ကြ်န္ေတာ့အလုပ္က စင္ကာပူရဲ႕ အေရွ႕ ပိုင္းမွာ ရွိျပီး၊ ကြ်န္တာ္ေနတာ က စင္ကာပူအေနာက္ပိုင္းဆိုေတာ့၊ တေန႕ တေန႕ ကို ၄၅ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ အျမဲပဲ ရထားစီရသည္။ နိစၥဓူဝ ဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရႈ႕ခင္းေတြမွာလည္း မသာယာေတာ့ပါ။ အိပ္တဲ့အခါအိပ္၊ ငိုက္တဲ့အခါငိုက္၊ စာဖတ္တဲ့အခါဖတ္နဲ႕ ခရီးသြားခ်ိန္ကို ကုန္ဆံုးရပါသည္။ တခါတေလက်ေတာ့ အိပ္ေရးကဝလို႕ ထပ္အိပ္ဖို႕ၾကိဳးစားေတာ့ လည္း မရ၊ စာက်ေတာ့လည္းမဖတ္ခ်င္ေအာင္ကိုပ်င္းေနေတာ့သည္။ ထိုအခါ မ်ိဳးဆိုလွ်င္ေတာ့ ေတြးခ်င္ရာေတြး၊ ေငးခ်င္ရာေငး ဆိုသည့္ အလုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္လုပ္ပါသည္။ ေငးေမာေတြးေတာရင္း ရထားေပၚ က လူမ်ား၏ အမူ အက်င့္ စရိုက္ လကၡဏာမ်ားကိုတျဖည္းျဖည္း သတိထားမိလာသည္။
တခ်ိဳ႕ကလည္း ရထားေပၚေအာ္ၾကီး ဟစ္က်ယ္ စကားေျပာလို႕၊ တခ်ိဳ႕ကလည္းငိုက္လို႕၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း P2P ဂိမ္းေဆာ့လို႕၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း i-phone ေလးထုတ္ျပီး Video ၾကည့္လို႕၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ရထားရဲ႕ အသံလႊင့္စနစ္က ဘာေတြပဲေၾကျငာေန ေၾကျငာေန သူတို႕အလုပ္မဟုတ္ဘူး ဆိုျပီး သီခ်င္းေတြ အက်ယ္ၾကီးဖြင့္လို႕၊ အဲ...ငိုေနတဲ့ ကေလးကပါ ပါလာရင္ ရထားတခု လံုးဆူညံပြက္ေလာရိုက္ျပီး အသံပိုင္းဆိုင္ရာ ငရဲျပည္လို႕ေတာင္ေျပာလို႕ရပါသည္။ ရထား၏အလိုေလွ်ာက္အသံလႊင့္စနစ္ မွာလည္း ၃ မိနစ္တခါေလာက္ေၾကျငာေနသည္ ျဖစ္ရာ ခရီးတိုသြားေသာ သူအတြက္သိပ္မသိသာေသာ္ျငားလည္း၊ ၄၅ မိနစ္၊ ၁နာရီ စီးနင္းလိုက္ပါရသူအတြက္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထိုဝိပါကဝဋ္ ကို မနက္တခါ၊ ညေနတခါ ခံရပါသည္။ ၾကာၾကာေနေတာ့ ၾကားသမွ်အသံ အားလံုးကို နားမေထာင္တတ္ေသာအက်င့္ ကြ်န္ေတာ္ရသြားပါသည္။
ျမင္သမွ်ထဲတြင္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခားမွတ္မိေနတာေလးေတြရွိသည္။ ထိုအထဲတြင္ ယၡဳညေန ေတြခဲ့ရေသာ သူတဦးလည္းပါသည္။ ညေနက ကြ်န္ေတာ္ရထားေပၚတြင္ ေနရာရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တက္ျပီး ဒုတိယ မွတ္တိုင္တြင္ တရုတ္တေယာက္တက္လာပါသည္။ ထိုသူမွာ သားသားနားနားဝတ္ဆင္ထားျပီး၊ ရွပ္အင္းက်ီကိုအျပင္ထုတ္ဝတ္ထားသည္။ i-phone နားၾကပ္ကိုနားထဲထည့္၍ ထားျပီး ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနေသာေနရာ၏ေရွ႕တြင္လာရပ္သည္။ မီးရထား ဘူတာမွ စတင္ထြက္ခြါတယ္ဆိုရင္ပဲ အဆိုပါလူမွာ သူ၏လုပ္ငန္းစဥ္ ကိုစပါေတာ့သည္။ ဘယ္ဖက္ လက္ေမာင္းရင္းတြင္ရွိေသာ နီနီ အဖုကေလးမ်ား ကို တဗ်င္းဗ်င္း မည္ေအာင္ ကုတ္ပါေတာ့သည္။ ထိုသူ ကုတ္ရာမွာ ထြက္လာေသာ အမွဳန္အမႊား မ်ားမွာ တဖက္မွ ေနေရာင္တန္းမ်ားၾကားတြင္ အထင္းသားေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ ခဏ နား၍ တခါ ညာဖက္ လက္ဖ်ံ တြင္ရွိေသာ နီနီ အဖုမ်ားကိုတဖန္ ကုတ္ျပန္သည္။ အမႈန္မ်ား ကေတာ့ ထိုသူ၏ေဘးတြင္ ပ်ံဝဲလွ်က္ရွိသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ၏ ညာလက္သည္းတြင္ဝင္ေနေသာ ေခ်းကို ဘယ္ဘက္လက္သည္း ႏွင့္ကုတ္ထုတ္၍၊ ဘယ္ဘက္လက္သည္းတြင္ ဝင္ေနေသာ ေခ်းကို ညာဖက္လက္သည္းႏွင့္ ကုတ္ထုတ္သည္။ ထိုသူေခါင္းမွလည္း ယားပံုရပါသည္။ တခါေခါင္းကို ကုတ္ျပန္သည္။ သူ၏ဆံပင္မ်ားမွာ မည္းတခ်ိဳ႕၊ ျဖဴတလီရွိကာ၊ ေခါင္းကုတ္ရသည္နွင့္ အားမရဟန္ တခါတခါ လက္ညိွဳး၊ လက္မ တို႕ႏွင့္ ညွပ္ကာ ဆံပင္မ်ား ကိုဆြဲလိုက္ေသး သည္။ ထို႕ေနာက္ အေလာတၾကီးပင္ ဝင္လာသည့္ SMS ကိုျပန္လိုက္သည္။ SMS ျပန္ျပီး ဖုန္းကို ေဘာင္းဘီ အိတ္အတြင္းျပန္ ထည့္ကာ သူ၏ လုပ္ငန္းစဥ္ ကိုျပန္စပါသည္။ ဒီတခါေတာ့ ဦးေခါင္း ႏွင့္ လက္ေမာင္း မွ အဖု မ်ား မဟုတ္ေတာ့ပါ၊ ပိုအတြင္းက်လာပါသည္။ အျပင္ထုတ္ဝတ္ထားေသာ အင္းက်ီ အတြင္း လက္ႏိႈက္ကာ အသံေပါင္းစံုထြက္ေအာင္ သူ၏ ဗိုက္ကို ကုတ္ျပန္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ကနဦးက လုပ္ခဲ့သည့္ အတိုင္း လက္သည္းမွ ေခ်းမ်ားကို ထုတ္ျပီး ေဘာင္ဘီ ႏွင့္ ပုတ္ခါကာ လက္ကို သန္႔စဥ္ လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မီးရထား မွာလည္း လူအတက္ အဆင္း မ်ားေသာ City Hall ဘူတာကို ေက်ာ္လြန္ ခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ထိုသူ လည္း လႈပ္လႈပ္ ရွားရွား ျဖစ္သြားေသာ ခရီးသည္ အတက္ အဆင္းျငိမ္ သြားသည္ ႏွင့္ ေနာက္ တမ်ိဳးစျပန္ပါသည္။ လက္ကို အင္းက်ီေအာက္ျပန္ထည့္ ခါ ခ်က္မွ ေခ်းထုတ္ျပန္ပါသည္။ ပိပိ ရိရိ လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ဝွက္ ထုတ္သည္ မဟုတ္ပါေပ။ ဗိုက္ကို လွန္ထုတ္ျပီးသည့္ အျပင္၊ ထြက္လာသည့္ ေခ်းဖတ္ကိုပင္ အေသအခ်ာ ၾကည့္ေနပါသည္။ ေနရာ မွပဲ ထေျပးရေတာ့ မလို ကြ်န္ေတာ့မွာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရထားမွာ Redhill ဘူတာသို႕ဝင္လာျပီး ထိုသူမွာကသုတ္ကရက္ ႏွင့္ ဆင္းသြားရာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ မွာ ထိုအခါက်မွ အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႈမိရေတာ့သည္။
ထိုမွ် သန္႕ရွင္းေသာ ေမာင္တရုတ္ဆင္းသြားျပီး၊ ကြ်န္ေတာ့ေရွ႕ လာရပ္ေသာ ခရီးသည္မွာ အသက္ ၅၀ ခန္႕အရြယ္ရွိ တရုတ္မၾကီး တဦးျဖစ္သည္။ အသက္ ၅၀ ခန္႕ ထင္ရေသာ္ျငားလည္း၊ ထိုအမ်ိဳးသမီးမွာ ပိန္ပိန္ ပါးပါးႏွင့္ အပ်ိဳေလး ရႈံးရေအာင္ျပင္ဆင္ ထားသည္။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ေပါင္ဒါ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ အိုင္းလိုင္နာ အျပည့္ႏွင့္ မႈန္လို႕၊ ဆံပင္မွာ လည္းအတို အေကာက္ ကို အနီ ေရာင္ဆိုးထားသည္။ အားလံုးထဲတြင္ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ သူမ၏ ဝတ္စားထားပံုပင္ ျဖစ္သည္။ အေပၚပိုင္းတြင္ ေမာ္ဒယ္စိမ္း ေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ၾကိဳးတေခ်ာင္းကိုယ္ၾကပ္ အင္းက်ီကိုဝတ္ဆင္ထားကာ၊ ေအာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ လူျမင္လွ်င္အထူးစိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္း ေအာင္ဝတ္ဆင္ထားသည္။ အျပင္က အျဖဴေရာင္ေဘာင္းဘီ၊ ပြပြတိုတို ဝတ္ထားျပီး၊ အေရာင္ေတာက္ေတာက္ အစိမ္း၊အျပာ၊အနီ တို႕ႏွင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ ေျပာက္ၾကား အတြင္းခံ ကိုဝတ္ ဆင္ထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မ်က္ႏွာဘယ္ ထားရမည္မသိ။ တခ်ိန္တည္းမွာလည္း အင္းက်ီလက္ျပတ္ေတာင္မွ မနည္းတိုက္တိုက္ တြန္းတြန္းဝတ္ခိုင္းရေသာ မိမိ တိုင္းျပည္မွ လူၾကီးမ်ား ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္စဥ္းစား မိသည္။ သိပ္မၾကာ လိုက္ပါ Jurong East ဘူတာေရာက္ေသာ အခါ ထိုအမ်ိဳးသမီး မွာျပာရိျပာယာ ႏွင့္ ဆင္းသြားျပန္သည္။
Jurong East ဘူတာမွ တက္လာေသာ သားအမိမွ သာ၍စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းေပေတာ့သည္။ ထိုသားအမိ မွာျမန္မာ မ်ားျဖစ္ၾကေၾကာင္း မိခင္အားၾကည့္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေျပာဆိုေနေသာစကားသံမ်ားမွလည္းေကာင္း သိမွတ္ရသည္။ မိခင္မွာ ဆံပင္ကိုၾကက္ဆံမွီး က်စ္၍ ဆံပင္ကိုေသေသခ်ာခ်ာ ထံုးဖြဲ႕ ထားသည္။ အင္က်ီလက္ရွည္ ရင္ဖုန္းဝတ္ဆင္ထားျပီး၊ ထမီ ကိုေျခမ်က္ေစ့ ဖုန္းေအာင္ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဖိနပ္မွာလည္း ျမန္မာ ျပည္ျဖစ္ ပိႏၷဲ ဖိနပ္ကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။ Made in Burma လို႕ရဲရဲ ေၾကြးေၾကာ္ႏိုင္ေသာ အေနအထားပါေပ။ သို႕ေသာ္... သို႕ေသာ္...သူမ၏သမီးငယ္ ဝတ္ဆင္ထားပံု အားေလ့လာၾကည့္ပါဦးစို႕။ အေပၚမွ စြတ္ၾကယ္အျဖဴ အၾကပ္ကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။ ေအာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေပါင္ၾကားညွပ္ သည္မွ် တိုေနေသာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေဘာင္းဘီမ်ိဳး မွာ တကယ့္ကို အရွက္လံုသည္ဆိုရံုမွ် ရွည္ေသာ ေဘာင္းဘီ မ်ိဳးျဖစ္သည္။ တရုတ္မေလးမ်ားလည္း ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေဘာင္းဘီ မ်ိဳး ဝတ္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕က ပိန္ပိန္ေသးေသး ႏွင့္ သူယာဥ္ေက်းမႈႏွင့္သူ။ ျမန္မာ မိန္းကေလး မ်ားကေတာ့ ထံုးဆံအတိုင္း ေျခသလံုးတုတ္၊ ေပါင္တုတ္...ထိုမိန္းကေလးတြင္ ပိုဆိုးသည္က ေျခသလံုး ႏွင့္ ေပါင္မ်ားတြင္ ဂ်ပိုး ကိုက္ထားသလို အနီေရာင္ ျပင္ကြက္ အဖုၾကီး မ်ား အထင္းသားရွိေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ ႏွင့္ ၾကိဳက္တာဝတ္တယ္ ဘာျဖစ္လဲဟုဆိုလွ်င္မူ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေရာ ဘာေျပာႏိုင္မည္နည္း...ဘာမ်ားေျပာႏိုင္မည္နည္း။
ထူးဆန္းပါေပ့ စင္ကာပူရယ္....
