ဇူလိုင္ လ ၏ အေတြးမိုးစက္မ်ား

ဇူလိုင္လ သို႕ေရာက္လာျပန္ေပျပီ။ ယၡင္ကဆိုလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ျပည္မွာ မိုးျဖိဳင္ျဖိဳင္က် ျပီမို႕ ေတာင္သူလယ္သမား ဦးၾကီးမ်ား အလုပ္မ်ားရေသာ အခ်ိန္ေပ။ လယ္သမားဦးၾကီး မ်ားသာမက၊ ထိုသူတို႕၏ သားငယ္ သမီးငယ္ မ်ားပါ လယ္ေတာလိုက္ဆင္းသူ ဆင္း၊ အိမ္တြင္ ကေလးထိန္းသူ ထိန္းေပ မို႕ ေက်ာင္းဖြင့္ျပီးသည့္တိုင္ ေက်ာင္းတက္ပ်က္ကြက္သူ မ်ားေသာကာလ လည္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို မိဘမ်ား နည္းတူ ေမတၲာထားၾကေသာ ဆရာ ဆရာမ မ်ား ထီးတေခ်ာင္း နွင့္ ေက်ာင္းတက္ရန္၊ ေက်ာင္တက္မပ်က္ကြက္ ရန္တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ ရင္း တအိမ္တက္ တအိမ္ဆင္း ႏွင့္ အလုပ္မ်ားရေသာ ကာလလည္းျဖစ္ ေပေတာ့သည္။

ဇူလိုင္ လႏွင့္ပက္သက္၍ ငယ္ငယ္က ေအာ္က်က္ခဲ့ရေသာ အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝ သည့္ကဗ်ာေလးမ်ားကိုလည္း သတိရမိသည္။

"မ်က္ရည္ သြန္လို႕၊ ဘဝင္ညိႈး
ဇူလိုင္ ၁၉"

ေၾသာ္...သတိရမဲ့ ရျပန္ေတာ့၊ စိတ္အစဥ္ကို ညို႕မိႈင္းအုပ္ဆိုင္းေစ သည့္ ထိုအပိုဒ္ မ်ိဳးေလေတြမွ ဘာေၾကာင့္ သတိရ မိရပါလိမ္။ အဘယ့္ေၾကာင္ ဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္ က ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႕တိုင္းက်ေရာက္ေသာ အာဇာနည္ ေန႕ကို စနစ္တက် က်င္းပျမဲသာျဖစ္သည္။ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ မနက္ ၁၀ နာရီ ၄၅ ဝန္းက်င္္ တြင္ျဖစ္ မည္၊ ဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ဥေၾသာ ဆြဲသည္။ ၾကားသမွ်ျပည္သူ အေပါင္းက လုပ္သမွ် အလုပ္အားလံုးရပ္ကာ တမိနစ္ခန္႕ ျငိမ္ေပးရသည္။ တဦးတေယာက္ ကိုမွ ေလာ္စပိကာ ႏွင့္ တိုက္တြန္းရန္ မလို႕၊ အားလံုးတညီတညာ တည္း အသိတရားအျပည့္ ႏွင့္ ေခတၱျိငိမ္ သက္ၾကသည္။ ဥေၾသာသံ မဆံုးမျခင္း၊ ရပ္ေနလွ်က္ပင္ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထ ၍ မ်က္ရည္ဆို႕ၾကရသည္ ဆို႕ၾကရပါသည္။ ယၡဳေခတ္တြင္မေတာ့ ဤအစဥ္အလာ တို႕လည္းမရွိေတာ့ျပီ။ သိမွီ လိုက္ေသာကြ်န္ေတာ္၏ အာရံုတြင္ပင္ ေရးေရးမွ် သာ ရွိေတာ့ေသာ ဤအေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ တို႕သည္၊ ေခတ္လူငယ္မ်ားအဖို႕ အိပ္ရာဝင္ ပံုျပင္မ်ိဳးအျဖစ္သာ ခံစားမိၾကေပမည္။ ေခတ္ေတြမည္သို႕ပင္ေျပာင္းပါေစ ၁၉၆၅ ဝန္းက်င္က ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးသားေသာ "ေျပာလိုက္ပါဘိ ေဟာပါဘိ" ကဗ်ာမွာ လည္း မေမ့ႏိုင္စရာ သမိုင္းဝင္ ကဗ်ာေလးျဖစ္ရေပသည္။ ထိုကဗ်ာေလး အားမေမ့ မေလွ်ာ့ မွတ္တမ္းတင္ရလွ်င္၊
"ငါ့ညီေျပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္း၏သက္လွယ္၊ မင့္သားငယ္သည္
သက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ ျပည့္ခဲ့ျပီ။

သူသံုးႏွစ္သား၊ ေဖၚခ်င္းမ်ားႏွင့္
အူယား ဖားယား
ကစားရာမွ၊ ႏြားရုပ္ခ်၍
နတ္က်သည့္သြင္၊ မင့္ရင္ခြင္သို႕
ေျပးဝင္ပုန္းလာ၊ သူ႕မူရာကို
ငါျမင့္ခဲ့၏ မွတ္မိ၏။

မိုးကစိုစို၊ က်ီးအုပ္ျပိဳ၍
ထိုမွ ဤမွ၊ တို႕လမ္းမတြင္
ပ်ံၾကဝဲၾက၊ ငရဲထသို႕
အံုၾကြျမည္အာ၊ မသာယာကို
ငါၾကားခဲ့၏၊ မွတ္မိ၏၊

ထိုေန႕ကပင္၊ ထိုခ်ိန္ထင္၏
သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ျပည္သူ႕ပန္းသည္
ပြင့္လန္းကာစ၊ ေၾကြလိုက္ရ၏
ေျမခ သတင္း၊ မိုးၾကိဳးခြင္းသို႕
အိမ္တြင္းအိမ္ျပင္၊ တို႕လမ္းခြင္၌
မခ်င္မရဲ၊ ဝမ္းနည္းခံခက္
မ်က္စိမ်က္ႏွာ၊ ညိႈးၾကရွာသည္
ရြာဦးပိုင္းမွ သင္းခ်ိဳင္းထိ။

ငါ့ညီေျပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္း၏သားငယ္၊ ႏွစ္ဆယ္သက္စစ္
သူတို႕ေခတ္၌
တိုင္းခ်စ္ျပည္ခင္၊ ျမတ္ေစခ်င္၏
မင္းျမင္ငါၾကား၊ စကားဥဒါန္း
ဆန္း၏သတၱိ၊ ဆန္း၏သမာဓိ
ဆန္း၏ပညာ၊ ဆန္းမွာဆံုေပါင္း
ေယာက်ႍားေကာင္းတို႕၊ ေခါင္းေဆာင္သေဘာ
မင့္သားေခ်ာကို
ေျပာလိုက္ပါဘိ ေဟာပါဘိ။ (၁၉၆၅ - ေဇာ္ဂ်ီ)

ပညာတတ္ စာေပရွင္တို႕၏ စာေပလကႍာတို႕ သည္ သမိုင္း အားမွတ္တမ္း တင္သလို ေခတ္ကိုလည္း ေပၚလြင္ေစသည္မို႕၊ ထာဝစဥ္ က်န္ေသာ လက္စြမ္းမ်ား၊ ေခတ္ တစ္ေခတ္ ကိုေလ့လာ အကဲခတ္ႏိုင္ ေသာ စာေပလက္ရာမ်ားဟုသာဆိုခ်င္ပါသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ၏ တို႕တိုင္းျပည္ ကဗ်ာ ၊ သင္ေသသြားေသာ္ ကဗ်ာ မ်ားကိုေလ့လာၾကည့္ မည္ဆိုလွ်င္လည္း ဆရာ့ ေစတနာ ႏွင့္ ပြင့္လင္းေျပာင္ေျမာက္ေသာအေရး အသားတို႕ကိုေတြ႕ရမည္ မွာမလြဲေပ။