမည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆရာမ်ားထံမွ ၾကားေနက်စကား ျဖစ္၍ ဆရာမ၏ စကားအဘယ္မွ် ရည္ရြယ္ေၾကာင္း မရိပ္မိခဲ့ေပ။ ဆရာမထံ၌ စာသင္ၾကားေန ရင္းတျဖည္းျဖည္း ႏွင့္မွ ဆရာမသည္ေျပာ သည့္အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေၾကာင္းသိရွိလာရ သည္။ အားကစား ၀ါသနာပါေသာ တပည့္မ်ားအတြက္ ေက်ာင္းမွအားကစားပစၥည္းမ်ား မလံုေလာက္ လွ်င္ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ေငြႏွင့္ စိုက္ထုတ္ခါ မတည္ေပးသည္။ စားေမးပြဲမ်ား နီးလားလွ်င္ လည္း ေက်င္းသားမ်ားအား ေလ့လာေရးခရီးပို႕ေဆာင္ ေပးျခင္း၊ ၆ တန္းအရြယ္ ခေလးမ်ား စိတ္၀င္စားႏိုင္မည့္ သုတ ရႆ ေပးႏိုင္ေသာ ဗီဒီယို မ်ားၾကည့္ႏိုင္ရန္စီစဥ္ ေပးျခင္း စသည္ျဖင့္ ႏွစ္လံုးေပါက္ အလုပ္ရွဳပ္လွ်က္ရွိသည္။ ၆ တန္းႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ့ အတန္း၏ ေမာ္နီတာေခၚ အတန္းေခါင္းေဆာင္ မွာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ အတန္း ေမာ္နီတာအျဖစ္ ဆရာမ်ားအား အနီးကပ္ကူညီခြင့္ရ ခဲ့ျပီး ဆရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား၏ စိတ္ေနစိတ္ ထား လုပ္ပံုကိုင္ပံုတို႕ကို အတုယူ သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ သလို၊ ဆရာမ်ားကလည္းသူ တို႕တပည့္ ကြ်န္ေတာ့၏ပညာေရး ေျခအေနကို အရင္းအတိုင္း သုံးသတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႕ႏွင့္ ဆရာမက ကြ်န္ေတာ့အားၾကိဳးစားရန္ မၾကိဳးစားလွ်င္ ေနာင္က်င္ေအာင္ ဆံုးမည္ဟု ဆိုထားခဲ့ သည္။ မည္သို႕ပင္ဆရာမ်ားက ဆံုးမေသာလည္း ကြ်န္ေတာ့ ပညာေရးအေျခအေန မွာတိုး တက္မွဳမရွိဘဲ၊ ခံုနံပတ္ ၁ မွ ၁၀ အတြင္းပင္မ၀င္ေပ။
သို႕ႏွင့္ ေက်ာင္းႏွစ္ပတ္လည္ ဆုႏွင္းသဘင္ နီးလာေသာ အခါ အတန္း၏ေမာ္နီတာျဖစ္သည့္ အားေလွ်ာ္စြာ၊ ထိုအခမ္းအနားတြင္ ၾကိဳဆိုေနရာခ်ထား ႏွင့္ ဧည္ခံေရး အဖြဲ႕ တြင္ပါ၀င္ ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာမ ကတာ၀န္ေပးသည္။ ထိုအခ်ိန္ ထိလည္းဆရာမ ဘာကိုေစာင္းေပး၍ လုပ္ကိုင္ ေနေၾကာင္း စိုးစဥ္း မွ်မရိပ္မိခဲ့ပါ။ ရိပ္မိ သိရွိသည့္ အခ်ိန္ တြင္ေတာ့ မွာ ရွက္ရြံ႕ အား ငယ္မွဳ၊ ခံျပင္းမွဳ ဟု မဆိုသာေသာ ခံျပင္းမွဳ တို႕ႏွင့္ “ၾကိဳးစားရမည္” ဟူေသာ စိတ္ဓါတ္ ကိုပိုင္ ဆိုင္ခဲ့ေပေတာ့သည္။ ခဏမွ်ေသာ ပိုင္ဆိုင္မွဳ မဟုတ္ပဲ ယၡဳတိုင္ အျမဲ တမ္းအတြက္ပိုင္ဆိုင္ ခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ ထို စိတ္ဓါတ္အတြက္ ဆရာမအားအျမဲ အမွတ္ရကာ၊ အမွတ္ရတိုင္းလည္း ေက်းဇူးတင္လွ်က္ရွိ ရသည္။
ဆုႏွင္းသဘင္ ေန႕တြင္ထံုးစံ အတိုင္း အခမ္းအနားျဖစ္ ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕၀င္ အျဖစ္ေစာစီးကာ ေရာက္ရွိျပီး ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ဧည့္သည္မ်ားအား ေနရာခ်ေပး၊ အစားအေသာက္မ်ားစီစဥ္ ေပးျခင္းျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနစဥ္၊ ဆရာမက “ဟိုမွာ ျငိမ္းေအာင္သက္ နဲ႕ လင္းထြ႗္ႏိုင္ လာေနျပီ ေနရာခ်ေပး လိုက္ဦး၊ မင္းသူတို႕ေနရာသိတယ္ မဟုတ္လား” ဟုဆိုသည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ မွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ခင္လွစြာအျမဲတြဲသည့္ သူယ္ခ်င္း ၂ ဦးပါေပ။ သူတိုကိုၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ လိုပဲ လည္ကတုန္းရွပ္အျဖဴ၊ တိုက္ပံုႏွင့္ ေက်ာင္းစိမ္းႏွင့္ပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းပင္ ျဖစ္ေသာ္ညားလည္း၊ အခမ္းအနားတစ္ခု ကို တူညီ၀တ္စံု၀တ္၍ တက္ေရာက္ရ ေသာ္ညားလည္း၊ တက္ေရာက္ခြင့္ ရပံုရနည္းျခင္း၊ အခမ္းအနားကို ပါ၀င္ရပံုျခင္း မတူ ကြ်န္ေတာ့မွာ အခမ္းအနား ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကူညီေပးရသူ(အကူ)၊ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကေတာ့ ထို အခမ္းအနား ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳျခင္းခံရသူမ်ား ဟူေသာ အားငယ္မိသည့္ ခံစားခ်က္ ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလိုက္လံ ေနရာခ်ေပးရင္း ခံစားမိသည္။ ထို အခိုက္အတန္႕ေလး ကို သတိထပ္ခ်ပ္ မကြာေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ဆရာမ က ထိုမွ်ႏွင့္ မျပီးေသးပါ၊။ အစားအေသာက္ ခ်ေပးေနေသာ ေက်ာင္းသူ အမ်ားအျပားရွိပါ လွ်က္ ကြ်န္ေတာ့ ေနာက္မွ ကပ္လိုက္လာျပီးလွ်င္ “သူတို႕ကို စားစရာေတြ ခ်ေပးလိုက္ဦး” ဟုဆိုသည္။ ကြ်န္ေတာ့ မွာအားငယ္စိတ္ ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးအနား လည္းမသြာလိုေတာ့ပါ၊ ေမ့ေမ့ေျပာက္ေျပာက္ အျခားဧည့္ သည္မ်ားကိုသာ သြားေရာက္ဧည့္ခံ လိုေသာ္လည္း ဆရာမ အမိန္႕ကို မလြန္ဆန္ရဲဲျပန္ပါ။ သို႕ႏွင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ ပုဂံ မ်ားကိုကိုင္လွ်က္ ထိုသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးထံ သြားမည္ဟု လွမ္းအၾကည့္ မိဘအေဆြအမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ပညာရည္ခြ်န္ဆု ယူရန္တက္ ေရာက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးမွာစကား ေဖါင္ဖြဲ႕လွ်က္ မိန္႕မိန္႕ၾကီးထိုင္ေနၾကသည္။ ထိုသူတို႕ထံ လွမ္းေနေသာ ကြ်န္ေတာ့ေျခလွမ္းမ်ား ၀မ္းနည္းမွဳ အားငယ္မွဳ မ်ားႏွင့္ ေလးလံေန သည္။ ကြ်န္ေတာ့ ကိုမွခိုင္းရက္ေလ ျခင္းဟု ဆရာမအား ထိုခဏ၌ စိတ္ဆိုး မိ သည္။ ထိုေန႕မွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကိုအခိုင္ အမာခ်ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ပညာရည္ခြ်န္ဆု အတူတကြ ယူရန္၊ ထိုေန႕လိုအခမ္းအနားမ်ိဳး၊ ထိုေန႕လိုခံစားမွဳ မ်ိဳးထပ္မံ မရရန္၊ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ မိဘ ကြ်န္ေတာ့ကို ပိုင္ဆိုင္ရျခင္း ေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ အရွက္ရ ရျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေစရန္ ကြ်န္ေတာ္ မျဖစ္မေနၾကိဳးစားရမည္ ဟူေသာ အသိ၊ ထိုအသိအတိုင္း ၾကိဳးစားအားထုတ္မည္ ဟူေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါ တျပိဳင္တည္း ခ်မွတ္လိုက္သည္။
၆ တန္းႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ တတိယ ဆုရရွိခဲ့သည္။ ၇ တန္းႏွစ္တြင္ ေရႊျပည္သာ အ.လ.က (၃) သို႕ ေက်ာင္းေျပာင္းတက္ေနသည္ျဖစ္ရာ ၆ တန္းအတြက္ ပညာထူးခြ်န္ဆုကို ေက်ာင္းတက္ ခဲ့ရာ လွည္းကူ၌ ျပန္ယူရသည္။ အတန္းပိုင္ ဆရာမႏွင့္လည္း ျပန္ေတြ႕ ကာ ဆရာမ အား အထင္လြဲစြာစိတ္ဆိုးမိေၾကာင္းေတာင္း ပန္၍ ေနာင္တြင္ ကြ်န္ေတာ့ မိဘမ်ား၊ ဆရာသမာမ်ား ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ပံုစံအတိုင္းၾကိဳးစားသြား မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေပးခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္မွ စ၍ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တေလွ်ာက္ ဆုမရေသာ ႏွစ္မရွိခဲ့ သလို စက္မွဳတကၠသိုလ္ သို႕ တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရခဲ့သည္။ အင္ဂ်င္နီရာ ဆိုေသာ ပညာ ေလးျဖင့္ ဘ၀တြင္ အသက္ေမြး၀မ္း ေၾကာင္းခြင့္ရခဲ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္ မိသည္၊ ထိုအခ်ိန္ကသာ မိဘစကား၊ ဆရာ့စကား အဆိုဆံုးမ တို႕ကို နားမ၀င္ပဲ ပညာကိုသာ စိုက္လိုက္မတ္တတ္ မသင္ယူခဲ့ပါလွ်င္၊ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စာတတ္ ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ခုခ်ိန္ဆို ဆိုက္ကားသမား သို႕မဟုတ္ စာရင္းငွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းျဖစ္ ေနေလာက္ေပျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဒီေန႕ ဒီအခ်ိန္ လူမ်ားၾကားမွာ ပညာဆိုေသာ အေထာက္အပံ ျဖင့္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္ ခဲ့ေသာ မိဘ၏ေက်းဇူး အေထြေထြကို လည္းေကာင္း၊ အတတ္လည္းသင္ ပဲ့ျပင္ဆံုးမခဲ့ေသာ အျပားျပားေသာ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာ အေပါင္းတို႕အားလည္းေကာင္း ဤ ပို႕ေလးျဖင့္ အမွတ္တရ ဂါ၀ရျပဳ အပ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းစာဆိုတာကို လံုး၀စိတ္၀င္းစားျခင္းမရွိ ဘဲတခ်ိန္းလံုးကစားဖို႕ သာ လံုးပန္းေနခဲ့သည္။ ေက်ာင္းမွာဆိုလွ်င္လည္း ေက်ာင္းမွသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ ေမ်ာက္႐ွဳံး ေအာင္ေဆာ့၊ အိမ္ျပန္လာေတာ့ လမ္းထဲက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေနပူပူေအာက္တြင္ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ေဆာ့ရျပန္ပါသည္။ စာၾကည့္ဖို႕ မေျပာႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့မွာေဆာ့ရတာပင္ လက္မလည္ပါ။ ေဖေဖ ႏွင့္ ေမေမ မွာ ညေန ၆ နာရီမွအိမ္ျပန္ေရာက္ေလ့ ရွိသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ထိေတြ႕ခ်ိန္ အင္မတန္ နည္းပါးလွပါသည္။ သို႕ေသာ္ မိဘတို႕၏ထံုးစံ အတိုင္း က်ဴရွင္ပို႕ျခင္း၊ ကြ်န္ေတာ့၏ တိုးတက္မႈ႕ အေျခေနကို ဆရာမ်ားအားစံုစမ္းေမးျမန္းျခင္းျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့ ၏ပညာေရးအတြက္အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ရွိခဲ့သည္။ မည္သို႕ပင္ ဆရာမ်ားထံ အပ္ႏွံ၍ ဆို ဆံုးမေစကာမူ ကြ်န္ေတာ့ပညာေရးအေျခအေန မွာတိုးတက္မလာခဲ့ပါ။ “မရွု႕ သား စာေမးရင္မ်က္လံုးၾကီးကလည္ကလည္နဲ႕စားမရ ဘူး” ဟူ၍သာမၾကာခဏအတိုင္ခံခဲ့ၾကရ သည္။ စာပင္မရေသာ္လည္း အရွိန္ခပ္ျပင္းျပင္းျဖင့္ ေရွ႕ မွျဖတ္သြားေသာ ဆိုက္ကားေနာက္မွီး ေပၚသို ဖတ္ခနဲဆို ပါသြားတတ္ေသာ၊ လူၾကီးသူမ မ်ားပင္သြားေလ့ မရွိသည့္ ျမစ္ကမ္းေဘး ေခ်ာင္းကမ္းေဘး၊ ရပ္ကြက္ၾကိဳ ရပ္ကြက္ၾကားပါက်န္ သြားေရာက္ ကစားတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့ ကို ကြ်န္ေတာ့မိဘ မ်ားက စိတ္အပ်က္ၾကီး ပ်က္လွ်က္ရွိၾကသည္။ စိတ္ပ်က္မည္ ဆိုလွ်င္လည္း ပ်က္စရာပင္။ ကြ်န္ေတာ့ အကိုမွာ ထိပ္တန္းမွ စာေတာ္သူဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္ လည္း စာညံ့သူ၊ စာမရသူအျဖစ္ အတိုင္မခံရေပ။ ကြ်န္ေတာ့ အမ မွာလည္း ပထမ ဆုကို ကန္ထရိုက္ ဆြဲထားသလား ဆိုရေအာင္ ဆုအျမဲရသူ။ ကြ်န္ေတာ့ က်မွသာ မၾကာခဏ အတိုင္ခံရ၍ ဒီတေယာက္ေတာ့သြားျပီးဟု (ေနာင္အခါ ကြ်န္ေတာ့မိဘမ်ား ျပန္ေျပာျပမွ သိရသည္) စိတ္ညစ္လွ်က္ရွိၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ေလးတန္းႏွစ္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ အေမက ကြ်န္ေတာ္စာမရ၍ အတိုင္ခံရသည္ ကိုရွက္ ေၾကာင္း၊ ကစားကို ေရွာ့ ၍ စာၾကည့္ရန္ဆံုးမသည္။ ကြ်န္ေတာ့ ေၾကာင့္ အေမရွက္သည္ ဆို၍၊ ရွက္ျခင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ေသာ္ လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကစားျခင္းကိုေရွာ့၍ ကြ်န္ေတာ့ အိမ္၌ရွိေစ ခ်င္ေသာ ေမေမ့ အလိုက် ေက်ာင္းမွျပန္လာ လွ်င္ အိမ္မွာသာ ေန၍ လမ္းအတြင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ထြက္ မကစားျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေက်ာင္းစာ ႏွင့္နီးလာ သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္ လည္းကြ်န္ေတာ္ စာမၾကည့္ျဖစ္ေသးပါ။ အိမ္၌ အိပ္သည္၊ စားသည္ အဖြါးအား ေမေမ ေမးလွ်င္ စာၾကည့္ေၾကာင္း ညာခိုင္းသည္။ အဖြါးက လည္းကြ်န္ေတာ့ ကို အသည္း ဆိုေတာ့ “ အေမ့ ေျမးစာၾကည့္လား” ဟုေမး လွ်င္ “ေအး… အိမ္မွာပဲ စာၾကည္တယ္” ဟုကာကြယ္ ေပးသည္။
ဤသို႕လွဳပ္လီ လွဳပ္လဲ့ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ၆ တန္းသို႕ေရာက္လာသည္။ ၆ တန္းမေရာက္မီ ၃ တန္းမွ စတင္၍ ကြ်န္ေတာ္ေပါင္း သင္းခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးမွာ စာအင္မတန္စာေတာ္ ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သည္။ ပထမ ဆု ႏွင့္ ဒုတိယ ဆုကို သူတို႕ကသာေတာက္ေလွ်ာက္ ယူထားသည္။ ၆ တန္းႏွစ္ ၏ ပထမ ဆံုး အဂ္လိပ္ စာ အခ်ိန္တြင္ အဂ္လိပ္စာ ဆရာ ထုတ္ခိုင္းလိုက္သည္ က ျမန္မာစာ ဖတ္စာ အုပ္ေပ။ ထို႕ေနာက္ “ထိပ္ဆံုး သို႕” အမည္ရေသာ ကဗ်ာ ရွိသည့္ စာမ်က္ႏွာသို႕ လွန္ခိုင္းကာ၊ ထိုကဗ်ာေလးအား သံေနသံထား ျဖင့္ ဖတ္ျပ၍ ကဗ်ာ၏ အဓိပၸါယ္ ကို ေစ့ေစ့ငုငု ရွင္းျပသည္။ ထိုကဗ်ာေလး ကိုယေန႕ တိုင္ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိေနပါေသး သည္။
“ထိပ္ဆံုး သို႕”
တေတာင္ေပၚ တေတာင္ဆင့္၊ ေတာင္အျမင့္ ပတ္ျခံရံ
တေတာင္ဆံုးျပန္ေတာ့၊ တလံုးက်န္ျပန္ေပသမို႕
ဖန္ဖန္ေလ အားအင္ႏိွုးလို႕ရယ္၊ ၾကိဳးေလွ်ာက္ရျပန္
ခါတေလတကယ္ပန္းတာေၾကာင့္၊ ေတာ္ပါျပီဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု
ရပ္တန္းကရပ္ မယ္ၾကံ၊ အမွန္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္မလား
စခဲ့မိဟာေပါ့ တေန႕မွာ၊ ဆံုးရာေရာက္ပါလိမ့္မယ္
အားေလွ်ာ့ကာဆုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕၊ စိတ္ႏြမ္းအသာေျဖဦး
မာလာေငြကန္ေရးေအးရယ္ႏွင့္၊ ငွက္ေတးကိုအာရံုဆင္လို႕
မူတသြင္အားအင္သစ္လိုက္ပ၊ ခ်စ္ဖြယ္လူသား။
ကြ်န္ေတာ့ဘ၀ တြင္စိတ္ဓါတ္က်ေနသည့္ အခ်ိန္မ်ား၊ အခက္အခဲတခုကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္လို သည့္ အခါမ်ားတြင္ ထိုကဗ်ာေလး အားသတိရမိကာ အခက္ခဲအား လံုးလြယ္ခဲ့ရသည္။ ထို ကဗ်ာေလးအား သတိရမိသည္ ႏွင့္အမွ် ထိုကဗ်ာ ေလးအားရြတ္ဆို၍ ဆံုးမခဲ့ ေသာ ကြ်န္ေတာ္ တို႕၏ ဆရာ ဦးညြန္ေရႊ အားလည္း သတိရ ေက်းဇူးတင္ မဆံုးရွိရသည္။ ၆ တန္းႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္ တို႕အတန္း၏ အတန္းပို္င္ဆရာမွာ ပထ၀ီဘာသာ သင္ေသာ ဆရာမ ေဒၚေအးေအးစိုး ျဖစ္သည္။ ပထမဆံုး အခ်ိန္စ၀င္ ကတည္းက ဆရာမ က စည္းကမ္းတင္း ၾကပ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အားကစားေရးရာႏွင့္ အပန္းေျဖမွဳ အပိုင္းတြင္ သူမ်ားအခန္းမ်ား ထက္ရရွိ ေအာင္လုပ္ေပးမည္ျဖစ္ျပီး၊ ပညာေရးတြင္ အနည္းငယ္မွ် အေလွ်ာ့ေပးမည္ မဟုတ္ ေၾကာင္း၊ ရွက္တတ္သူအား ရွက္တတ္သည့္ အေလွ်ာက္၊ ေၾကာက္တတ္သူအား ေၾကာက္တတ္သည့္ အေလွ်ာက္ ဆိုဆံုးမ၍ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပညာေရး အရည္အေသြး ျမွင့္တင္သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႕ေၾကာင့္ ၾကိဳးစားႏိုင္ပါေသာ ဥာဏ္ရည္ ဥာဏ္ေသြးရွိလွ်က္ ႏွင့္ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္မရွိေသာ၊ မၾကိဳးစားေသာ တပည့္မ်ားအားထိထိေရာက္ေရာက္ ဆံုးမကာ အေရးယူသြားမည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆရာမ်ားထံမွ ၾကားေနက်စကား ျဖစ္၍ ဆရာမ၏ စကားအဘယ္မွ် ရည္ရြယ္ေၾကာင္း မရိပ္မိခဲ့ေပ။ ဆရာမထံ၌ စာသင္ၾကားေန ရင္းတျဖည္းျဖည္း ႏွင့္မွ ဆရာမသည္ေျပာ သည့္အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေၾကာင္းသိရွိလာရ သည္။ အားကစား ၀ါသနာပါေသာ တပည့္မ်ားအတြက္ ေက်ာင္းမွအားကစားပစၥည္းမ်ား မလံုေလာက္ လွ်င္ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ေငြႏွင့္ စိုက္ထုတ္ခါ မတည္ေပးသည္။ စားေမးပြဲမ်ား နီးလားလွ်င္ လည္း ေက်င္းသားမ်ားအား ေလ့လာေရးခရီးပို႕ေဆာင္ ေပးျခင္း၊ ၆ တန္းအရြယ္ ခေလးမ်ား စိတ္၀င္စားႏိုင္မည့္ သုတ ရႆ ေပးႏိုင္ေသာ ဗီဒီယို မ်ားၾကည့္ႏိုင္ရန္စီစဥ္ ေပးျခင္း စသည္ျဖင့္ ႏွစ္လံုးေပါက္ အလုပ္ရွဳပ္လွ်က္ရွိသည္။ ၆ တန္းႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ့ အတန္း၏ ေမာ္နီတာေခၚ အတန္းေခါင္းေဆာင္ မွာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ အတန္း ေမာ္နီတာအျဖစ္ ဆရာမ်ားအား အနီးကပ္ကူညီခြင့္ရ ခဲ့ျပီး ဆရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား၏ စိတ္ေနစိတ္ ထား လုပ္ပံုကိုင္ပံုတို႕ကို အတုယူ သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ သလို၊ ဆရာမ်ားကလည္းသူ တို႕တပည့္ ကြ်န္ေတာ့၏ပညာေရး ေျခအေနကို အရင္းအတိုင္း သုံးသတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႕ႏွင့္ ဆရာမက ကြ်န္ေတာ့အားၾကိဳးစားရန္ မၾကိဳးစားလွ်င္ ေနာင္က်င္ေအာင္ ဆံုးမည္ဟု ဆိုထားခဲ့ သည္။ မည္သို႕ပင္ဆရာမ်ားက ဆံုးမေသာလည္း ကြ်န္ေတာ့ ပညာေရးအေျခအေန မွာတိုး တက္မွဳမရွိဘဲ၊ ခံုနံပတ္ ၁ မွ ၁၀ အတြင္းပင္မ၀င္ေပ။
သို႕ႏွင့္ ေက်ာင္းႏွစ္ပတ္လည္ ဆုႏွင္းသဘင္ နီးလာေသာ အခါ အတန္း၏ေမာ္နီတာျဖစ္သည့္ အားေလွ်ာ္စြာ၊ ထိုအခမ္းအနားတြင္ ၾကိဳဆိုေနရာခ်ထား ႏွင့္ ဧည္ခံေရး အဖြဲ႕ တြင္ပါ၀င္ ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာမ ကတာ၀န္ေပးသည္။ ထိုအခ်ိန္ ထိလည္းဆရာမ ဘာကိုေစာင္းေပး၍ လုပ္ကိုင္ ေနေၾကာင္း စိုးစဥ္း မွ်မရိပ္မိခဲ့ပါ။ ရိပ္မိ သိရွိသည့္ အခ်ိန္ တြင္ေတာ့ မွာ ရွက္ရြံ႕ အား ငယ္မွဳ၊ ခံျပင္းမွဳ ဟု မဆိုသာေသာ ခံျပင္းမွဳ တို႕ႏွင့္ “ၾကိဳးစားရမည္” ဟူေသာ စိတ္ဓါတ္ ကိုပိုင္ ဆိုင္ခဲ့ေပေတာ့သည္။ ခဏမွ်ေသာ ပိုင္ဆိုင္မွဳ မဟုတ္ပဲ ယၡဳတိုင္ အျမဲ တမ္းအတြက္ပိုင္ဆိုင္ ခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ ထို စိတ္ဓါတ္အတြက္ ဆရာမအားအျမဲ အမွတ္ရကာ၊ အမွတ္ရတိုင္းလည္း ေက်းဇူးတင္လွ်က္ရွိ ရသည္။
ဆုႏွင္းသဘင္ ေန႕တြင္ထံုးစံ အတိုင္း အခမ္းအနားျဖစ္ ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕၀င္ အျဖစ္ေစာစီးကာ ေရာက္ရွိျပီး ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ဧည့္သည္မ်ားအား ေနရာခ်ေပး၊ အစားအေသာက္မ်ားစီစဥ္ ေပးျခင္းျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနစဥ္၊ ဆရာမက “ဟိုမွာ ျငိမ္းေအာင္သက္ နဲ႕ လင္းထြ႗္ႏိုင္ လာေနျပီ ေနရာခ်ေပး လိုက္ဦး၊ မင္းသူတို႕ေနရာသိတယ္ မဟုတ္လား” ဟုဆိုသည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ မွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ခင္လွစြာအျမဲတြဲသည့္ သူယ္ခ်င္း ၂ ဦးပါေပ။ သူတိုကိုၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ လိုပဲ လည္ကတုန္းရွပ္အျဖဴ၊ တိုက္ပံုႏွင့္ ေက်ာင္းစိမ္းႏွင့္ပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းပင္ ျဖစ္ေသာ္ညားလည္း၊ အခမ္းအနားတစ္ခု ကို တူညီ၀တ္စံု၀တ္၍ တက္ေရာက္ရ ေသာ္ညားလည္း၊ တက္ေရာက္ခြင့္ ရပံုရနည္းျခင္း၊ အခမ္းအနားကို ပါ၀င္ရပံုျခင္း မတူ ကြ်န္ေတာ့မွာ အခမ္းအနား ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကူညီေပးရသူ(အကူ)၊ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကေတာ့ ထို အခမ္းအနား ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳျခင္းခံရသူမ်ား ဟူေသာ အားငယ္မိသည့္ ခံစားခ်က္ ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလိုက္လံ ေနရာခ်ေပးရင္း ခံစားမိသည္။ ထို အခိုက္အတန္႕ေလး ကို သတိထပ္ခ်ပ္ မကြာေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ဆရာမ က ထိုမွ်ႏွင့္ မျပီးေသးပါ၊။ အစားအေသာက္ ခ်ေပးေနေသာ ေက်ာင္းသူ အမ်ားအျပားရွိပါ လွ်က္ ကြ်န္ေတာ့ ေနာက္မွ ကပ္လိုက္လာျပီးလွ်င္ “သူတို႕ကို စားစရာေတြ ခ်ေပးလိုက္ဦး” ဟုဆိုသည္။ ကြ်န္ေတာ့ မွာအားငယ္စိတ္ ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးအနား လည္းမသြာလိုေတာ့ပါ၊ ေမ့ေမ့ေျပာက္ေျပာက္ အျခားဧည့္ သည္မ်ားကိုသာ သြားေရာက္ဧည့္ခံ လိုေသာ္လည္း ဆရာမ အမိန္႕ကို မလြန္ဆန္ရဲဲျပန္ပါ။ သို႕ႏွင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ ပုဂံ မ်ားကိုကိုင္လွ်က္ ထိုသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးထံ သြားမည္ဟု လွမ္းအၾကည့္ မိဘအေဆြအမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ပညာရည္ခြ်န္ဆု ယူရန္တက္ ေရာက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးမွာစကား ေဖါင္ဖြဲ႕လွ်က္ မိန္႕မိန္႕ၾကီးထိုင္ေနၾကသည္။ ထိုသူတို႕ထံ လွမ္းေနေသာ ကြ်န္ေတာ့ေျခလွမ္းမ်ား ၀မ္းနည္းမွဳ အားငယ္မွဳ မ်ားႏွင့္ ေလးလံေန သည္။ ကြ်န္ေတာ့ ကိုမွခိုင္းရက္ေလ ျခင္းဟု ဆရာမအား ထိုခဏ၌ စိတ္ဆိုး မိ သည္။ ထိုေန႕မွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကိုအခိုင္ အမာခ်ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ပညာရည္ခြ်န္ဆု အတူတကြ ယူရန္၊ ထိုေန႕လိုအခမ္းအနားမ်ိဳး၊ ထိုေန႕လိုခံစားမွဳ မ်ိဳးထပ္မံ မရရန္၊ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ မိဘ ကြ်န္ေတာ့ကို ပိုင္ဆိုင္ရျခင္း ေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ အရွက္ရ ရျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေစရန္ ကြ်န္ေတာ္ မျဖစ္မေနၾကိဳးစားရမည္ ဟူေသာ အသိ၊ ထိုအသိအတိုင္း ၾကိဳးစားအားထုတ္မည္ ဟူေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါ တျပိဳင္တည္း ခ်မွတ္လိုက္သည္။
၆ တန္းႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ တတိယ ဆုရရွိခဲ့သည္။ ၇ တန္းႏွစ္တြင္ ေရႊျပည္သာ အ.လ.က (၃) သို႕ ေက်ာင္းေျပာင္းတက္ေနသည္ျဖစ္ရာ ၆ တန္းအတြက္ ပညာထူးခြ်န္ဆုကို ေက်ာင္းတက္ ခဲ့ရာ လွည္းကူ၌ ျပန္ယူရသည္။ အတန္းပိုင္ ဆရာမႏွင့္လည္း ျပန္ေတြ႕ ကာ ဆရာမ အား အထင္လြဲစြာစိတ္ဆိုးမိေၾကာင္းေတာင္း ပန္၍ ေနာင္တြင္ ကြ်န္ေတာ့ မိဘမ်ား၊ ဆရာသမာမ်ား ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ပံုစံအတိုင္းၾကိဳးစားသြား မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေပးခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္မွ စ၍ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တေလွ်ာက္ ဆုမရေသာ ႏွစ္မရွိခဲ့ သလို စက္မွဳတကၠသိုလ္ သို႕ တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရခဲ့သည္။ အင္ဂ်င္နီရာ ဆိုေသာ ပညာ ေလးျဖင့္ ဘ၀တြင္ အသက္ေမြး၀မ္း ေၾကာင္းခြင့္ရခဲ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္ မိသည္၊ ထိုအခ်ိန္ကသာ မိဘစကား၊ ဆရာ့စကား အဆိုဆံုးမ တို႕ကို နားမ၀င္ပဲ ပညာကိုသာ စိုက္လိုက္မတ္တတ္ မသင္ယူခဲ့ပါလွ်င္၊ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စာတတ္ ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ခုခ်ိန္ဆို ဆိုက္ကားသမား သို႕မဟုတ္ စာရင္းငွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းျဖစ္ ေနေလာက္ေပျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဒီေန႕ ဒီအခ်ိန္ လူမ်ားၾကားမွာ ပညာဆိုေသာ အေထာက္အပံ ျဖင့္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္ ခဲ့ေသာ မိဘ၏ေက်းဇူး အေထြေထြကို လည္းေကာင္း၊ အတတ္လည္းသင္ ပဲ့ျပင္ဆံုးမခဲ့ေသာ အျပားျပားေသာ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာ အေပါင္းတို႕အားလည္းေကာင္း ဤ ပို႕ေလးျဖင့္ အမွတ္တရ ဂါ၀ရျပဳ အပ္ပါသည္။
Subscribe to:
Posts (Atom)