မေသခင္ ျဖည့္ဆည္းရမည့္ ဘ၀အရည္အေသြးမ်ား

*မေသခင္ ျဖည့္ဆည္းရမည့္ ဘ၀အရည္အေသြးမ်ား*

ၤForward e-mail မွရရွိ တဲ့ မွတ္သားစရာ၊ လိုက္နာက်င္ၾကံစရာေလးေတြပါ။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “မေသခင္ သုတၱန္” လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ “ပုေရာေဘဒ သုတၱန္” မွာ မေသခင္ ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ ဘ၀ အရည္အေသြး ေတြကို တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ေဟာၾကားထား ပါတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူသားတိုင္းနဲ႔ ျမင့္ျမတ္လိုတဲ့ လူသားတိုင္း မျဖည့္မျဖစ္ ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ စိတ္ဓါတ္ အရည္အေသြး၊ ဘ၀ အရည္အေသြးေတြ ျဖစ္လို႔ အက်ဥ္းဆံုး ခ်ဳပ္ၿပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

မေသခင္မွာ တဏွာကင္းေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမယ္။ လံုး၀ မကင္းေတာင္ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းရပါမယ္။ အစြန္းထြက္တဲ့ တဏွာမ်ိဳး၊ လြန္ကဲ ေဖာက္ျပန္တဲ့ တဏွာမ်ိဳး လံုး၀မျဖစ္ေအာင္ သတိနဲ႔ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ရပါမယ္။

ၿပီးဆံုးခဲ့တဲ့ အတိတ္အေၾကာင္း၊ ျဖစ္မလာေသးတဲ့ အနာဂတ္ အေၾကာင္းေတြကို မလိုအပ္ဘဲ ေတြးေတာေနၿပီး စိတ္ပင္ပန္း မေနသင့္ပါဘူး။ မေသခင္ ကိုယ္တကယ္ပိုင္တဲ့ ပစၥဳပၸန္ တစ္ခဏေလးမွာပဲ စိတ္ကို တည့္တည့္ ခ်ထားၿပီး လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။

မေသခင္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ေဒါသမီး မေလာင္ၿမိဳက္ေအာင္ တိမ္းေရွာင္ႏိုင္ရ ပါမယ္။ ထစ္ကနဲရွိ ေဒါသ ထြက္တာမ်ိဳး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ သူလည္း တစ္ေန႔ေသ၊ ကိုယ္လည္း တစ္ေန႔ေသမယ့္ကိစၥ ဘာလို႔ေဒါသ ထြက္ေနဦးမွာလဲ။

ေနရာတကာမွာ စိတ္ပူပန္တတ္တဲ့ သူလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ တိုေတာင္းလွတဲ့ ဘ၀ေလးကို စိတ္ ပူေလာင္မႈေတြနဲ႔ ဘာလိို႔ အခ်ိန္ ျဖဳန္းပစ္မွာလဲ။ စိတ္ေအးေအး၊ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ အရာရာကို ေယာနိေသာ မနသိကာရ ထားတတ္ဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။

ရွိတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မရွိတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကြားတတ္၀ါတတ္၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္တတ္တာ မ်ိဳးလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမယ္။ ကိုယ္လုပ္တာ၊ ကိုယ္ပိုင္တာ လူတကာ လွည့္ၾကြားေနရတဲ့ အရသာက ေသရင္ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမ်ား အက်ိဳးျပဳႏိုင္မွာ မို႔လဲ။

လုပ္သင့္တာ မလုပ္ခဲ့မိ ေလျခင္း၊ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ခဲ့မိ ေလျခင္းလုိ႔ ေနာင္တရ စိတ္ ပူပန္ေနတာ မ်ိဳးလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ အသိမွန္၊ သတိမွန္ရတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး လုပ္သင့္တာလုပ္၊ မလုပ္သင့္တာ မလုပ္ဘဲေနရင္ မေသခင္ ကိုယ့္ဘ၀ဟာ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းေနပါၿပီ။

ႏႈတ္ေစာင့္စည္းသူ၊ စကားကုိ ဉာဏ္နဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္ ေျပာသူလည္း ျဖစ္ရပါမယ္။ အပိုစကားေတြ၊ အက်ိဳးမဲ့ စကားေတြကို စိတ္ထင္တိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနလို႔ ကိုယ့္ပါးစပ္လည္း က်က္သေရ ရွိမလာႏိုင္သလို၊ မေသခင္ ကိုယ့္ဘ၀လည္း က်က္သေရ ရွိမလာႏိုင္ပါဘူး။

မေသခင္ ကာလေလးက တိုတုိေလးမို႔ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ ေတြးေတာၿပီးလည္း အခ်ိန္မျဖဳန္းသင့္ ပါဘူး။ ကုန္သြားတဲ့ အခ်ိန္က ျပန္မရႏိုင္တဲ့ အတြက္ လက္ထဲ ေရာက္လာသမွ် အခ်ိန္တိုင္းကို စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ အျပည့္နဲ႔ အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္ ရပါမယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရွိဘ၀ကို မေက်နပ္ဘဲ မေရရာ မေသခ်ာတဲ့ အနာဂတ္ဘ၀ကုိ ပံုေဖာ္ တပ္မက္ေနတာမ်ိဳးလည္း လံုး၀ မျဖစ္ေစသင့္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ ထိုက္တန္လို႔ ရလာတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံၿပီး ေနတတ္ေအာင္ ေနရပါမယ္။ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ကို ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့ အတိတ္ကံရဲ႕ ျဖစ္တည္ရာ ဘ၀ေတြကိုလည္း စိတ္နာေနလို႔ အပိုပါပဲ။

ကံ ကံရဲ႕အက်ိဳးမရွိ၊ ေရွးဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀မရွိ အစရွိတဲ့ အယူမွား မိစၦာဒိ႒ိ ေတြလည္း ကင္းရွင္းေနရ ပါမယ္။ အယူမွားရင္ အလုပ္မွားမယ္၊ အလုပ္မွားရင္ အက်ိဳးတရားလည္း မွားၿပီး ပစၥဳပၸန္မွာေကာ သံသရာမွာပါ ဆင္းရဲ ဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေ၀ရ ပါလိမ့္မယ္။

ကိေလသာ ျဖစ္မယ့္ကိစၥ၊ အကုသိုလ္ ျဖစ္မယ့္ ကိစၥေတြမွာ တြန္႔ဆုတ္တဲ့သူ ျဖစ္ရပါမယ္။ ကိေလသာစိတ္ မျဖစ္ရဲ၊ အကုသိုလ္အလုပ္ မလုပ္ရဲတဲ့သူဟာ သူရဲေကာင္း အစစ္ပါ။

ကိုယ့္ကို သူတစ္ပါးေတြ အထင္ၾကီးေအာင္ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ၾကံ လွံဳ႕ေဆာ္တာမ်ိဳး လံုး၀ မျပဳလုပ္ရပါဘူး။ အံ့ဖြယ္ ထူးဆန္းေတြ လိမ္ညာ ဖန္တီးျပၿပီး နာမည္ၾကီး၊ လာဘ္ေပါ၊ ပရိသတ္ မ်ားေအာင္ လုပ္ျခင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ မေသခင္ဘ၀ကို အမဲေရာင္ ဆိုးေနတာပါပဲ။

လူသားေတြရဲ႕ မေသခင္ ဘ၀ကို အရုပ္ဆိုး၊ အက်ည္းတန္ေစတဲ့ မနာလို၊ ၀န္တိုမႈ (ဣႆာ၊ မစၦရိယ) ကိုလည္း တြန္းလွန္ႏိုင္ရပါမယ္။ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုတဲ့စိတ္၊ ကိုယ့္လိုျပည့္စံုမွာ ၀န္တိုတဲ့စိတ္ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ သူဟာ မေသခင္က ပုပ္ေနတဲ့ သက္ရွိ အေလာင္းေကာင္ပါပဲ။

ကိုယ္အျပဳအမူ ၾကမ္းတမ္းသူ၊ ႏႈတ္အေျပာအဆို ၾကမ္းတမ္းသူ၊ စိတ္ေန သေဘာထား ၾကမ္းတမ္းသူ မျဖစ္ေစရ ပါဘူး။

ကုိယ္က်င့္တရား မေကာင္းသူ (သီလမရွိသူ) ကို ပတ္၀န္းက်င္က ရြံရွာ စက္ဆုပ္ၾကပါတယ္။ မေသခင္မွာ ပတ္၀န္းက်င္က ရြံရွာစက္ဆုပ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္သူ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။

ခ်စ္ခင္ေနသူ အခ်င္းခ်င္း၊ အဆင္ေျပေနသူ အခ်င္းခ်င္း ကြဲျပားေအာင္ လွဳံ႕ေဆာ္သူ၊ ကုန္းတိုက္သူ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သူ႔ေရစက္နဲ႔သူ၊ သူ႔အေၾကာင္းဆက္နဲ႔ သူ၊ ခင္ၾက၊ အဆင္ေျပေန ၾကတာကို မနာလို ၀န္တိုျဖစ္ၿပီး ကြဲျပားေအာင္ ကုန္းတိုက္တဲ့ သူေလာက္ က်က္သေရ ယုတ္တဲ့သူ ေလာကမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။

မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္လို႔ ေခၚတဲ့ တံခါး ေျခာက္ေပါက္ကေန အဆင္း၊ အသံ၊ အန႔ံ၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔၊ သေဘာတရားလို႔ ေခၚတဲ့ အာရံု ေျခာက္ပါးဆီကို တဏွာေလာဘ အစရွိတဲ့ ကိေလသာ ေရအလ်င္ေတြ စီးဆင္း မသြားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ ရပါမယ္။ ျမင္- ျမင္ကာမွ်၊ ၾကား- ၾကားကာမွ်နဲ႔ ၿပီးေအာင္ သတိပ႒ာန္ တရားကို ပြားမ်ားႏိုင္ရင္ ကိေလသာေရ စီးဆင္းမႈ ရပ္တန္႔သြားမွာပါ။

မာနလြန္ကဲၿပီး ေအာက္ေျခလြတ္ ဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့ သူလည္း မျဖစ္ေစရပါဘူး။ မာနႀကီးတယ္ ဆိုတာ အထင္ႀကီးတာပါ။ ပစၥည္း၊ ရုပ္ရည္၊ ပညာ၊ အာဏာ သူမ်ားထက္ သာတယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ အထင္ႀကီးေန တာပါ။ အထင္ဟာ အထင္ပါပဲ၊ တကယ္မဟုတ္ ပါဘူး။

မေသခင္မွာ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ဉာဏ္ပညာ ႀကီးမားသူ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရ ပါမယ္။ ေလာကီဉာဏ္သာ မက ေလာကုတၱရာ ဉာဏ္ပါရမွ လူ႔ဘ၀ ျဖစ္ရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။

ဘယ္အရာမ်ိဳး မဆို ကိုယ္ေတြ႔အသိ မပါဘဲ သူတစ္ပါးအေျပာနဲ႔ ယံုတတ္တဲ့ သူလည္း မျဖစ္ေစရ ပါဘူး။ သိသင့္ သိထိုက္တာ မွန္သမွ် သူတစ္ပါး ပါးစပ္မွာ လမ္းဆံုး၊ သူတစ္ပါး ေျပာတာ ယံုေနရံုေလာက္နဲ႔ မၿပီးဘဲ ကိုယ္တိုင္သိ၊ ကုိယ္တိုင္ ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ရပါမယ္။

ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ၀ိပႆနာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြ ျပဳလုပ္တဲ့ အခါမွာလည္း လာဘ္ေမွ်ာ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ မျပဳလုပ္ရပါဘူး။ လူမႈေရး လာဘ္လာဘလို႔ ေခၚတဲ့ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ေစာမႈ၊ စီးပြားရာထူး တိုးတက္မႈ၊ သံသရာ ေကာင္းစားမႈေတြကို လံုး၀ မေမွ်ာ္ကိုးဘဲ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္လိုတဲ့ စိတ္၊ သတၱ၀ါအမ်ား ေကာင္းစားေစ လိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပဳလုပ္ၾကရပါမယ္။

အေကာင္းအဆိုး ေလာကဓံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳလာတဲ့ အခါမွာလည္း စိတ္မတက္၊ စိတ္မပ်က္ဘဲ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ခံႏိုင္ရည္ ရွိရပါမယ္။

သက္ရွိသက္မဲ့ တစ္ခုခုအေပၚ တပ္မက္စြဲလမ္းတဲ့ တဏွာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဘယ္သူနဲ႔မွ ဆန္႔က်င္ဘက္ မျဖစ္ေစရ ပါဘူး။ တဏွာတစ္ခုခုရဲ႕ ေနာက္မွာ ဆင့္ပြား အကုသိုလ္ စိတ္ေတြ၊ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ေတြ တြဲပါမလာေအာင္ ထိန္းသိမ္း ႏိုင္ျခင္းဟာ အဆင့္ျမင့္ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္း တစ္ခုပါပဲ။

အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေတာ့လည္း ဒါမစားရ မေနႏိုင္၊ ဒါမေသာက္ရ မေနႏိုင္ တမ္းတမ္းစြဲ မက္ေမာမႈ ကင္းရွင္းရ ပါမယ္။ ရသ တဏွာကို ထိန္းခ်ဳပ္ ေစာင့္စည္းႏိုင္ရ ပါမယ္။

ကိုယ္အျပဳအမူ ျဖစ္သမွ်၊ စိတ္အေနအထား ျဖစ္သမွ်ကို အျမဲ သတိကပ္ ရွဳမွတ္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ၾကံဳလာသမွ် အာရံုေကာင္းဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးကို မခ်စ္၊ မမုန္းဘဲ ဥေပကၡာျပဳ အညီအမွ် ရွဳႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ရပါမယ္။

ကိုယ့္အထက္ လူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့ မာန၊ ကိုယ့္တန္းတူ လူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့ မာန၊ ကိုယ့္ေအာက္တန္း လူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့ မာန၊ မာနသံုးမ်ိဳးလံုး ကင္းရွင္းရပါမယ္။

ေသၿပီးရင္ အသက္ေကာင္၊ ၀ိညာဥ္ေကာင္ေလး ေနာက္ဘ၀ လိုက္တယ္ဆုိတဲ့ သႆတ ဒိ႒ိ၊ ေသၿပီးျပတ္တယ္၊ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ ဥေစၦဒ ဒိ႒ိ၊ ဒီ ဒိ႒ိႏွစ္ပါးလည္း ကင္းရွင္းရပါမယ္။ ဒီ ဒိ႒ိႏွစ္ပါး ရွိေနရင္ မေသခင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ၿပီး သံသရာမွာ ေခ်ာက္က်ရပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သတ္ ဆက္စပ္ေနတဲ့ သားသမီးစတဲ့ သက္ရွိ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ အိမ္၊ ေျမ စတဲ့ သက္မဲ့ အရာ၀တၳဳ ေတြကို ငါ့သား၊ ငါ့သမီး၊ ငါ့အိမ္၊ ငါ့ေျမဆုိၿပီး ငါစြဲႀကီးႀကီး၊ ငါ့ဥစၥာ အစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ သိမ္းပိုက္ထားတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ကင္းရွင္းရပါမယ္။

ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္ ကိေလသာကို ေရွ႕တန္းတင္တဲ့ အလုပ္၊ ကိေလသာကို ဆရာတင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ သတိထားရပါမယ္။

ကိေလသာ အရင္းမခံဘဲ အလုပ္လုပ္ေန ပါရက္နဲ႔ သူတစ္ပါးတို႔က ကိေလသာ အရင္းခံတယ္လို႔ ထင္ေယာင္ ထင္မွား စြပ္စြဲလာရင္လည္း မတုန္မလွဳပ္ သည္းခံႏိုင္ရ ပါမယ္။

“တစ္ေလာကလံုးမွာ ကိုယ္ပိုင္တာ ဘာမွမရွိပါလား” ဆိုတဲ့ အသိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိေနရပါမယ္။ အဲဒီအသိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိေနၿပီဆိုရင္ ရွိခ်င္တာ မရွိလို႔လည္း မပူပန္ေတာ့ဘူး။ ရွိၿပီးတာ မရွိလို႔လည္း မဆူညံေတာ့ ပါဘူး။

ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းစတဲ့ ကိေလသာကို အရင္းခံၿပီး မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာ လုပ္တဲ့ အဂတိ လိုက္စားမႈလည္း ကင္းရွင္းရပါမယ္။ အဂတိရဲ႕ လားရာဟာ ဒုဂၢတိပါ။

ေလာကမွာ လူသားေတြ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာ လုပ္၊ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာ မလုပ္ ျဖစ္ေနၾကတာဟာ အရင္းခံကေတာ့ ကိေလသာပါပဲ။ ကိေလသာ ေခါင္းပါးလာတာနဲ႔ အမွ် မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာ ေတြလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္လာ ပါလိမ့္မယ္။ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာ ေတြလည္း ေဆာင္ငင္ႏိုင္လာ ပါလိမ့္မယ္။

မလုပ္သင့္တာ အားလံုး အၾကြင္းမဲ့ ေရွာင္ႏုိင္ၿပီး လုပ္သင့္တာ အားလံုး အၾကြင္းမဲ့ ေဆာင္ႏိုင္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အၾကြင္းမဲ့ ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈကို ရပါၿပီ။ ေသျခင္းတရားက အၾကြင္းမဲ့ လြတ္ေျမာက္ပါၿပီ။ ထပ္တလဲလဲ တစ္ေသတည္း ေသေနရတဲ့ အျဖစ္ဆိုး၊ ဒုကၡဆိုးေတြက ထာ၀ရ လြတ္ေျမာက္ပါၿပီ။ အႏႈိင္းမဲ့ နိဗၺာန္မွာ အၾကြင္းမဲ့ ေပ်ာ္စံႏိုင္ပါၿပီ။

ဒါေၾကာင့္ မေသခင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြထဲမွာ အေရးအႀကီးဆံုး၊ ပဓာန အက်ဆံုးကေတာ့ ကိေလသာ ေခါင္းပါးေရး အလုပ္၊ ကိေလသာ အျမစ္ျပတ္ေရး အလုပ္ပါပဲ။