၆ တန္းႏွစ္ ကြ်န္ေတာ့ အမွတ္တရ

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ Blog ထဲက “ရခဲ့တဲ့ ဆု စူးခဲ့တဲ့ စိတ္ ဒဏ္ရာ” ဆိုတဲ့ Post ေလးဖတ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ state ေက်ာင္းသားဘ၀ တုန္းက အမွတ္တရ အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြ ကို ျပန္သတိရမိသည္။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းစာဆိုတာကို လံုး၀စိတ္၀င္းစားျခင္းမရွိ ဘဲတခ်ိန္းလံုးကစားဖို႕ သာ လံုးပန္းေနခဲ့သည္။ ေက်ာင္းမွာဆိုလွ်င္လည္း ေက်ာင္းမွသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ ေမ်ာက္႐ွဳံး ေအာင္ေဆာ့၊ အိမ္ျပန္လာေတာ့ လမ္းထဲက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေနပူပူေအာက္တြင္ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ေဆာ့ရျပန္ပါသည္။ စာၾကည့္ဖို႕ မေျပာႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့မွာေဆာ့ရတာပင္ လက္မလည္ပါ။ ေဖေဖ ႏွင့္ ေမေမ မွာ ညေန ၆ နာရီမွအိမ္ျပန္ေရာက္ေလ့ ရွိသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ထိေတြ႕ခ်ိန္ အင္မတန္ နည္းပါးလွပါသည္။ သို႕ေသာ္ မိဘတို႕၏ထံုးစံ အတိုင္း က်ဴရွင္ပို႕ျခင္း၊ ကြ်န္ေတာ့၏ တိုးတက္မႈ႕ အေျခေနကို ဆရာမ်ားအားစံုစမ္းေမးျမန္းျခင္းျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့ ၏ပညာေရးအတြက္အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ရွိခဲ့သည္။ မည္သို႕ပင္ ဆရာမ်ားထံ အပ္ႏွံ၍ ဆို ဆံုးမေစကာမူ ကြ်န္ေတာ့ပညာေရးအေျခအေန မွာတိုးတက္မလာခဲ့ပါ။ “မရွု႕ သား စာေမးရင္မ်က္လံုးၾကီးကလည္ကလည္နဲ႕စားမရ ဘူး” ဟူ၍သာမၾကာခဏအတိုင္ခံခဲ့ၾကရ သည္။ စာပင္မရေသာ္လည္း အရွိန္ခပ္ျပင္းျပင္းျဖင့္ ေရွ႕ မွျဖတ္သြားေသာ ဆိုက္ကားေနာက္မွီး ေပၚသို ဖတ္ခနဲဆို ပါသြားတတ္ေသာ၊ လူၾကီးသူမ မ်ားပင္သြားေလ့ မရွိသည့္ ျမစ္ကမ္းေဘး ေခ်ာင္းကမ္းေဘး၊ ရပ္ကြက္ၾကိဳ ရပ္ကြက္ၾကားပါက်န္ သြားေရာက္ ကစားတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့ ကို ကြ်န္ေတာ့မိဘ မ်ားက စိတ္အပ်က္ၾကီး ပ်က္လွ်က္ရွိၾကသည္။ စိတ္ပ်က္မည္ ဆိုလွ်င္လည္း ပ်က္စရာပင္။ ကြ်န္ေတာ့ အကိုမွာ ထိပ္တန္းမွ စာေတာ္သူဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္ လည္း စာညံ့သူ၊ စာမရသူအျဖစ္ အတိုင္မခံရေပ။ ကြ်န္ေတာ့ အမ မွာလည္း ပထမ ဆုကို ကန္ထရိုက္ ဆြဲထားသလား ဆိုရေအာင္ ဆုအျမဲရသူ။ ကြ်န္ေတာ့ က်မွသာ မၾကာခဏ အတိုင္ခံရ၍ ဒီတေယာက္ေတာ့သြားျပီးဟု (ေနာင္အခါ ကြ်န္ေတာ့မိဘမ်ား ျပန္ေျပာျပမွ သိရသည္) စိတ္ညစ္လွ်က္ရွိၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ေလးတန္းႏွစ္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ အေမက ကြ်န္ေတာ္စာမရ၍ အတိုင္ခံရသည္ ကိုရွက္ ေၾကာင္း၊ ကစားကို ေရွာ့ ၍ စာၾကည့္ရန္ဆံုးမသည္။ ကြ်န္ေတာ့ ေၾကာင့္ အေမရွက္သည္ ဆို၍၊ ရွက္ျခင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ေသာ္ လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကစားျခင္းကိုေရွာ့၍ ကြ်န္ေတာ့ အိမ္၌ရွိေစ ခ်င္ေသာ ေမေမ့ အလိုက် ေက်ာင္းမွျပန္လာ လွ်င္ အိမ္မွာသာ ေန၍ လမ္းအတြင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ထြက္ မကစားျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေက်ာင္းစာ ႏွင့္နီးလာ သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္ လည္းကြ်န္ေတာ္ စာမၾကည့္ျဖစ္ေသးပါ။ အိမ္၌ အိပ္သည္၊ စားသည္ အဖြါးအား ေမေမ ေမးလွ်င္ စာၾကည့္ေၾကာင္း ညာခိုင္းသည္။ အဖြါးက လည္းကြ်န္ေတာ့ ကို အသည္း ဆိုေတာ့ “ အေမ့ ေျမးစာၾကည့္လား” ဟုေမး လွ်င္ “ေအး… အိမ္မွာပဲ စာၾကည္တယ္” ဟုကာကြယ္ ေပးသည္။
ဤသို႕လွဳပ္လီ လွဳပ္လဲ့ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ၆ တန္းသို႕ေရာက္လာသည္။ ၆ တန္းမေရာက္မီ ၃ တန္းမွ စတင္၍ ကြ်န္ေတာ္ေပါင္း သင္းခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးမွာ စာအင္မတန္စာေတာ္ ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သည္။ ပထမ ဆု ႏွင့္ ဒုတိယ ဆုကို သူတို႕ကသာေတာက္ေလွ်ာက္ ယူထားသည္။ ၆ တန္းႏွစ္ ၏ ပထမ ဆံုး အဂ္လိပ္ စာ အခ်ိန္တြင္ အဂ္လိပ္စာ ဆရာ ထုတ္ခိုင္းလိုက္သည္ က ျမန္မာစာ ဖတ္စာ အုပ္ေပ။ ထို႕ေနာက္ “ထိပ္ဆံုး သို႕” အမည္ရေသာ ကဗ်ာ ရွိသည့္ စာမ်က္ႏွာသို႕ လွန္ခိုင္းကာ၊ ထိုကဗ်ာေလးအား သံေနသံထား ျဖင့္ ဖတ္ျပ၍ ကဗ်ာ၏ အဓိပၸါယ္ ကို ေစ့ေစ့ငုငု ရွင္းျပသည္။ ထိုကဗ်ာေလး ကိုယေန႕ တိုင္ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိေနပါေသး သည္။

“ထိပ္ဆံုး သို႕”

တေတာင္ေပၚ တေတာင္ဆင့္၊ ေတာင္အျမင့္ ပတ္ျခံရံ
တေတာင္ဆံုးျပန္ေတာ့၊ တလံုးက်န္ျပန္ေပသမို႕
ဖန္ဖန္ေလ အားအင္ႏိွုးလို႕ရယ္၊ ၾကိဳးေလွ်ာက္ရျပန္
ခါတေလတကယ္ပန္းတာေၾကာင့္၊ ေတာ္ပါျပီဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု
ရပ္တန္းကရပ္ မယ္ၾကံ၊ အမွန္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္မလား
စခဲ့မိဟာေပါ့ တေန႕မွာ၊ ဆံုးရာေရာက္ပါလိမ့္မယ္
အားေလွ်ာ့ကာဆုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕၊ စိတ္ႏြမ္းအသာေျဖဦး
မာလာေငြကန္ေရးေအးရယ္ႏွင့္၊ ငွက္ေတးကိုအာရံုဆင္လို႕
မူတသြင္အားအင္သစ္လိုက္ပ၊ ခ်စ္ဖြယ္လူသား။

ကြ်န္ေတာ့ဘ၀ တြင္စိတ္ဓါတ္က်ေနသည့္ အခ်ိန္မ်ား၊ အခက္အခဲတခုကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္လို သည့္ အခါမ်ားတြင္ ထိုကဗ်ာေလး အားသတိရမိကာ အခက္ခဲအား လံုးလြယ္ခဲ့ရသည္။ ထို ကဗ်ာေလးအား သတိရမိသည္ ႏွင့္အမွ် ထိုကဗ်ာ ေလးအားရြတ္ဆို၍ ဆံုးမခဲ့ ေသာ ကြ်န္ေတာ္ တို႕၏ ဆရာ ဦးညြန္ေရႊ အားလည္း သတိရ ေက်းဇူးတင္ မဆံုးရွိရသည္။ ၆ တန္းႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္ တို႕အတန္း၏ အတန္းပို္င္ဆရာမွာ ပထ၀ီဘာသာ သင္ေသာ ဆရာမ ေဒၚေအးေအးစိုး ျဖစ္သည္။ ပထမဆံုး အခ်ိန္စ၀င္ ကတည္းက ဆရာမ က စည္းကမ္းတင္း ၾကပ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အားကစားေရးရာႏွင့္ အပန္းေျဖမွဳ အပိုင္းတြင္ သူမ်ားအခန္းမ်ား ထက္ရရွိ ေအာင္လုပ္ေပးမည္ျဖစ္ျပီး၊ ပညာေရးတြင္ အနည္းငယ္မွ် အေလွ်ာ့ေပးမည္ မဟုတ္ ေၾကာင္း၊ ရွက္တတ္သူအား ရွက္တတ္သည့္ အေလွ်ာက္၊ ေၾကာက္တတ္သူအား ေၾကာက္တတ္သည့္ အေလွ်ာက္ ဆိုဆံုးမ၍ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပညာေရး အရည္အေသြး ျမွင့္တင္သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႕ေၾကာင့္ ၾကိဳးစားႏိုင္ပါေသာ ဥာဏ္ရည္ ဥာဏ္ေသြးရွိလွ်က္ ႏွင့္ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္မရွိေသာ၊ မၾကိဳးစားေသာ တပည့္မ်ားအားထိထိေရာက္ေရာက္ ဆံုးမကာ အေရးယူသြားမည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆရာမ်ားထံမွ ၾကားေနက်စကား ျဖစ္၍ ဆရာမ၏ စကားအဘယ္မွ် ရည္ရြယ္ေၾကာင္း မရိပ္မိခဲ့ေပ။ ဆရာမထံ၌ စာသင္ၾကားေန ရင္းတျဖည္းျဖည္း ႏွင့္မွ ဆရာမသည္ေျပာ သည့္အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေၾကာင္းသိရွိလာရ သည္။ အားကစား ၀ါသနာပါေသာ တပည့္မ်ားအတြက္ ေက်ာင္းမွအားကစားပစၥည္းမ်ား မလံုေလာက္ လွ်င္ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ေငြႏွင့္ စိုက္ထုတ္ခါ မတည္ေပးသည္။ စားေမးပြဲမ်ား နီးလားလွ်င္ လည္း ေက်င္းသားမ်ားအား ေလ့လာေရးခရီးပို႕ေဆာင္ ေပးျခင္း၊ ၆ တန္းအရြယ္ ခေလးမ်ား စိတ္၀င္စားႏိုင္မည့္ သုတ ရႆ ေပးႏိုင္ေသာ ဗီဒီယို မ်ားၾကည့္ႏိုင္ရန္စီစဥ္ ေပးျခင္း စသည္ျဖင့္ ႏွစ္လံုးေပါက္ အလုပ္ရွဳပ္လွ်က္ရွိသည္။ ၆ တန္းႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ့ အတန္း၏ ေမာ္နီတာေခၚ အတန္းေခါင္းေဆာင္ မွာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ အတန္း ေမာ္နီတာအျဖစ္ ဆရာမ်ားအား အနီးကပ္ကူညီခြင့္ရ ခဲ့ျပီး ဆရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား၏ စိတ္ေနစိတ္ ထား လုပ္ပံုကိုင္ပံုတို႕ကို အတုယူ သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ သလို၊ ဆရာမ်ားကလည္းသူ တို႕တပည့္ ကြ်န္ေတာ့၏ပညာေရး ေျခအေနကို အရင္းအတိုင္း သုံးသတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႕ႏွင့္ ဆရာမက ကြ်န္ေတာ့အားၾကိဳးစားရန္ မၾကိဳးစားလွ်င္ ေနာင္က်င္ေအာင္ ဆံုးမည္ဟု ဆိုထားခဲ့ သည္။ မည္သို႕ပင္ဆရာမ်ားက ဆံုးမေသာလည္း ကြ်န္ေတာ့ ပညာေရးအေျခအေန မွာတိုး တက္မွဳမရွိဘဲ၊ ခံုနံပတ္ ၁ မွ ၁၀ အတြင္းပင္မ၀င္ေပ။

သို႕ႏွင့္ ေက်ာင္းႏွစ္ပတ္လည္ ဆုႏွင္းသဘင္ နီးလာေသာ အခါ အတန္း၏ေမာ္နီတာျဖစ္သည့္ အားေလွ်ာ္စြာ၊ ထိုအခမ္းအနားတြင္ ၾကိဳဆိုေနရာခ်ထား ႏွင့္ ဧည္ခံေရး အဖြဲ႕ တြင္ပါ၀င္ ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာမ ကတာ၀န္ေပးသည္။ ထိုအခ်ိန္ ထိလည္းဆရာမ ဘာကိုေစာင္းေပး၍ လုပ္ကိုင္ ေနေၾကာင္း စိုးစဥ္း မွ်မရိပ္မိခဲ့ပါ။ ရိပ္မိ သိရွိသည့္ အခ်ိန္ တြင္ေတာ့ မွာ ရွက္ရြံ႕ အား ငယ္မွဳ၊ ခံျပင္းမွဳ ဟု မဆိုသာေသာ ခံျပင္းမွဳ တို႕ႏွင့္ “ၾကိဳးစားရမည္” ဟူေသာ စိတ္ဓါတ္ ကိုပိုင္ ဆိုင္ခဲ့ေပေတာ့သည္။ ခဏမွ်ေသာ ပိုင္ဆိုင္မွဳ မဟုတ္ပဲ ယၡဳတိုင္ အျမဲ တမ္းအတြက္ပိုင္ဆိုင္ ခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ ထို စိတ္ဓါတ္အတြက္ ဆရာမအားအျမဲ အမွတ္ရကာ၊ အမွတ္ရတိုင္းလည္း ေက်းဇူးတင္လွ်က္ရွိ ရသည္။

ဆုႏွင္းသဘင္ ေန႕တြင္ထံုးစံ အတိုင္း အခမ္းအနားျဖစ္ ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕၀င္ အျဖစ္ေစာစီးကာ ေရာက္ရွိျပီး ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ဧည့္သည္မ်ားအား ေနရာခ်ေပး၊ အစားအေသာက္မ်ားစီစဥ္ ေပးျခင္းျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနစဥ္၊ ဆရာမက “ဟိုမွာ ျငိမ္းေအာင္သက္ နဲ႕ လင္းထြ႗္ႏိုင္ လာေနျပီ ေနရာခ်ေပး လိုက္ဦး၊ မင္းသူတို႕ေနရာသိတယ္ မဟုတ္လား” ဟုဆိုသည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ မွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ခင္လွစြာအျမဲတြဲသည့္ သူယ္ခ်င္း ၂ ဦးပါေပ။ သူတိုကိုၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ လိုပဲ လည္ကတုန္းရွပ္အျဖဴ၊ တိုက္ပံုႏွင့္ ေက်ာင္းစိမ္းႏွင့္ပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းပင္ ျဖစ္ေသာ္ညားလည္း၊ အခမ္းအနားတစ္ခု ကို တူညီ၀တ္စံု၀တ္၍ တက္ေရာက္ရ ေသာ္ညားလည္း၊ တက္ေရာက္ခြင့္ ရပံုရနည္းျခင္း၊ အခမ္းအနားကို ပါ၀င္ရပံုျခင္း မတူ ကြ်န္ေတာ့မွာ အခမ္းအနား ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကူညီေပးရသူ(အကူ)၊ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကေတာ့ ထို အခမ္းအနား ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳျခင္းခံရသူမ်ား ဟူေသာ အားငယ္မိသည့္ ခံစားခ်က္ ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလိုက္လံ ေနရာခ်ေပးရင္း ခံစားမိသည္။ ထို အခိုက္အတန္႕ေလး ကို သတိထပ္ခ်ပ္ မကြာေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ဆရာမ က ထိုမွ်ႏွင့္ မျပီးေသးပါ၊။ အစားအေသာက္ ခ်ေပးေနေသာ ေက်ာင္းသူ အမ်ားအျပားရွိပါ လွ်က္ ကြ်န္ေတာ့ ေနာက္မွ ကပ္လိုက္လာျပီးလွ်င္ “သူတို႕ကို စားစရာေတြ ခ်ေပးလိုက္ဦး” ဟုဆိုသည္။ ကြ်န္ေတာ့ မွာအားငယ္စိတ္ ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးအနား လည္းမသြာလိုေတာ့ပါ၊ ေမ့ေမ့ေျပာက္ေျပာက္ အျခားဧည့္ သည္မ်ားကိုသာ သြားေရာက္ဧည့္ခံ လိုေသာ္လည္း ဆရာမ အမိန္႕ကို မလြန္ဆန္ရဲဲျပန္ပါ။ သို႕ႏွင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ ပုဂံ မ်ားကိုကိုင္လွ်က္ ထိုသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးထံ သြားမည္ဟု လွမ္းအၾကည့္ မိဘအေဆြအမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ပညာရည္ခြ်န္ဆု ယူရန္တက္ ေရာက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးမွာစကား ေဖါင္ဖြဲ႕လွ်က္ မိန္႕မိန္႕ၾကီးထိုင္ေနၾကသည္။ ထိုသူတို႕ထံ လွမ္းေနေသာ ကြ်န္ေတာ့ေျခလွမ္းမ်ား ၀မ္းနည္းမွဳ အားငယ္မွဳ မ်ားႏွင့္ ေလးလံေန သည္။ ကြ်န္ေတာ့ ကိုမွခိုင္းရက္ေလ ျခင္းဟု ဆရာမအား ထိုခဏ၌ စိတ္ဆိုး မိ သည္။ ထိုေန႕မွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကိုအခိုင္ အမာခ်ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ပညာရည္ခြ်န္ဆု အတူတကြ ယူရန္၊ ထိုေန႕လိုအခမ္းအနားမ်ိဳး၊ ထိုေန႕လိုခံစားမွဳ မ်ိဳးထပ္မံ မရရန္၊ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ မိဘ ကြ်န္ေတာ့ကို ပိုင္ဆိုင္ရျခင္း ေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ အရွက္ရ ရျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေစရန္ ကြ်န္ေတာ္ မျဖစ္မေနၾကိဳးစားရမည္ ဟူေသာ အသိ၊ ထိုအသိအတိုင္း ၾကိဳးစားအားထုတ္မည္ ဟူေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါ တျပိဳင္တည္း ခ်မွတ္လိုက္သည္။

၆ တန္းႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ တတိယ ဆုရရွိခဲ့သည္။ ၇ တန္းႏွစ္တြင္ ေရႊျပည္သာ အ.လ.က (၃) သို႕ ေက်ာင္းေျပာင္းတက္ေနသည္ျဖစ္ရာ ၆ တန္းအတြက္ ပညာထူးခြ်န္ဆုကို ေက်ာင္းတက္ ခဲ့ရာ လွည္းကူ၌ ျပန္ယူရသည္။ အတန္းပိုင္ ဆရာမႏွင့္လည္း ျပန္ေတြ႕ ကာ ဆရာမ အား အထင္လြဲစြာစိတ္ဆိုးမိေၾကာင္းေတာင္း ပန္၍ ေနာင္တြင္ ကြ်န္ေတာ့ မိဘမ်ား၊ ဆရာသမာမ်ား ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ပံုစံအတိုင္းၾကိဳးစားသြား မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေပးခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္မွ စ၍ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တေလွ်ာက္ ဆုမရေသာ ႏွစ္မရွိခဲ့ သလို စက္မွဳတကၠသိုလ္ သို႕ တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရခဲ့သည္။ အင္ဂ်င္နီရာ ဆိုေသာ ပညာ ေလးျဖင့္ ဘ၀တြင္ အသက္ေမြး၀မ္း ေၾကာင္းခြင့္ရခဲ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္ မိသည္၊ ထိုအခ်ိန္ကသာ မိဘစကား၊ ဆရာ့စကား အဆိုဆံုးမ တို႕ကို နားမ၀င္ပဲ ပညာကိုသာ စိုက္လိုက္မတ္တတ္ မသင္ယူခဲ့ပါလွ်င္၊ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စာတတ္ ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ခုခ်ိန္ဆို ဆိုက္ကားသမား သို႕မဟုတ္ စာရင္းငွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းျဖစ္ ေနေလာက္ေပျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဒီေန႕ ဒီအခ်ိန္ လူမ်ားၾကားမွာ ပညာဆိုေသာ အေထာက္အပံ ျဖင့္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္ ခဲ့ေသာ မိဘ၏ေက်းဇူး အေထြေထြကို လည္းေကာင္း၊ အတတ္လည္းသင္ ပဲ့ျပင္ဆံုးမခဲ့ေသာ အျပားျပားေသာ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာ အေပါင္းတို႕အားလည္းေကာင္း ဤ ပို႕ေလးျဖင့္ အမွတ္တရ ဂါ၀ရျပဳ အပ္ပါသည္။